Δεν έγκειται απλώς στις όποιες βελτιώσεις της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και τις όποιες αλλαγές στο εξεταστικό σύστημα εισαγωγής σε αυτήν. Οι όποιες αυτές θεραπείες είναι συμπτωματικές, όχι αιτιολογικές, αντιμετωπίζουν δηλαδή τα συμπτώματα της υποκειμένης νόσου και όχι την αιτία. Η υποκειμένη νόσος ελλοχεύει αλλού. Αυτή διαγιγνώσκεται διά μετρήσεων και συγκρίσεων. Όπως:
Α. Η τελευταία -2018- έρευνα του Προγράμματος Διεθνούς Εκτίμησης Μαθητών ( PISA) έδειξε, ότι το ποσοστό των Ελλήνων μαθητών με επίδοση, που τους κατατάσσει στα δύο υψηλότερα επίπεδα εγγραμματισμού (5 και 6 δηλαδή) σε ένα τουλάχιστον από τα γνωστικά αντικείμενα ( κατανόηση κειμένου, μαθηματικά/φυσικές επιστήμες και δεξιότητες του πολίτη του κόσμου) είναι μόλις 6,2%, έναντι 15,7% του μέσου όρου του Ο.Ο.Σ.Α. Το ποσοστό των Ελλήνων μαθητών, που έχει καταταγεί στα χαμηλότερα επίπεδα εγγραμματισμού (1α και 1β) και στα τρία γνωστικά αντικείμενα είναι 19,9%, έναντι μόλις 13,4% του μέσου όρου του Ο.Ο.Σ.Α. Οι διαφορές είναι στατιστικώς προφανώς τόσο σημαντικές όσο και δραματικές.
Β. Η Ελλάδα το 2014 ερχόταν πρώτη στην Ευρώπη στο ποσοστό του πληθυσμού, που ήταν εγγεγραμμένο στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Συγχρόνως βρισκόταν λίγο επάνω από τον μέσο όρο στο ποσοστό του πληθυσμού, που λαμβάνει πτυχίο από σχολή Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Άρα πολλοί μπαίνουν και πολύ λιγότεροι βγαίνουν.
Εδώ έχουμε μια αναλογία μαθητών περίπου 70% στα Γενικά προς 30% στα Επαγγελματικά Λύκεια. Ακόμη μικρότερα είναι τα ποσοστά των μαθητών στις επαγγελματικές σχολές, στα προγράμματα μαθητείας. Οι αναλογίες αυτές είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με εκείνες της Ευρώπης. Αποκαλύπτουν μεγάλο κενό σε μεσαία τεχνικά στελέχη, στην παραγωγική δηλαδή βάση της χώρας.
Η υποβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης προκαλεί συνωστισμό υποψηφίων στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, ακόμη και σε σχολές, που στην Ευρώπη συνήθως είναι ελεύθερα προσβάσιμες. Τούτο οδηγεί σε σκληρά προετοιμασία ετών και μονομέρεια της εκπαίδευσης των παιδιών και δη σε μια καθοριστική περίοδο για την διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους. Προκαλεί βέβαια και το μοναδικό -στην Ευρώπη τουλάχιστον- φαινόμενο των φροντιστηρίων, που αναλίσκουν σημαντικότατο τμήμα του οικογενειακού εισοδήματος.
Η θεραπεία ευρίσκεται στην σωστή λειτουργία της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
Οι προβλέψεις του πρόσφατα ψηφισθέντος νόμου για την αναβάθμιση του Σχολείου είναι σωστές. Τα Εργαστήρια δεξιοτήτων μπορεί να εξελιχθούν σε αποτελεσματικά εργαλεία αξιολόγησης αλλά και υποστήριξης των μαθητών σε ορθή επιλογή μεταξύ γενικής και τεχνικής εκπαίδευσης.
Η προσφορά κινήτρων με απ' ευθείας πρόσβαση από την τεχνική δευτεροβάθμια στην τεχνική τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως εγένετο με επιτυχία και κάποτε στο παρελθόν ( Νόμος Σουφλιά) και κυρίως η ένταξη της μαθητείας στην αγορά εργασίας, μέσω της οργανικής της διασυνδέσεως με τα Επιμελητήρια, είναι δοκιμασμένες συνταγές επιτυχίας.
Η αποσυμφόρηση των Πανεπιστημίων, που θα ακολουθήσει, θα επιτρέψει τον εκσυγχρονισμό τους κατά τα καλύτερα ιστορικά πρότυπα του Δυτικού πολιτισμού.
Η ανάπτυξη της τεχνικής εκπαίδευσης κατά την μακραίωνο ευρωπαϊκή παράδοση είναι conditio sine qua non του οριστικού εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
*Δημήτριος Βαρτζόπουλος, Βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης – Νέα Δημοκρατία