Ανήκω στη μερίδα εκείνη των αποφοίτων Πολυτεχνείου που σπουδάσαμε μηχανικοί με το κίνητρο της απασχόλησης σε βιομηχανικό περιβάλλον. Δυστυχώς, όμως, η γενιά μου βγήκε στην αγορά εργασίας τη δεκαετία του ’80, όταν με ταχύ ρυθμό προχωρούσε η αποβιομηχάνιση της χώρας μας. Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί από εμάς να ψάχνουμε για δουλειά στα 40 ή ακόμα και στα 50 μας χρόνια, έπειτα από χρεοκοπίες και λουκέτα βιομηχανικών μονάδων. Βρέθηκα κι εγώ άνεργος στα 35 μου, όταν μια μεγάλη βιομηχανία, κερδοφόρα, με ιστορία από το 1950, με το 80% της αγοράς δικό της, έκλεισε, όταν αποκτήθηκε από «επιχειρηματία» της «αρπαχτής» και των παιγνίων («θήτευσε» και σε φυλακές), και το κράτος μας, αδιαφορώντας για την τύχη μιας ιδιωτικής βιομηχανίας, την άφησε να σκορπίσει και να «κονιορτοποιηθεί», χωρίς καμία ευκαιρία ή δυνατότητα διάσωσης της παραγωγικής της υποδομής. Μιλάω για την ΕΛΒΙΕΜΕΚ Α.Ε., εταιρεία παραγωγής εκρηκτικών και πυρομαχικών.
Οι καλές συστάσεις με έφεραν στην κρατική αμυντική βιομηχανία. Γρήγορα κατάλαβα ότι πλέον εργάζομαι στο βασίλειο του ανορθολογισμού, του κομματικοσυνδικαλισμού και της αδιαφάνειας. Εργαζόμενοι που υποαπασχολούνται λόγω έλλειψης συμβάσεων, επιδόματα και αυξήσεις παχυλές κάθε χρόνο να δίνονται από «καλούς» διοικούντες έπειτα από «πιέσεις» «αγωνιστών» συνδικαλιστών, επιλογή διοικήσεων με μόνο κριτήριο τις κομματικές διασυνδέσεις δίχως σχέδιο ή όραμα, που απλά τοποθετούνται από πολιτικούς που δήθεν «κόπτονται» για την αμυντική βιομηχανία, αλλά στην πράξη την αφήνουν στην τύχη της με μοναδικό ενδιαφέρον να μη «σηκώνεται σκόνη», ακόμα κι αν αυτό κοστίζει κάποια δεκάδες εκατομμύρια κάθε χρόνο στο ελληνικό Δημόσιο, που πληρώνει για να τη συντηρεί σαν «ζόμπι». Και τι έμεινε από την πάλαι ποτέ κραταιά αμυντική βιομηχανία του αείμνηστου Μποδοσάκη, όταν η ΠΥΡΚΑΛ διέθετε καθετοποιημένη παραγωγή και έχαιρε σεβασμού σε όλη την Ευρώπη; Μια κρατική «παράγκα» που έχανε το τρένο του εκσυγχρονισμού, με μονάδες που δεν συνέφερε να λειτουργήσουν λόγω μη ανταγωνιστικού κόστους (πώς θα μπορούσε, όταν το κόστος για το κράτος ήταν «δευτερεύον»), με ένα τρίγωνο κομματικοσυνδικαλιστικής εξουσίας, αδιάφορης ή ακόμα και εχθρικής (πολλές φορές όχι αδίκως) στρατιωτικής ηγεσίας και δορυφορικών ιδιωτικών συμφερόντων που δεν χρειάζεται να είναι κανείς σοφός για να αντιληφθεί ότι, συνήθως, στη συνεργασία μαζί τους, ή χάναμε ή κερδίζαμε τα λιγότερα. Αν πρότεινες λύσεις εξοικονόμησης ή εξορθολογισμού; Εκεί ήταν που «τα έβλεπες όλα»! Γινόσουν στόχος των «αγωνιστών» συνδικαλιστών όλων των παρατάξεων, οι οποίοι πάντα ή σχεδόν πάντα είχαν την κάλυψη των κομματικών διοικούντων, και αν επέμενες, καταντούσες γραφικός και έχανες την υγεία σου ή τη θέση σου.
Κι όλα αυτά τα χρόνια, σχέδια επί σχεδίων, μελέτες επί μελετών, άνευ πρακτικής αξίας, παρά μόνον για τους αμειβόμενους μελετητές. Πού οδηγηθήκαμε; Να μπαίνει στο τραπέζι με την τρόικα το 2013 το κλείσιμο των ΕΑΣ! Γιατί όχι! Κάποιοι οικονομολόγοι από καθαρά λογιστικής πλευράς το τεκμηρίωναν ως αναπόφευκτο και κάποιοι πολιτικοί (ναι, αυτοί που ουσιαστικά ευθύνονται σε τελική ανάλυση) το συζητούσαν ως πιθανό σενάριο! Και η βιομηχανική υποδομή; Ολη αυτή η τεχνογνωσία; Η εγχώρια παραγωγή πολεμικού υλικού σε μια χώρα που τόσα ξοδεύει ή έχει ανάγκη αυτά τα προϊόντα; Τίποτα; Πάλι καμιά προσπάθεια να βρούμε το σημείο μηδέν για να διασώσουμε, αλλά κυρίως για να αναπτύξουμε; Η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία μας γνωρίζει πολύ καλά τι είδους αμυντική βιομηχανία διαθέτουν η Τουρκία και το Ισραήλ.
Δυστυχώς, όλα αυτά τα χρόνια ο «καρκίνος» προχώρησε τόσο πολύ, γιατί όταν πρωτοδιαγνώστηκε, οι κομματικοσυνδικαλιστές, ως θεράποντες γιατροί, όχι μόνον δεν επέβαλαν θεραπείες (πώς θα μπορούσαν άλλωστε, αν υπήρχαν, κι ο κομμουνισμός θα τις είχε βρει), αλλά συνέχισαν να «πίνουν» και να «καπνίζουν» σαν να μην τρέχει τίποτα. Το αποτέλεσμα; Εμπειρο και αξιόλογο προσωπικό, όπου φύγει φύγει με μετατάξεις που έδωσε το Δημόσιο, χωρίς να ερωτάται η εταιρεία. Δηλαδή ο τέλειος θάνατος! Ο Μποδοσάκης απάντησε εν έτει 1948 στους Αμερικανούς πελάτες των μπαζούκας για την γκρεμισμένη από τους Γερμανούς ΠΥΡΚΑΛ: «Κύριοι, έχω τους τεχνικούς μου την ψυχή μου· τα ντουβάρια γίνονται».
Και τώρα τι κάνουμε; Πρώτον, το κράτος δεν μπορεί να επιχειρεί. Δεύτερον, μια αμυντική βιομηχανία σε ανάπτυξη δίνει δουλειές σε τεχνικοεπιστημονικό προσωπικό, σε άλλες εταιρείες προμηθευτές, έχει συνεργασίες με τεχνολογικά ιδρύματα, επενδύει σε σύγχρονες τεχνολογίες και τελικά, πέραν της αμυντικής σημασίας της, προσθέτει και στο ΑΕΠ. Επίσης, μπορεί να αποτελέσει πρόσθετο εργαλείο αμυντικής συνεργασίας με άλλη χώρα. Οχι όμως το κράτος κύριος μέτοχος και μάνατζερ.
Κύριε πρωθυπουργέ,
Αυτό που υπάρχει στο ΕΣΥ, σε δημόσιες υπηρεσίες, προσωπικό που με ευσυνειδησία αλλά και με αυταπάρνηση εργάζεται και προσφέρει, υπάρχει και στην κρατική αμυντική βιομηχανία· άνθρωποι οι οποίοι θλίβονται με την «κατάντια» της και περιμένουν «ως αμνοί σιωπούντες» την ημέρα εξόδου τους, με κάθε τρόπο.
* Ο κ. Αρίστιππος Παίδαρος είναι χημικός μηχανικός ΕΜΠ, διευθυντής Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων (πρ. ΠΥΡΚΑΛ-ΕΒΟ).