«Μωρέ, πού μας ανακαλύψατε εδώ, στην άκρη του κόσμου; Οποιος δεν έχει συγγενείς στο νησί, σπάνια έρχεται από μόνος του». Ενας συμπαθέστατος κύριος με τον σκύλο του, που σήκωνε τον κόσμο από το γάβγισμα, βγήκε στο μικρό του περιβόλι για να μας δώσει οδηγίες. Και μας έκανε την αυτονόητη ερώτηση για το πώς βρεθήκαμε στο Παλιό Τρίκερι, το μόνο κατοικημένο νησάκι του Παγασητικού, στο νότιο Πήλιο. Σωστός παράδεισος, τόσο αγνός και απείραχτος από τους ανθρώπους ώστε τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές νιώθω ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά, μήπως η διαφήμιση χαλάσει αυτό το καταφύγιο.
Είναι ένας πλωτός ελαιώνας με 60.000-70.000 ελιές σε 2,5 τ. χλμ. γης. Οι ρίζες είναι παλιές και οι κορμοί μοιάζουν με γλυπτά της φύσης. Τα τροχοφόρα, όπως και στην Υδρα, απαγορεύονται, οπότε αφήνει κανείς το αυτοκίνητο στον πλησιέστερο όρμο της ξηράς, τον Αλογόπορο, και από εκεί περνάει απέναντι με βάρκα – ταξί, μια διαδρομή που διαρκεί πέντε λεπτά. Αφού αποβιβαστεί στον μικρό οικισμό του λιμανιού, ο επισκέπτης πορεύεται αναγκαστικά με τα πόδια, σε ένα δίκτυο μονοπατιών που οδηγούν σε κολπίσκους. Τα λιόδεντρα φθάνουν μέχρι το κύμα και οι ακτές έχουν πεντακάθαρα νερά. Δυστυχώς, η καραντίνα δεν επέτρεψε στην κοινότητα να καθαρίσει τις παραλίες από όσα ξεβράζει η θάλασσα τον χειμώνα, αλλά, όπως μου είπαν, ήταν θέμα χρόνου να γίνει και αυτό.
Το λιμάνι με τον μικρό οικισμό του.
Οι ντόπιοι είναι τρυφεροί άνθρωποι, τα σπίτια είναι όλα κι όλα καμιά σαρανταριά, τα ενοικιαζόμενα μετρημένα και οι ταβέρνες δύο. Δεν υπάρχουν σούπερ μάρκετ, μπαρ, καφέ. Μόνο αξιοθέατο είναι η εντυπωσιακή Μονή της Ευαγγελιστρίας, κτισμένη κοντά στην Επανάσταση του ’21, με περίπου 100 κελιά. Λίγα εξ αυτών είναι σε κατάσταση λειτουργική και προσφέρονται για διαμονή με πολύ χαμηλό αντίτιμο. Δεν υπάρχουν πια μοναχές και μια γυναίκα εκτελεί χρέη επιστάτη. Από το 1949 έως το 1953, στα κελιά διέμεναν οι δεσμοφύλακες εξόριστων γυναικών – υπολογίζεται πως 5.000 κρατούμενες πέρασαν σε αυτό το διάστημα από το Τρίκερι. Εκείνες έμεναν σε σκηνές όπου ίσα που χωρούσε το κορμί τους.
Σήμερα, το νησάκι έχει να προσφέρει πολύτιμα πράγματα στον επισκέπτη: εκπληκτικής ομορφιάς τοπίο, φρεσκότατα θαλασσινά (όπως οι πεταλίδες γιαχνί) αλλά κυρίως, ησυχία. Τις λίγες ημέρες που πέρασα εκεί, μου ήρθαν στο μυαλό αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Μέσα στη σιγαλιά ακούγονταν μόνο οι λαλιές των πουλιών, το θρόισμα των δένδρων, η δίχρονη μηχανή ενός καϊκιού, το βουητό των τζιτζικιών, το κύμα. Οσο για συνωστισμούς και ανησυχία, ούτε κατά διάνοια.