Δικαιολογημένη η ανησυχία πολλών μεσογειακών χωρών για την εκτύλιξη των ενδιαφερόντων της Τουρκίας σε μεγάλο τμήμα της Μεσογείου και για την προσπάθειά της να δημιουργήσει σημεία στήριξης στα αφρικανικά παράλια. Η τουρκική επέκταση σηματοδοτεί σειρά εξελίξεων που θα είναι ικανές να φέρουν όχι μόνο αναστάτωση αλλά και ανατροπές στα ευρωπαϊκά εδάφη. Εύλογα αντιδρά ο πρόεδρος Μακρόν, ο οποίος επιλέγει την ευθεία οδό και όχι το valse-hésitation της Ιταλίας ή τη φαινομενική διστακτικότητα της Γερμανίας.
Η Αγκυρα, βήμα βήμα, αναδεικνύεται σε υπολογίσιμο περιφερειακό παράγοντα. Ενα παράγοντα όμως που πρότερος και τρέχων βίος του δεν προοιωνίζονται καλά. Με την εν όπλοις σύμπραξή της με τη Μόσχα στον συριακό χώρο, λειαίνει το έδαφος για μια σημαντική ρωσική παρουσία στη Λιβύη. Και αναμιμνησκόμενη του οθωμανικού παρελθόντος της, προετοιμάζεται να μετατρέψει την ελεγχόμενή της Λιβύη σε τουλάχιστον δυνάμει εφαλτήριο μεταναστευτικών-προσφυγικών μαζών προς την ίδια την Ευρώπη. Κανείς δεν παραβλέπει τον πάντοτε επικρεμάμενο κίνδυνο νέας μεταναστευτικής πλημμυρίδας στο Αιγαίο και τη δήθεν αθώα απορία των Τούρκων ιθυνόντων για τη μη υποδοχή με ανοιχτές αγκάλες των δύσμοιρων πληθυσμών, που η Αγκυρα εξωθεί εκβιαστικά στα νησιά της Ελλάδας. Ο κ. Τσαβούσογλου καταγγέλλει την Αθήνα για έλλειψη ανθρωπισμού έναντι των μαζών που εργαλειοποιεί η χώρα του, κανέναν όμως δεν πείθει ότι η Αγκυρα έχει το δίκιο με το μέρος της. Και πολλοί είναι εκείνοι που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι, με την επιτυχία των τουρκικών στοχεύσεων στη Λιβύη, το μεταναστευτικό θα αποκτήσει δια-στάσεις που δεν θα αφορούν μόνο τις παράκτιες χώρες, αλλά και εκείνες της ευρωπαΐκής ενδοχώρας.
Η, χωρίς πλέον προσχήματα, επιθετική ανάπτυξη της Τουρκίας στη Μεσόγειο, η εξωπραγματική συμφωνία της με τη Λιβύη που θίγει εξόφθαλμα τα ελληνικά δίκαια και συμφέροντα, η εκδίωξη του ερευνητικού πλοίου της ιταλικής ΕΝΙ από την κυπριακή ΑΟΖ, οι προκλητικές στοχεύσεις του τουρκικού πολεμικού ναυτικού κατά γαλλικής φρεγάτας, η διατήρηση ναυτικής βάσης στον Αυλώνα της Αλβανίας μαζί με την υπό εκκόλαψη δημιουργία μιας ναυτικής και μιας αεροπορικής βάσης στη Λιβύη, όπως και πολλά άλλα, έχουν υψώσει πολύ μεγάλα εμπόδια που Ε.Ε. και ΗΠΑ πρέπει να εξετάσουν επειγόντως.
Δυστυχώς, η άλλοτε πανταχού παρούσα Ουάσιγκτον έχει στραμμένο το ενδιαφέρον στην αναμέτρηση της 3ης Νοεμβρίου και λίγο δείχνει να ενδιαφέρεται για τα παραδοσιακά ερείσματά της ανά τον κόσμο. Αφήνει έτσι το πεδίο ελεύθερο σε ταραξίες που πιστεύουν πως είναι μεγάλοι ενώ, στην πραγματικότητα, μεγάλο είναι μόνο το κακό που μπορούν να προξενήσουν σε ολόκληρη τη Δύση.
Παράλληλα με την αναχωρητική Ουάσιγκτον, το διστακτικό Βερολίνο φαίνεται να έχει φωνή μόνο για τα διαχειριστικά της Ε.Ε., η αμφίθυμη Ρώμη, κατά τα φαινόμενα, θα χάσει κι άλλα με την αδράνειά της, όπως ακριβώς συνέβη και με τη Λιβύη, που κάποτε ήταν στη σφαίρα επιρροής της και, τέλος, το διστακτικό Κάιρο πότε κάνει επίδειξη ισχύος και πότε δίνει την εντύπωση πως δεν είναι διατεθειμένο να αντιδράσει.
Σε αυτό το περιβάλλον ο «τουρκικός λύκος» χαίρεται και τολμά. Τα κέντρα αποφάσεων στη Δύση θεωρούν μυωπικά πως η Αγκυρα είναι ακίνδυνη και, τελικά, συνεννοήσιμη. Οπως τότε που ο Χίτλερ αρματωνόταν και κάποιοι πίστευαν πως απλώς διασκεδάζει εσωτερικά δοκιμάζοντας φορεσιές πολέμου.
* Ο κ. Γιώργος Κακλίκης είναι πρέσβης επί τιμή, ειδικός σύμβουλος του ΕΛΙΑΜΕΠ.