Ενα ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολήσει όσους σκανδαλίζονται, όταν πληροφορούνται τη γεωγραφική πραγματικότητα ως προς το Καστελλόριζο, είναι το εξής: Γιατί, όταν προσκαλούνται στο υπουργείο Εξωτερικών οι ξένοι πρεσβευτές και τους ενημερώνουν οι διπλωμάτες μας για τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά, παρουσιάζουμε μόνο τους χάρτες των τουρκικών διεκδικήσεων, που θίγουν τα δικαιώματά μας; Γιατί δεν παρουσιάζουμε ποτέ τους χάρτες των δικών μας διεκδικήσεων;
Η σκληρή αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε την αυτοπεποίθηση να το κάνουμε, επειδή θα αναιρούσε αυτομάτως τον σκοπό της ενημέρωσης, που είναι να προβάλουμε το άδικο των τουρκικών διεκδικήσεων. Αν, λ.χ., δείξουμε τον χάρτη της διεκδικούμενης ΑΟΖ Τουρκίας – Λιβύης, που δεν υπολογίζει ούτε καν την Κρήτη και, αμέσως μετά, εκείνον της δικής μας ΑΟΖ, που λόγω Καστελλόριζου (και Κύπρου) περιορίζει ασφυκτικά την Τουρκία σε ένα κλοιό, αυτό που θα δει ο τρίτος είναι η αναμέτρηση δύο μαξιμαλιστικών θέσεων και θα μας προτρέψει να συνεννοηθούμε με τους απέναντι. Εξάλλου, λύση με τη σφραγίδα του διεθνούς δικαίου χωρίς απευθείας συνεννόηση δεν γίνεται.
Ο μαξιμαλισμός είναι πάντα η αφετηρία σε μια διαπραγμάτευση. Η δική μας κατάσταση όμως είναι ότι έχουμε πια αυτοεγκλωβισθεί στον μαξιμαλισμό μας. Δεν είναι μόνο ότι συντηρούμε μια κατάσταση στο Αιγαίο η οποία είναι ο σοβαρότερος αποτρεπτικός παράγων ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα. Δεν είναι δηλαδή ότι στερούμεθα μόνο το μέλλον· δεν έχουμε ούτε το παρόν. Διότι προσβλέπουμε σε ένα φαντασιακό 100% των δικαιωμάτων μας, που ίσως μπορεί να υπάρξει σε ένα μυθικό μέλλον χωρίς Τουρκία στον χάρτη και, για χάρη αυτής της προοπτικής, θυσιάζουμε το πραγματικό: κάτι ελάχιστα λιγότερο, ενδεχομένως λογικότερο και, οπωσδήποτε, ασφαλέστερο. Ετσι προτιμάμε να μένουμε με το τίποτα. Διότι με το τίποτα είμαστε όταν, φέρ’ ειπείν, έχουμε εθνικό εναέριο χώρο στα 10 μίλια και αναγκαζόμαστε να τον υπερασπιζόμαστε κάθε ημέρα. Το ίδιο ισχύει για την ΑΟΖ.
Είμαστε στα βήματα των Κυπρίων αδελφών, που επίσης έχουν εγκλωβιστεί στον μαξιμαλισμό τους: προτίμησαν, λ.χ., να μείνουν με 35.000 Τούρκους στρατιώτες παρά με 900, επειδή δεν ήθελαν την επανεξέταση της παρουσίας τους σε δέκα χρόνια, αλλά τη σταδιακή αποχώρησή τους. Είμαστε στα δικά τους βήματα, επειδή τους ακολουθούμε ανεξέταστα όπου μας οδηγούν, βάσει του δόγματος της Eurovision, που ορίζει ότι το «douze points» πηγαίνει πάντα στην Κύπρο. Τους ακολουθούμε τυφλά στο μεγαλεπήβολο σχέδιό τους για ένα κοινό ενεργειακό δόγμα Ελλάδος – Κύπρου, που θα υποκαταστήσει το ανεδαφικό κοινό αμυντικό δόγμα, παρότι έτσι δυσχεραίνουμε τη δική μας θέση και το γνωρίζουμε. Γιατί; Διότι το πρόβλημα από την ύπαρξη δύο ελληνικών κρατών, όπου το μικρότερο εκμεταλλεύεται την ενοχή του μεγαλύτερου και το σέρνει από τη μύτη, πηγαίνει πολύ βαθιά.
Αυτός ο εγκλωβισμός μας σημαίνει ότι υπνοβατούμε προς την καταστροφή, διότι το Στράτευμα είναι ακόμη στην κατάσταση που το άφησε ο κ. Καμμένος και η υποστράτηγος Παναγία. Εναν ολόκληρο χρόνο αφότου αποφασίστηκε διακομματικά (επί ΣΥΡΙΖΑ) η δαπάνη ενός δισ. ευρώ για τις άμεσες και στοιχειώδεις ανάγκες του Στρατού σε αναλώσιμα υλικά, ανταλλακτικά κ.ά., ακόμη δεν έχουν προχωρήσει οι προμήθειες, εξαιτίας του νόμου που καλλιεργεί την ευθυνοφοβία στους αρμοδίους στο όνομα της δήθεν διαφάνειας.
Είτε το βλέπεις με τη ματιά των ρεαλιστών είτε με των μαξιμαλισμών, αυτή η αδιαφορία είναι το πραγματικό σκάνδαλο, όχι το γεγονός ότι ένας διακεκριμένος ειδικός τόλμησε να πει την αλήθεια. Μας αρκεί, όμως, ότι περιμένουμε τις φρεγάτες! Τι να τις κάνουμε, όταν μας λείπουν οι βίδες και τα ελαστικά; Παρκάρουμε δηλαδή τη Μερσεντές μπροστά στο τσαντίρι και το μεταμορφώσαμε σε μεζονέτα; Και μόνο αυτό αρκεί να δείξει πόσο επιπόλαιη είναι η πολιτική που ακολουθούμε υπό την (αδελφική, ασφαλώς) καθοδήγηση των Κυπρίων.
Είναι ανάγκη να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο στον οποίο έχουμε πιαστεί και μας οδηγεί στη μοίρα της Κύπρου. Για να συμβεί αυτό, είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε να μιλάμε με τους Τούρκους σε πολιτικό επίπεδο και κανονικά, όχι με την ίδια, επαναλαμβανόμενη ξύλινη γλώσσα του μαξιμαλισμού μας. Προϋπόθεση είναι η ισχυρή πολιτική βούληση, που δεν βλέπω να υπάρχει.
Αντιθέτως, η εντύπωσή μου είναι ότι, στην Αθήνα, υπάρχει ένα κενό πολιτικής στο ζήτημα αυτό. Προσπαθούμε, δηλαδή, να αποφύγουμε θέματα που βρίσκονται στον πυρήνα του προβλήματος (γκρίζες ζώνες, επήρεια μικρών και απομακρυσμένων νησιών κ.ά.) και ακολουθούμε αμήχανα τη Λευκωσία, ευχόμενοι το καλύτερο και διώχνοντας τις αρνητικές σκέψεις. Η ύπαρξη αυτού του κενού είναι ο λόγος για τον οποίο, στο πολιτικό πεδίο εδώ στην Αθήνα, είναι οι σκληροί μαξιμαλιστές που έχουν πάρει το πάνω χέρι στην παρούσα φάση. Είμαστε θύματα του βολονταρισμού μας…