«Σου έχουμε διοργανώσει ιδιαίτερη υποδοχή, θα δεις», μου έλεγαν οι φίλοι από την αγαπημένη μου Σίκινο πριν πάρω το πλοίο από Σαντορίνη για να περάσω μερικές ημέρες κοντά τους. Πράγματι, με το που έφθασα, στήθηκε μικρό γλέντι, με όλες τις προφυλάξεις για τον κορωνοϊό. Καθισμένη στη βεράντα του παλιού δημάρχου του νησιού, του Γιάννη Συρίγου, απολάμβανα τον παπα-Θοδωρή Αρσενικό να παίζει βιολί και τον Πέτρο Φρονίστα να κρατά το λαούτο, για να με καλωσορίσουν εν χορδοίς και οργάνοις. Η Σίκινος είναι μια αγκαλιά για όλους τους νεοαφιχθέντες, διότι οι άνθρωποί της έχουν ακόμα την αυθεντική κυκλαδίτικη ζεστασιά.
Πρωταγωνιστής σε αυτή την κοινοτική ζωή παλαιάς κοπής είναι ο παπα-Θοδωρής, με τις δοξαριές και το απίστευτο χιούμορ του, που κάνει τους ξένους να αισθάνονται ντόπιοι από την πρώτη στιγμή. Εργάζεται πολύ σκληρά, καθώς είναι και ο μελισσοκόμος του νησιού, με μικρή αλλά εξαιρετική ετήσια παραγωγή. Οπως φροντίζει το ποίμνιό του, έτσι φροντίζει και τα μελίσσια του, που βρίσκονται στο μακρινό ακρωτήρι Μάλτα. Για να φθάσει εκεί περπατά πολύ κάθε μέρα, έχοντας να παλέψει με τους ανέμους, που ξεριζώνουν ακόμα και θάμνους. Τα τελευταία χρόνια, που δεν βρέχει συχνά –συνεπώς υπάρχει περιορισμένη ανθοφορία στα ευωδιαστά θυμάρια–, ο παπα-Θοδωρής αφήνει πάντα μέλι στις κυψέλες, για να τρέφονται από αυτό τα μελίσσια του. Ανθρωπος τρυφερός, σεβαστικός με τη φύση, έχει διατηρήσει την ολιγάρκεια που είχαν κάποτε
οι νησιώτες μας.
«Είδα σιγά σιγά το νησί να αδειάζει από κόσμο και όσους μένουν πίσω να αισθάνονται ανασφάλεια με την αραιή ακτοπλοϊκή σύνδεση, τα απαγορευτικά λόγω ανέμων, τις λίγες δουλειές, τη μοναξιά. Η εκκλησία είναι ένα καταφύγιο για τους κατοίκους και το βιολί βάλσαμο», λέει ο παπα-Θοδωρής Αρσενικός, που είναι και μελισσοκόμος του νησιού.
Αν το επάγγελμά του μελισσοκόμου το έμαθε από τον πατέρα του, το βιολί το διδάχθηκε από τον πάππο του, που ήταν Σιφνιός. «Τον έχασα όταν ήμουν 13 χρόνων. Η δίψα μου να μάθω ήταν τέτοια που έβαζα τη μάνα μου να μου τραγουδάει για να τη συνοδεύω και να διδάσκομαι από μόνος μου. Ειδικά τον χειμώνα, που είμαστε εδώ μια χούφτα άνθρωποι, ο καιρός δεν περνά αν δεν κάνουμε μερικά γλέντια και γιορτές μεταξύ μας. Είμαι γέννημα-θρέμμα Σικινιώτης και έφυγα από εδώ μόνο όταν πήγα φαντάρος. Ξέρω πόσο δύσκολα περνούν οι άνθρωποι. Είδα σιγά σιγά το νησί να αδειάζει από κόσμο και όσους μένουν πίσω να αισθάνονται ανασφάλεια με την αραιή ακτοπλοϊκή σύνδεση, τα απαγορευτικά λόγω ανέμων, τις λίγες δουλειές, τη μοναξιά. Η εκκλησία είναι ένα καταφύγιο για τους κατοίκους και το βιολί βάλσαμο», μου λέει. Το μεγάλο πανηγύρι της Σικίνου, παραμονή του Αγίου Παντελεήμονα, ακυρώνεται φέτος. Πώς νιώθει; «Θα πειθαρχήσουμε στην κοινωνική αποστασιοποίηση για να μπορέσουμε να γλεντήσουμε όλοι μαζί του χρόνου. Σημασία έχει η απαρτία, αλλιώς γλέντι δεν γίνεται».