Κάτι πολύ μακρινά και ανέμελα καλοκαίρια που η ειδησεογραφία έκανε διακοπές, αφήνοντας χώρο στην εφημερίδα για πιο «χαλαρές» φωτογραφίες από τα μπάνια άλλων λαών, δύο τυποποιημένες εικόνες κέρδιζαν νοητά like – δεδομένου ότι social media δεν υπήρχαν: η μία έδειχνε Κινέζους σαρδελοποιημένους σε κάποια δημόσια πισίνα και η άλλη τον ορισμό της απόλυτης τάξης σε κάποια γερμανική παραλία της Βαλτικής ή της Βόρειας Θάλασσας, με τους λουόμενους κρυμμένους σε διθέσιες σκεπαστές «φωλίτσες», που απείχαν αρκετά μέτρα μεταξύ τους. Συνειρμικά σκεφτόμασταν πόσο προνομιούχοι είμαστε στην Ελλάδα με τις ατελείωτες δαντελωτές ακτές και, φυσικά, με το δικό μας θερινό state of mind, που μεταφραζόταν σε απόλυτη ελευθερία.
Όμως, ο καιρός έχει γυρίσματα και η εμπειρία της περασμένης Κυριακής σε κάποια παραλία της Αττικής, με πολύ κόσμο να συμπεριφέρεται λες και ο κορωνοϊός είναι ανάμνηση παλιά, με έκανε να επανεκτιμήσω το «γερμανικό μοντέλο».
Το απόλυτο κάθισμα παραλιακής αποστασιοποίησης σχεδιάστηκε το 1882 στο εργαστήρι καλαθοπλεκτικής του Wilhelm Bertelmann στο Ροστόκ, όταν μια πελάτισσά του της καλής κοινωνίας, η Elfriede Maltzahn, του ζήτησε να φτιάξει κάτι που θα της επέτρεπε να απολαμβάνει τη θάλασσα προστατευμένη από τον ήλιο και, κυρίως, τον αέρα, καθότι έπασχε από ρευματισμούς. Η ιδέα τού ήρθε όταν το βλέμμα του έπεσε σε ένα καλάθι μπουγάδας, εξ ου και η χειροποίητη κατασκευή, αποτελούμενη από ψάθα, ξύλο και καραβόπανο, ονομάστηκε Strandkorb ή «καλάθι παραλίας». Η ιδέα γνώρισε τεράστια απήχηση, παρόλο που ο «πατέρας» της δεν κατάφερε να την κατοχυρώσει νομικά.
Στο παιχνίδι της παραγωγής μπήκαν και άλλοι κατασκευαστές, ενώ το αρχικό απλό και μονοθέσιο μοντέλο εξελίχθηκε, έγινε διθέσιο και πιο αναπαυτικό, με μηχανισμό ανάκλισης, υποπόδια, αναδιπλούμενα τραπεζάκια, αποθηκευτικούς χώρους και άλλα κομφόρ. Μεταξύ των προσωπικοτήτων που εξετίμησαν τις αρετές του ατομικού αυτού «κάστρου» ήταν και ο Τόμας Μαν, που συνήθιζε να γράφει αγναντεύοντας τη θάλασσα. «Ακόμα κι αν είχε κοσμοσυρροή γύρω μου, ο παφλασμός των κυμάτων, τα πλαϊνά παραπετάσματα, το προστατευμένο μου καλυβάκι δεν άφηναν καμία ενόχληση να παρεισφρήσει», είχε πει ο συγγραφέας. «Μια αγαπημένη, ασύγκριτα ικανοποιητική κατάσταση, την οποία η ζωή μού υπαγορεύει ανελλιπώς».
Το Strandkorb δεν ταιριάζει μάλλον στη μεσογειακή ιδιοσυγκρασία μας, καθότι είναι βαριά κατασκευή, δεν μπορείς να το σύρεις εύκολα σαν κοινή ξαπλώστρα και να γίνεις μια παρέα με τη διπλανή παρέα, το δε κόστος του είναι απαγορευτικό για μαζική χρήση σε μπιτσόμπαρα. Παρ’ όλα αυτά, το φετινό καλοκαίρι ο δημιουργός του δικαιώνεται πανηγυρικά.