ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗΣ
Τα ματς της ζωής μας
εκδ.: Key Books, σελ. 296
Από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μέχρι τη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας. Από τον Νίκο Γκάλη στον Γιάννη Αντετοκούνμπο και από ένα μειράκιο της αθλητικής δημοσιογραφίας σε έναν ακούραστο ταξιδευτή «με γκρίζους κροτάφους, αλλά ψυχή που εξακολουθεί να σκιρτάει όταν ακούει τον χτύπο της πορτοκαλί μπάλας». Ο Νίκος Παπαδογιάννης, αμετανόητο μέλος της ελληνικής μπασκετικής «μασονίας», καταθέτει εδώ, στο δεύτερο βιβλίο του, ιστορίες και εμπειρίες από τους σπουδαιότερους αγώνες και διοργανώσεις που έχει καλύψει δημοσιογραφικά τα τελευταία 30 –και βάλε– χρόνια.
Για τους λάτρεις της «πορτοκαλί» θεάς, οι περίπου 300 σελίδες διαβάζονται πραγματικά απνευστί, όμως και όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν λόγο να… φοβούνται. Ο Παπαδογιάννης δεν μπαίνει στη διαδικασία να φορτώσει τις αφηγήσεις του με στατιστικά, τακτικές αναλύσεις ή εξαντλητικές λεπτομέρειες των αγώνων, εκτός ελαχίστων επιβεβλημένων εξαιρέσεων· αντιθέτως σε αρκετές περιπτώσεις η περιγραφή των συνακόλουθων πανηγυρισμών (ή του «επικήδειου») σε κάποιο μπαρ του Βελιγραδίου μπορεί να καταλάβει μεγαλύτερο μέρος και από την μπασκετική δράση ενός κεφαλαίου.
Οι ίδιες οι ιστορίες είναι στην πλειονότητά τους απολαυστικές, αν και όχι πάντα ευχάριστες. Δίπλα σε απίθανους θριάμβους όπως του 1987 στην Αθήνα, του 2005 στο Βελιγράδι και του 2006 στην Απω Ανατολή, γειτονεύουν αθλητικές πληγές όπως του Eurobasket της Ντιζόν ή και αληθινές τραγωδίες σαν τον τρομακτικό αυτοτραυματισμό του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς στο κλειστό της Νέας Σμύρνης. Ολα αυτά ο αφηγητής τα έχει παρακολουθήσει από απόσταση αναπνοής, συνήθως περιγράφοντας τα ματς για την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο και τα μεταφέρει με το γνώριμο γλαφυρό και χιουμοριστικό του ύφος. «Το ζητούμενο όμως, δεν ήταν το έκπαγλον θέαμα, αλλά η επιστροφή στις επιτυχίες. Ο σκοπός αγίαζε τα μέσα και το κολλύριο ήταν ο καλύτερος φίλος των θεατών. Και πού ’σαι κυρ-Στέφανε, φτιάξε και μια αγγουρόσουπα για το λαρύγγι», γράφει σε κάποιο σημείο για ένα κρίσιμο αλλά όχι και τόσο θεαματικό ματς.
Ισως ακόμα πιο ενδιαφέρουσες και αποκαλυπτικές είναι οι λεπτομέρειες γύρω από σπουδαίους αγώνες ελληνικών συλλόγων. Ο ακραιφνής οπαδός (μόνο) της Εθνικής, Παπαδογιάννης, υιοθετεί εκεί κατά το δυνατόν αντικειμενική ματιά, περιγράφοντας τα θετικά αλλά και μπόλικα στραβά της ιστορίας: από αλήστου μνήμης ντέρμπι της Θεσσαλονίκης σε γήπεδα που κοχλάζουν μέχρι μια οπαδική «εκστρατεία» που κόντεψε να δημιουργήσει διπλωματικό επεισόδιο στο Τελ Αβίβ.
Από την άλλη, αν και ο ίδιος αυτοσυστήνεται ως μονίμως απαισιόδοξος και γκρινιάρης, οι φράσεις του είναι γεμάτες από περηφάνια και ελπίδα, ιδιαίτερα όσον αφορά την Εθνική μπάσκετ. Το βιβλίο άλλωστε ξεκινά με την «πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας» στο Φάληρο το 1987 και ολοκληρώνεται με ένα μετέωρο σουτ του Γιάννη Αντετοκούνμπο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.