Ενα εικοσιτετράωρο με τον τραγουδιστή Θοδωρή Βουτσικάκη

Ενα εικοσιτετράωρο με τον τραγουδιστή Θοδωρή Βουτσικάκη

3' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

11.00

Αθήνα, Μετς. Ξυπνάω. Βάζω ζεστό καφέ στο φλιτζάνι μου, η μυρωδιά του με ξεσηκώνει. Ανοίγω τα παράθυρα. Ανάβω τον θερμοσίφωνα. Μπαίνω στο Spotify και βάζω μουσική. Εχω συγκεκριμένη λίστα για τα πρωινά. Τσεκάρω τα σόσιαλ μίντια. Αλλη μια μέρα ξεκινάει.

12.00

Είμαι καθισμένος στον καναπέ, ο υπολογιστής στα πόδια μου. Διαβάζω τα ημερήσια νέα, ακούω τραγούδια, ανακαλύπτω μουσικές και καλλιτέχνες από διάφορα μέρη του κόσμου. Η κιθάρα βρίσκεται δίπλα μου –αν και αρχάριος ακόμα– και το πιάνο λίγα βήματα πιο πέρα. Μελετάω καινούργια πράγματα και κάνω επανάληψη σε κάποια από αυτά που αγαπώ ιδιαίτερα. Το φετινό σάουντρακ του Νικόλα Πιοβάνι «Gli Anni Piu Belli» είναι υπέροχο. Ερχονται σιγά σιγά και οι ιδέες για τα επόμενα.

14.00

Φοράω το τζιν μου, τα ακουστικά μου στ’ αυτιά, παίρνω το σακίδιό μου και κάτι γρήγορο στο χέρι για φαγητό. Δεν έχω εξασκήσει ιδιαίτερα τις μαγειρικές μου ικανότητες ακόμα. Ετοιμάζομαι για λίγες εξωτερικές δουλειές και πολλά τηλεφωνήματα! Τα τηλεφωνήματα είναι ίσως η λιγότερο αγαπημένη μου συνήθεια. Βλέπω τον καιρό. Επιφυλάσσει εκπλήξεις (βροχές και καταιγίδες) αυτές τις μέρες. Περίεργο καλοκαίρι… Ανοίγω την πόρτα και ρίχνω μια τελευταία ματιά πίσω μου πριν κλειδώσω.

16.00

Κεραμεικός. Σημείο συνάντησης με τη Λίνα Νικολακοπούλου. Εδώ συνηθίζουμε να πίνουμε το καφεδάκι μας. Είχαμε αρκετό καιρό να τα πούμε από κοντά, βέβαια, αφού πέρασα το δίμηνο της καραντίνας με τους γονείς μου και την αδερφή μου στη Θεσσαλονίκη. Κάθε μας συνάντηση είναι ξεχωριστή. Σήμερα θα μοιραστούμε και τα μηνύματα του κόσμου που μαζέψαμε αυτόν τον καιρό για τα καινούργια μας τραγούδια από την «Ομορφη Ζωή». Πόσο ωραίο είναι το συναίσθημα να σου επικοινωνεί ένας άνθρωπος την αγάπη του γι’ αυτό που κάνεις και να γίνεσαι κομμάτι –έστω και μιας στιγμής– της ζωής του! Ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι έχω στα χέρια μου αυτό το άλμπουμ με τη Λίνα και τον Νικόλα Πιοβάνι. Οι μέρες είναι ζόρικες και απαιτητικές αλλά τα μάτια μας γελάνε συνέχεια. Περνάει το δίωρο σαν νερό.

18.00

Αποχαιρετάω τη Λίνα και ακολουθώ τον πεζόδρομο που βγάζει στο Θησείο, στην Ασωμάτων. Εκεί συναντάω τη Σαπφώ. Σήμερα δεν έχει εκπομπή, οπότε χαιρόμαστε τη βόλτα μας. Περπατάμε μέχρι που κάνουμε μια μικρή στάση έξω από το Ηρώδειο. Η κουβέντα έχει ανάψει για τα καλά, ως συνήθως, με διάφορες σκέψεις, όνειρα αλλά και ανησυχίες. Διασχίζουμε την Αρεοπαγίτου, παίρνουμε να πιούμε κάτι στο χέρι, χωνόμαστε στην Πλάκα –πάντα σχολιάζουμε εκείνο το βράδυ που κόψαμε στη μέση μια πεντανόστιμη κρέπα– και συνεχίζουμε τη βόλτα μας.

20.30

Η ώρα έχει περάσει και καταλήγουμε στην ταράτσα μου. Ενας ηλιακός θερμοσίφωνας κόβει στη μέση τη θέα του βράχου της Ακρόπολης αλλά η μαγεία δεν χάνεται. Περιμένουμε κι άλλους φίλους να ακολουθήσουν. Η γειτονιά σήμερα έχει φασαρία. Τα μαγαζιά έχουν ανοίξει ξανά και ο κόσμος ξεθαρρεύει. Εχει επιστρέψει και ο Γιώργος από το Λονδίνο, οπότε η παρέα μεγαλώνει. Κανονίζουμε τι θα φάμε. Οταν στέλνει η θεία μου τις νοστιμιές της, τα πράγματα είναι πιο εύκολα… Αυτή την ώρα, κανονικά, θα ετοιμαζόμουν να βγω στη σκηνή του Παλλάς ή σε κάποια από τις συναυλίες μου. Μάλλον θα πρέπει να περιμένω καιρό μέχρι να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, όσο όμως κι αν με ζορίζει αυτή η σκέψη, χαίρομαι τις μέρες που έχω παραπάνω χρόνο για μένα, για τους ανθρώπους που αγαπώ και για τις βόλτες μου στην Αθήνα.

00.00

Βρίσκομαι σπίτι μου, στο σαλόνι. Το φως είναι ζεστό, όπως μου αρέσει. Βλέπω τον Νίκο «ξύπνιο» στο messenger και θυμάμαι ότι έχω αφήσει αναπάντητη μια κλήση του. Αρπάζω την ευκαιρία και τον παίρνω τηλέφωνο. Εχουμε να τα πούμε κάνα δυο βδομάδες, οπότε μαζεύτηκαν πάλι τα νέα. Του ψάχνω δουλειά στην Αθήνα αλλά δεν του το έχω πει ακόμα. Μετά, σειρά παίρνει το Netflix. Λατρεύω τις αστυνομικές και τις δικαστικές σειρές. Οταν έχω παρέα είναι ακόμα καλύτερα. Αυτές τις μέρες έχω κολλήσει με το «The Trial».

02.30

Νυστάζω σιγά σιγά. Κλείνω τα φώτα, βάζω το νερό μου στο κομοδίνο και χώνομαι κάτω από το σεντόνι. Για τα βράδια που δεν κοιμάμαι αμέσως, έχω στο πλάι μου ένα μυθιστόρημα που έχω διαλέξει για να μου κρατάει συντροφιά. Σβήνω το φωτιστικό-υδρόγειο και ασυναίσθητα ονειρεύομαι τα επόμενα ταξίδια.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή