Το έχουμε πει επανειλημμένως ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα πήγε περίφημα στην υπόθεση του κορωνοϊού. Η Ελλάδα έχει από την πανδημία μόλις 175 νεκρούς. Δηλαδή, 58 φορές λιγότερους νεκρούς απ’ ό,τι το Βέλγιο, με τον ίδιο πληθυσμό. Και δέκα φορές λιγότερους νεκρούς από την Ιρλανδία των πέντε εκατομμυρίων κατοίκων.
Αντί, όμως, η αντιπολίτευση να βγει δημοσίως και να επιδοκιμάσει την κυβέρνηση για τις επιδόσεις αυτές, ο κ. Τσίπρας επιχείρησε να υποβαθμίσει την επιτυχία. Είπε ότι όλα όσα έγιναν ήταν «αυτονόητα». Δημοσίευσε μάλιστα άρθρο 1.700 λέξεων («Τι θα γινόταν αν…»), στο οποίο ισχυρίστηκε ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα στην υγεία και στην οικονομία αν στην εξουσία βρισκόταν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι τεράστιο πρόβλημα για μια χώρα όταν οι πολιτικοί της δεν έχουν ίχνος αυτογνωσίας. Ακόμη κι ο πιο φανατικός συριζαίος τρέμει στην ιδέα ότι επί πανδημίας θα μπορούσε να ήταν επικεφαλής των νοσοκομείων ο κ. Πολάκης. Ο αψύς Κρητικός, ο οποίος είχε λυμένο το ζωνάρι του για καβγά, κουνούσε το δάχτυλό του σε όλους, ενώ ο ίδιος έβαλε τον «κολλητό» του –πρώην ιδιοκτήτη βουλκανιζατέρ– επικεφαλής νοσοκομείου, δεν είχε φροντίσει ούτε για τα βασικά: να εφοδιάσει τα νοσοκομεία με γάζες, μαξιλάρια και σεντόνια.
Εξάλλου, στη μεγαλύτερη κρίση που χτύπησε τη χώρα στη βάρδια του ΣΥΡΙΖΑ –η φωτιά στο Μάτι– η κυβέρνηση Τσίπρα πέρασε πολύ κάτω από τον πήχυ. Ο τραγικός απολογισμός ήταν 100 νεκροί. Με τον τότε πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του όχι μόνο να μην καταφέρνουν να συντονίσουν τις υπηρεσίες του κράτους, αλλά και να αρνούνται να ζητήσουν συγγνώμη για την ανικανότητα και την ανεπάρκειά τους. Υποστηρίζοντας, μάλιστα, ότι τα έκαναν όλα καλά. Και θα είχαν την ίδια ακριβώς αντιμετώπιση εάν η πύρινη λαίλαπα ξαναχτυπούσε!
Αντίθετα απ’ όσα λέει ο κ. Τσίπρας, είναι απολύτως σαφές –γι’ αυτό και τα ξένα ΜΜΕ πλέκουν το εγκώμιο της Ελλάδας– ότι η αντιμετώπιση της πανδημίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ήταν κάτι το «αυτονόητο». Γιατί τότε, την ίδια «αυτονόητη» αντίδραση με την Ελλάδα θα έπρεπε να είχαν και η Ιταλία, η Ισπανία, η Βρετανία, οι ΗΠΑ και η Σουηδία. Οι οποίες όμως άργησαν, γι’ αυτό και είχαν χιλιάδες νεκρούς.
Να θυμίσουμε για μία ακόμη φορά ότι η Ελλάδα έκλεισε τα σχολεία στις 11 Μαρτίου με 99 κρούσματα και επέβαλε lockdown στις 15 Μαρτίου με μόλις 331 κρούσματα στη χώρα, όταν η Ιταλία προχώρησε σε γενικό lockdown στις 9 Μαρτίου με 9.172 κρούσματα και η Ισπανία στις 15 Μαρτίου με 7.753 κρούσματα. Αυτή η ακαριαία αντίδραση της Αθήνας δεν ήταν καθόλου αυτονόητη – και όπως είπε ο κ. Τσιόδρας στην αποχαιρετιστήριό του συνέντευξη Τύπου, αν δεν είχαν ληφθεί εγκαίρως αυτά τα μέτρα, η Ελλάδα θα είχε σήμερα, σύμφωνα με τα μαθηματικά – επιδημιολογικά μοντέλα, 13.685 νεκρούς.
Και όχι 175.
Είναι, λοιπόν, θέμα σοβαρότητας και ηθικής τάξης για την αξιωματική αντιπολίτευση να μπορεί να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Να μην μεμψιμοιρεί, αλλά να επιδοκιμάζει τις σωστές και καθόλου αυτονόητες ενέργειες. Για να έχει μετά το δικαίωμα και την έξωθεν καλή μαρτυρία για να κάνει σκληρή κριτική όταν η κυβέρνηση κάνει λάθη – που κάνει.
Δυστυχώς, την ίδια μυωπική, αλλά αυτή τη φορά και εθνικά επικίνδυνη στάση τήρησε ο κ. Τσίπρας και στην υπόθεση των συνοριακών γραμμών του Εβρου. Ενα θέμα ρουτίνας –ακόμη και ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα το χαρακτήρισε τεχνικής φύσεως και όχι συνοριακή διαφορά– μεταμορφώθηκε από την αντιπολίτευση σε εθνική υποχώρηση. Εφθασαν να κατηγορούν την κυβέρνηση ότι επέτρεψε στους Τούρκους να καταλάβουν ελληνικό έδαφος!
Είναι κατανοητό ότι ο κ. Τσίπρας θέλει να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα τον κ. Μητσοτάκη για την υποκριτικά επιθετική αντίδραση της Ν.Δ. κατά την υπογραφή της «προδοτικής δήθεν» συμφωνίας Ελλάδας – Σκοπίων.
Ωστόσο, είναι άλλης σημασίας θέμα για τα εθνικά συμφέροντα η συναισθηματική διαφορά για το όνομα των Σκοπίων και άλλο η αντιμετώπιση των επιθετικών τουρκικών αξιώσεων στο Αιγαίο, και μάλιστα με τον απρόβλεπτο Ερντογάν στο τιμόνι.
Δυστυχώς, ο κ. Τσίπρας δεν έχει καταφέρει ακόμη –ένα χρόνο μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές– να παίξει τον ρόλο της υπεύθυνης αντιπολίτευσης που συγκέντρωσε το ένα τρίτο της εθνικής ψήφου. Πολλά στελέχη του κόμματος συμπεριφέρονται σαν να εκπροσωπούν ένα κόμμα του 3%. Σε μια χρονική στιγμή, μάλιστα, που η χώρα χρειάζεται εθνικές συναινέσεις για να σχεδιάσει το μέλλον της σε νέες βάσεις, μετά και την απρόσμενη απόφαση της Ευρώπης να τη στηρίξει με 32 δισ. – 60 δισ. για την επόμενη επταετία μαζί με τα χρήματα του ΕΣΠΑ.