Ο «Μεγάλος Περίπατος» είναι ο σημαντικός επίλογος σε ένα σχέδιο που υπερβαίνει τις εποχές και τις κυβερνήσεις. Διατυπώθηκε από τη Μελίνα Μερκούρη και τον Αντώνη Τρίτση, αλλά πραγματοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Κώστα Λαλιώτη στην πυκνή οκταετία του στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Δημοσίων Εργων (1993-2001), καθώς και από άλλους υπουργούς και δημάρχους πριν και μετά αυτή την οκταετία. Σημαντική ήταν και η συμβολή της Ντόρας Μπακογιάννη στο διάστημα που ήταν υπουργός Πολιτισμού στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Γεγονός είναι, πάντως, ότι το 1994 η πεζοδρόμηση της Ερμού ήταν ένα τόλμημα που είχε προκαλέσει πολύ περισσότερες αντιδράσεις από τις σημερινές μεταβολές στην Πανεπιστημίου, ενώ η πεζοδρόμηση της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και της Αποστόλου Παύλου σε μια Αθήνα χωρίς μετρό ισοδυναμούσαν σχεδόν με επανάσταση. Ο Κώστας Μπακογιάννης παίρνει τη σκυτάλη από μια σειρά δημιουργικών ανθρώπων που ταυτίστηκαν με αυτό το όραμα και συνεχίζει με έναν ενθουσιασμό που είχαμε καιρό να δούμε στη δημόσια σφαίρα.
Για να είμαστε σαφέστεροι, η ιδέα της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων (διότι περί αυτού πρόκειται) έχει ηλικία πάνω από 100 έτη, από τότε που εμφανίστηκε στις διακηρύξεις του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη, παππού της Μελίνας, ενώ σαφώς ενυπάρχει στους οραματισμούς Γερμανών πολεοδόμων και αρχιτεκτόνων που ήλθαν τον 19ο αιώνα με πρόσκληση του Παλατιού και άλλαξαν την Αθήνα από χωριό σε πρωτεύουσα. Βεβαίως, δεν είναι όλα ιδανικά και ρομαντικά.
Η ευρύτερη Αθήνα είναι ένα αμάλγαμα δήμων με δρόμους που όλοι καταλήγουν στο κέντρο. Ο περιορισμός της κυκλοφορίας στο κέντρο προκαλεί καθυστερήσεις –ιδίως στις ώρες αιχμής– σε έναν πολύ ευρύτερο κύκλο. Οι Αρχές δεν μπορούν να σχεδιάσουν εύκολα εναλλακτικές διαδρομές σε μια πρωτεύουσα δαιδαλώδη πολεοδομικά και θεσμικά, με αποτέλεσμα οι πολίτες να είναι αναγκασμένοι να προσαρμοστούν όπως όπως.
Ωστόσο, η Αθήνα έπρεπε για λόγους οικονομικής ανάπτυξης να ακολουθήσει το αναπτυξιακό πρότυπο πρωτευουσών που μετατρέπουν το κέντρο τους σε ένα ενοποιημένο θεματικό πάρκο. Τελικώς αυτό που συμβαίνει στην πράξη είναι η αλλαγή χρήσης του κέντρου. Η πολιτεία εξωθεί ακόμα περισσότερους Αθηναίους να αυτοεξοριστούν στα περίχωρα για να μπορούν να παρακάμπτουν ένα κέντρο που πρέπει να εξελιχθεί (κορωνοϊού θέλοντος) σε δυναμικό «τουριστικό νησί».