Για τη Σουζάνα Αντωνακάκη

1' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Μητέρα κι αδερφή δώσ’ μου μια ελπίδα, δώσ’ μου μιαν  ευχή».

Αυτοί οι στίχοι του Μάνου Χατζιδάκι από την «Εποχή της Μελισσάνθης» έρχονται και επανέρχονται εντός μου, όλες αυτές τις ημέρες που ετοιμαζόμαστε να αποχωριστούμε τη Σουζάνα. Αυτές τις δύσκολες στιγμές, που η απώλειά της συνοδεύεται και με τη διαρκή απώλεια αρχών και αξιών για την αρχιτεκτονική και τον πολιτισμό. Αξίες που, από κοινού με τον Δημήτρη και τη Λούσυ, τόσα χρόνια πιστέψαμε και προσπαθούμε να κρατήσουμε ακόμη πιασμένοι χέρι χέρι.

Με τη Σουζάνα είμαστε μια οικογένεια, επί δεκαετίες ολόκληρες. Με τη Λούσυ, που ήταν μαζί τους στο ιστορικό πλέον Εργαστήριο 66 πάνω από είκοσι χρόνια, τους νοιαζόμαστε σαν να ήταν οι γονείς μας, σεβόμενοι το ήθος και την εμπειρία τους, εισπράττοντας και ανάλογα συναισθήματα. Ταυτόχρονα είμαστε κάτι παραπάνω από φίλοι. Η Σουζάνα σαν έμπειρη μητέρα μάς άνοιξε δρόμους, μας συμβούλευσε διακριτικά και με τρυφερότητα, μας γοήτευσε με τις ποιητικές της αναφορές. Αλλοτε σαν αδελφή, θαρρείς πως είχαμε τις ίδιες ρίζες, στάθηκε δίπλα μας στις προσωπικές μας στιγμές, ξενυχτώντας στα σχεδιαστήρια σαν ισότιμος συνεργάτης, απολαμβάνοντας τα ταξίδια μας, που πάντα είχαν εκπαιδευτικό χαρακτήρα, διασκεδάζοντας και δουλεύοντας ταυτόχρονα στις καλοκαιρινές μας διακοπές, συμμετέχοντας δυναμικά στις ατέρμονες γόνιμες συζητήσεις.

Πρώτη στα συνέδρια και στις ημερίδες, σε επιτροπές, σε δημοσιεύσεις και διαλέξεις, συμμετέχοντας με υπευθυνότητα, συχνά εξουθενωμένη μαζί με τον Δημήτρη. Τα σκίτσα της ήταν μοναδικά έργα τέχνης, που συγκροτούσαν μια συνεχή διαδικασία σύνθεσης, με αναρίθμητες εναλλακτικές και οδηγούσαν στη γνωστή σε όλους μας μοναδική ελληνική αρχιτεκτονική. Η αγάπη της για τον Le Corbusier, τον J. Derrida, τον Ιtalo Calvino, τον G. Bachelard, τον Paul Valery και οι συνεχείς αναφορές της στο τοπίο, στον τύπο και στον τόπο, στο κατώφλι, στην αμφισημία, στην τυπολογία, στην επεξεργασία της κίνησης και στη σχέση εσωτερικού-εξωτερικού χώρου, συγκροτούν μια διαρκή και αέναη διδασκαλία με «λογισμό και όνειρο».

Πενθώ σήμερα, Σουζάνα μας, «δώσ’ μου μια ελπίδα», γιατί φοβάμαι ότι ελπίδες πια δεν υπάρχουν, καθώς βλέπω να θυσιάζονται οι αξίες μας του χθες, στο αμφίβολο σήμερα.

* Ο κ. Γιώργος Τριανταφύλλου είναι αρχιτέκτονας. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή