Αποτελεί ένδειξη των προτεραιοτήτων μιας κοινωνίας η πρόσφατη δικαίωση συνταξιούχων από το Συμβούλιο της Επικρατείας, για την επιστροφή αναδρομικών από τις περικοπές που τους είχαν γίνει κατά τη διάρκεια των μνημονιακών ετών. Παρά τις διορθωτικές κινήσεις του ΣτΕ, ώστε το ύψος των επιστροφών να μη διαλύσει έναν προϋπολογισμό ο οποίος θα κλείσει το 2020 με έλλειμμα που είναι ακόμη δύσκολο να υπολογιστεί, παραμένει το γεγονός ότι πολιτικό σύστημα, Δικαιοσύνη και πολίτες φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται πως διανύουμε μια περίοδο όπου το στενά εννοούμενο ατομικό συμφέρον δεν μπορεί να υπονομεύει αυτό της γενικότερης προοπτικής της κρατικής οντότητας. Δεν μπορεί να συζητάμε για αύξηση συντάξεων, επικουρικών και μη, σε μια χώρα που κατά τα λοιπά υπονομεύει, αν δεν κοροϊδεύει παράλληλα, τις νεότερες γενιές, που εμφανίζονται καταδικασμένες σε υποαπασχόληση, ανεργία και μειωμένες προοπτικές.
Οι όποιες εθνικές δυνάμεις πρέπει να αφιερωθούν σε μια προσπάθεια ανασυγκρότησης της κοινωνίας και της οικονομίας. Οι συνταξιούχοι μπορούν να ζήσουν και με λιγότερα. Επιπλέον, δεν νοούνται τέτοιες αποφάσεις και πρωτοβουλίες τη στιγμή που το οικονομικό επιτελείο αναζητεί ευφάνταστες λύσεις, προκειμένου να κρατήσει τους εξοπλισμούς των Ενόπλων Δυνάμεων λειτουργικούς και αξιόπιστους, ενώ η κυβέρνηση διαπραγματεύεται σκληρά με ξένες κυβερνήσεις για την ανανέωση ενός οπλοστασίου που αγγίζει τα όρια της αντοχής του.
Ολα αυτά δεν συμβαίνουν σε κάποιο ιστορικό κενό· αλλά σε μια περίοδο που ο χρόνος πυκνώνει, με την Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να προχωράει σε πλήρες άνοιγμα της αναθεωρητικής ατζέντας της Αγκυρας σε προβολή 360 μοιρών.
Η Αθήνα έχει αποδυθεί σε έναν υπόγειο διπλωματικό αγώνα προκειμένου να συγκεντρώσει υποστήριξη σε περίπτωση που η Τουρκία κινηθεί στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, κάτι που, μετά και τον τρόπο με τον οποίο τορπίλισε τη μεσολαβητική προσπάθεια του Βερολίνου, υποδηλώνει ότι η Αγκυρα θα φτάσει ώς το τέλος.
Σε αυτό το περιβάλλον είναι απολύτως σαφές ότι οι μειωμένες –και λόγω της οικονομικής καταστροφής που επιφέρει στα δημόσια οικονομικά η πανδημία– δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας δεν μπορεί να υπονομεύονται με απερισκεψία. Αλλες είναι οι προτεραιότητες του 2020 και όχι οι πελατειακές φαντασιώσεις μερίδας του πολιτικού συστήματος που ζει και εκλέγεται για την ικανοποίησή τους.