Διανύουμε την περίοδο των μεγάλων επιστροφών στον τουρισμό, από τo Sani Resort και το Ikos Olivia της Χαλκιδικής έως τα επτά θέρετρα της Grecotel που εγκαινιάζουν το πρόγραμμα διακοπών «Καλοκαίρι στη Θάλασσα» (Πελοπόννησος, Σούνιο, Μύκονος κ.α.), από τα Rinela, Alila και Blue Domes του Ομίλου Μήτση σε Κρήτη, Ρόδο και Κω έως αστικές ναυαρχίδες της φιλοξενίας, όπως η Μεγάλη Βρεταννία και το Χίλτον στην Αθήνα και το Μακεδονία Παλάς στη Θεσσαλονίκη.
Μεγάλες αντίστοιχα και οι προκλήσεις της σεζόν, μεγάλα και τα ερωτηματικά για όλους τους εμπλεκομένους στην τουριστική «αλυσίδα» και φυσικά για εμάς, τους υποψήφιους παραθεριστές. Με μεγαλύτερο το εξής: πόσο μετράει το μέγεθος μιας τουριστικής επιχείρησης στις επιλογές μας γι’ αυτό το καλοκαίρι; Είναι η εποχή να εμπιστευθούμε τις πολύτιμες ημέρες της άδειάς μας και τα χρήματά μας (για να μην πω την υγεία μας και βαρύνει το κλίμα) στους μεγάλους;
Κρίνοντας από όσα είδα και άκουσα μόλις το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Costa Navarino (ακόμα και η ταξιδιωτική ύλη έχει αποκτήσει φέτος χαρακτήρα επείγοντος), αλλά και από όσα διαβάζω στα δελτία Τύπου εμβληματικών ομίλων όπως οι προαναφερθέντες, δεν μπορώ να αποφύγω το κοινότοπο: όσοι δεν έχουν την επιλογή –και υπέρτατη πολυτέλεια– της πλήρους ιδιωτικότητας θα στραφούν μάλλον σε εκείνους που εμπνέουν σιγουριά.
Η πολυπλοκότητα των πρωτοκόλλων υγιεινής και ορθής λειτουργίας, τα πρόσθετα έξοδα που απαιτεί η ευλαβική τους τήρηση, ο επαγγελματισμός και η τεχνογνωσία που απαιτούνται σ’ αυτές τις απρόβλεπτες συνθήκες ανεβάζουν τον πήχη ψηλά. Αυτό το καλοκαίρι οι καλοί και δυνατοί παίκτες –και αυτό δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τη δυναμικότητά τους σε κλίνες– έχουν την ευκαιρία να γίνουν ακόμα καλύτεροι και να βγουν πιο ισχυροί.