Η αλήθεια είναι ότι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την ευγλωττία του Ζακ Ντεριντά ο οποίος έγραψε: «Iδού τώρα το ακόλουθο παράδειγμα, το παράδειγμα επίσης αυτού που ακολουθεί, ένα δεύτερο παράδειγμα πρωτοδεύτερης θέσης, το παράδειγμα αυτού του πρωτότοκου υιού, αυτού του δεύτερου πρωτότοκου παιδιού του Iακώβ Φρόιντ, αυτού του διπλού ιστορικού καταστατικού, που αμύνεται χωρίς να θέλει να αποφύγει να είναι χωρίς να είναι ψυχαναλυτής» (H έννοια του αρχείου, εκδ. Εκκρεμές 1996).
Επίσης ο κ. Δημήτρης Τζανακόπουλος δεν έχει ούτε το κύρος του Γάλλου συγγραφέα, ώστε η ομιλία του στη Βουλή να διδάσκεται σε σχολές μεταμοντέρνων σπουδών. Ομως ο τέως κυβερνητικός εκπρόσωπος προσπάθησε. Εκστόμισε ότι με το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις «το κράτος, η κρατική εξουσία παράγει πραγματικότητες μέσω της βίας, μέσω της απειλής βίας, μέσω της ιδεολογίας.
Και ποια είναι η πρώτη ύλη αυτής της παραγωγής της πραγματικότητας; Το ανθρώπινο σώμα. Το υλικό της βίας και της απειλής βίας είναι το σώμα, τα σώματα. Η βία και η απειλή της ρυθμίζουν, πειθαρχούν, ντρεσάρουν, εκπαιδεύουν δηλαδή επίμονα σώματα.
Με το νομοσχέδιο λοιπόν αυτό δεν περιορίζεται μια δήθεν φυσική ελευθερία, αλλά παράγεται ξανά το ανθρώπινο σώμα ή επιχειρείται να παραχθεί ξανά το ανθρώπινο σώμα, ένα σώμα πειθαρχημένο, ένα σώμα υπάκουο, ρυθμισμένο να κινείται στο ρυθμό που σφυρίζει η κρατική εξουσία, δηλαδή ο κ. Χρυσοχοΐδης» (Βουλή 8.7.2020).
Ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει (πειθαρχημένα σώματα) ή, επί το λαϊκότερον, άρτζι, μπούρτζι και λουλάς. Από την πρόνοια της γνωστοποίησης μιας διαδήλωσης, περνάμε στη νόμιμη βία του κράτους, κι από εκεί στα σώματα τα οποία «παράγονται» ή «επιχειρείται να παραχθούν»! Κι αν με το νομοσχέδιο «παράγεται ξανά το ανθρώπινο σώμα ή επιχειρείται να παραχθεί, ένα σώμα πειθαρχημένο, ένα σώμα υπάκουο», τότε τι γίνεται στα γυμναστήρια; Ας σταματήσουμε όμως εδώ διότι διάφοροι μεταμοντέρνοι της πράξης μπορεί να καταλήξουν στο συμπέρασμα «βία στη βία των γυμναστών».
Οταν πριν από εκατό χρόνια ο Γερμανός ιστορικός Οσβαλντ Σπένγκλερ δημοσίευσε το βιβλίο του «Η Παρακμή της Δύσης», ο μεγάλος συγγραφέας Ρόμπερτ Μούζιλ σχολίασε την «αποδεικτική» μέθοδό του ως εξής: «Θυμίζει τον ζωολόγο που θα ταξινομούσε στα τετράποδα τους σκύλους, τα τραπέζια, τις καρέκλες και τις εξισώσεις 4ου βαθμού» και επίσης σάρκαζε: «Υπάρχουν πεταλούδες κίτρινες λεμονί· υπάρχουν και Κινέζοι κίτρινοι λεμονί. Αρα, με μια έννοια, μπορούμε να ορίσουμε την πεταλούδα ως εξής: φτερωτός Κινέζος νάνος της Κεντρικής Ευρώπης».
Ετσι, με το ίδιο σκεπτικό Κινέζου-Πεταλούδας, άρχισε να διακινείται στα social media ένας πίνακας με τις ομοιότητες του χουντικού διατάγματος του 1971 με το νομοσχέδιο περί συναθροίσεων, επειδή και τα δύο προβλέπουν προαναγγελία στις αρχές κάθε επικείμενης διαδήλωσης. Βεβαίως, κάποιοι ισχυρίζονται ότι «η χούντα έκανε δρόμους». Αυτό σημαίνει ότι δεν θα έπρεπε να ασφαλτοστρωθεί τίποτε στη μεταπολίτευση;
Είναι χαριτωμένα, ως ευθυμογραφήματα, τα παιχνιδίσματα της μεταμοντέρνας σκέψης. Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα έχουν άμεσα πρακτικά αποτελέσματα, αν σκεφθούμε τις ανοησίες που ακούσαμε περί «κατάλυσης του Συντάγματος» κι εφαρμογής του άρθρου 120 περί «υπεράσπισής του με κάθε μέσο» την περίοδο 2010-2015…