Αν η μελαγχολία γίνεται βάιραλ, τότε θα γίνουν και οι φωτογραφίες των ερασιτεχνών ψαράδων που βγάζουν με την πετονιά θεριακωμένους κέφαλους στον Κηφισό. Μα μελαγχολικές οι φωτογραφίες που μνημειώνουν ένα θαύμα, την παραγωγή ζωής από ένα ποτάμι νεκρωμένο από το αξιοποιητικό τσιμέντο και όσα ρυπαρά πετάμε μέσα του; Μάλλον. Γιατί ξαναφέρνουν μπροστά μας, με ενοχλητική ενάργεια, ό,τι απωθήθηκε συνειδητά και συστηματικά στο περιθώριο της μνήμης. Πως κάποτε υπήρχε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που στοιχειοθετούσε δικαίωμα στον τίτλο «Μεσοποταμία», χάρη στον Κηφισό και τον Ιλισό. Και ήταν ίσως η μοναδική με τρία ποτάμια, αν προσθέταμε τον Ηριδανό.
Κάποια στιγμή, δεν πάει καιρός, έπεσε η ιδέα να ξαναβγεί στην επιφάνεια η κοίτη του Ιλισού στην Καλλιρρόης. Κι αυτό σε σχέση με την προσπάθεια να ξαναρχίσει το τραμ να λειτουργεί ακίνδυνα. Δεν ξεχάστηκε μόνο η ιδέα. Από μήνα σε μήνα διακεκομμένης κυκλοφορίας ξεχάστηκε το ίδιο το τραμ. Ενώ είχε πια κατακτήσει ένα μερίδιο στη μαζική μετακίνηση, από τον Οκτώβριο του 2018 βγήκε από τις συνήθειες των επιβατών. Τότε, λόγω διάβρωσης του οδοστρώματος στην Καλλιρρόης, διακόπηκε η διέλευση του τραμ στο τμήμα Σύνταγμα – Κασομούλη. Αρκετοί δημοσιολογούντες είχαν ισχυριστεί ότι τα περί διάβρωσης ήταν κόλπο του ΣΥΡΙΖΑ, αγνώστου σκοπεύσεως. Με τη διακυβέρνηση της Ν.Δ. να κλείνει έναν χρόνο ζωής, και με το τραμ ακόμα ακίνητο στο συγκεκριμένο τμήμα, κάτι άλλο θα πρέπει να συμβαίνει. Κάτι λιγότερο συνωμοσιολογικό.
Να νοσταλγούμε μια μυθική τριπόταμη Αθήνα δεν έχει νόημα. Νόημα θα είχε η προσπάθεια να προικιστεί η πόλη με ανοιχτούς χώρους, πράσινο, αξιόπιστα συγκοινωνιακά μέσα, ράμπες και γραμμές όδευσης για όσους δυσκολεύονται στην κίνησή τους, Εστω τώρα, κι αφού τόσες θητείες δημάρχων εξαντλήθηκαν στο ωραίο φαίνεσθαι, λειτουργώντας σαν προπονητήριο ανόδου στη σκηνή της Μεγάλης Πολιτικής.
Ο πανάκριβος, μη λειτουργικός, ακαλαίσθητος και ετσιθελικός πειραματισμός φανερώνει ήδη με τον τίτλο του ότι συντελείται ερήμην των πραγματικών αναγκών των καθημερινών χρηστών της Αθήνας: Μεγάλος Περίπατος. «Μια παρέμβαση που βάζει τον περίπατο πάνω απ’ όλα, αγνοεί την ταξική διάρθρωση του χώρου της πόλης» γράφουν σε άρθρο τους στο θεσσαλονικιώτικο φρι-πρες «Παράλλαξη» δύο πανεπιστημιακοί-πολεοδόμοι, η Ντίνα Βαΐου και ο Αρης Καλαντίδης. Τερπνό είναι το χάζι. Μάλλον όμως δεν είναι αυτή η πρώτη έγνοια των Αθηναίων, μονίμων και περιστασιακών.