Από τη μια τα πανηγύρια, από την άλλη τα πάρτι του κορωνοϊού στη Μύκονο. Στο ενδιάμεσο μπιτσόμπαρα, ξενυχτάδικα, συνωστισμός στις παραλίες. Δεν νοείται διασκέδαση χωρίς στριμωξίδι. Είναι εξίσου απαραίτητο στη συνταγή με τη φασαρία. Αν δεν κάνεις φασαρία δεν καταλαβαίνεις από καλοκαίρι. Και όσο πιο πολλοί μαζεύονται τόσο περισσότερη η φασαρία. Θα μου πείτε τα πανηγύρια είναι λαϊκή παράδοση, αναφέρονται και στη βιβλιογραφία της λαογραφίας. Κι αν δεν τρυπήσει το κεφάλι σου λίγο κλαρίνο απ’ τα μεγάφωνα, κι αν δεν σου σπάσουν τα νεύρα με λίγο από «κόρη καπεταναίου» χωρίς χλιαρή μπίρα και κρύο ξίγκι, πώς θα βγάλεις τον χειμώνα; Κι αν δεν σπρώξεις και σε σπρώξουν, σε πνίγει η μοναξιά. «Δυστυχώς», λέει ο Αρμόδιος, «φοβάμαι ότι θα πρέπει να ξεχάσουμε τα πανηγύρια για φέτος τον Αύγουστο». Τόσες λέξεις για να πει: «Απαγορεύονται τα πανηγύρια». Η ελληνική ψυχή λατρεύει τον συνωστισμό κι όταν δεν τον νιώσει, φοβάται ότι της στερούν τις παραδόσεις του πολιτισμού της.
Παράδοση και τα πάρτι του κορωνοϊού. Παράδοση του παγκόσμιου πολιτισμού, αυτού που ονειρεύεται έναν κόσμο χωρίς σύνορα. Μιλώντας αγγλικά του αεροδρομίου μετακομίζουν απ’ την Ιμπιζα στη Μύκονο, πίνουν βότκα αντί για χλιαρή μπίρα, και ρουφάνε «λίγη απ’ την άσπρη σκόνη» που λέει κι ο Καββαδίας. Αντί για το τρυπάνι του κλαρινιτζή, τα νεύρα τους γίνονται φραπέ χάρη στις εμπνεύσεις του εισαγόμενου dj. Αυτά είναι οι λεπτομέρειες. Στο κάτω κάτω και βότκα μπορείς να πιεις μόνος ή με πέντε φίλους και μουσική να ακούσεις και απ’ την Ιμπιζα να πας στη Μύκονο. Χωρίς συνωστισμό όμως η διασκέδαση δεν έχει γεύση. Το «συνωστίζεσθαι» δεν είναι δικαίωμα. Είναι καθήκον, υποχρέωση απέναντι στον πολιτισμό. Και εννοείται ότι παίρνεις τις προφυλάξεις σου για την υπηρετήσεις. Οχυρώνεσαι στην επικράτεια του μόνου ορίου που αποδέχεται ο φιλελεύθερος και ανοιχτός μας κόσμος αφού οραματίζεται να καταργήσει όλα τα άλλα. Είναι το σύνορο που προστατεύει το οικογενειακό σου άσυλο. Η αστυνομία δεν μπορεί να το παραβιάσει κι εσύ πουλάς ή αγοράζεις το διαβατήριο με το αζημίωτο. Εδώ ο Αρμόδιος δεν μπορεί καν να πει: «Δυστυχώς φοβάμαι ότι πρέπει να ξεχάσουμε τα πάρτι».
Συγκαταλέγομαι σε όσους φοβούνται την πανδημία. Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι δεν δυσκολεύομαι να τηρήσω τις οδηγίες για την πρόληψη διότι «δυστυχώς, φοβάμαι, ότι απεχθάνομαι τον συνωστισμό ασχέτως κορωνοϊού, λαϊκών ή άλλων παραδόσεων». Κοινώς δεν είμαι άνθρωπος του καιρού μου φαίνεται, και δεν κατανοώ τη σύγχρονη εκδοχή της αρχαίας ρήσης : Το «συνωστίζεσθαι» εστί «φιλοσοφείν». Υπάρχει μια βαθιά σοφία στον συνωστισμό. Αμέτοχος της σοφίας, ακολουθώ τις οδηγίες του γιατρού μου που θέλει να κρατάω αποστάσεις για να με βασανίζει, όπως όταν ήμουν μικρός μού έκανε ένεση, επειδή του άρεσε να τρυπάει τον κόσμο.