Αβέβαιο εάν θα πρέπει να επιδείξει κάποιος συμπάθεια ή οίκτο προς τους πολιτικούς ηγέτες. Οι περισσότεροι προέκυψαν από κάποιο πολιτικό ή οικογενειακό θερμοκήπιο. Ενίοτε εισπηδούν κάποιοι βιοπαλαιστές, ηγέτες περιθωριακών κομμάτων ή ομάδων, κινούμενοι στα όρια της γραφικότητος. Τα άτομα αυτά καλούνται να επιλύσουν θέματα κρισιμότατα της κοινωνίας, που επηρεάζουν καθοριστικά τη ζωή όλων ημών των πολιτών. Στερούνται, ωστόσο, πρακτικών γνώσεων και εμπειρίας ζωής. Και εκ των πραγμάτων δογματίζουν.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι ένας αυτοδίδακτος μαρξιστής. Φιλοδοξούσε να ηγηθεί επαναστάσεως σε τοπικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, υπέρ των αδυνάτων, στην τάξη των οποίων δεν ανήκει εκ καταγωγής. Σύντομα διαπίστωσε το αδιέξοδο και έκανε τις αναγκαίες και επώδυνες για τη χώρα προσαρμογές.
Ο κ. Μητσοτάκης είναι, αντιθέτως, ένας σπουδαγμένος φιλελεύθερος. Σε θεωρητικό επίπεδο βεβαίως, διότι δεν έχει πρακτική αντίληψη της αγοράς. Δεν γνωρίζει με δυο λόγια πώς τα βγάζει πέρα ο έμπορος, ο μεσαίος επιχειρηματίας, ο ξενοδόχος ή ο αυτοαπασχολούμενος.
Δογματισμός, συναίσθημα και ισχυρότατο αίσθημα επιβιώσεως οδηγούν σε ακραίες ρητορικές συγκρούσεις και συμπεριφορές. Το αντίθετο από ό,τι συμβαίνει στη ζωή κάθε φυσιολογικού ατόμου, που προκειμένου να επιβιώσει, επιδιώκει συμβιβασμούς και ισορροπίες.
Και οι μεν κομμουνιστές θεώρησαν ότι η ζωή είναι η διαρκής πάλη των τάξεων και των μετωπικών συγκρούσεων. Αλλά και η σημερινή φιλελεύθερη κυβέρνησή μας εμφορείται από ανάλογο επαναστατικό ζήλο. Αμφότεροι δε ενεργούν ωσάν να επίκειται η άμεση συντέλεια του κόσμου. Κάποτε υπήρχε μια ουσιώδης και λειτουργική ώσμωση των ηγετών με τους πολίτες. Είχε στοιχεία βαρβαρότητος αυτή η σχέση. Σήμερα η επαφή εξασφαλίζεται με την αποστειρωμένη εικόνα της τηλεοράσεως ή του Διαδικτύου.
Κάποιοι θα διερωτηθούν βεβαίως, μα είναι δυνατόν να προχωρήσουμε με αυτούς; Η απάντηση είναι «ναι, με αυτούς». Διότι αυτοί προσφέρονται. Κάποιος εντέλει θα πρέπει να σύρει το κάρο. Εξ ου και ενίοτε τους χαρίζουμε για λίγο τη συμπάθειά μας –καθείς κατά τις ιδεολογικές του προτιμήσεις–, αλλά όχι την ψυχή μας.