Ρωγμές του χρόνου στην Ελλάδα

Ρωγμές του χρόνου στην Ελλάδα

1' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τι καθιστά ένα θέμα επίκαιρο και ενδιαφέρον; Αν αναλογιστεί κανείς το πλήθος των γεγονότων, των τόπων και των προσώπων, τότε το ελάχιστο ποσοστό που αποκτά κοινωνική ορατότητα δεν μπορεί παρά να συμβάλει σε μια στρεβλή εντύπωση. Συχνά, όταν ταξιδεύω στην Ελλάδα συναντώ ξεχωριστούς ανθρώπους σε τόπους μικρούς ή μεγάλους, αλλά πάντα μακριά από όσα η επικαιρότητα θεωρεί άξια αναφοράς. Ισως τόσο το καλύτερο, αλλά μια πτυχή της γενικευμένης ανίας ή αδιαφορίας μπορεί να τροφοδοτείται και από τα τόσο λίγα ερεθίσματα που παρέχονται σε έναν, έστω παθητικό, αποδέκτη.

Βρέθηκα πάλι στα Αμπελάκια, τον ιστορικό οικισμό που είχε διεθνή μοναδικότητα όταν άρχισε να ευημερεί τον 18ο αιώνα. Τα νήματα, βαμμένα με ανεξίτηλο κόκκινο χρώμα, από το ριζάρι που έμαθαν να καλλιεργούν σε αυτόν τον ορεινό τόπο, κατακτούσαν τις αγορές και έφερναν πλούτο μέσα από έναν ιδιότυπο και επιτυχημένο συνεταιρισμό.

Σήμερα, πολλά σπίτια έχουν πέσει και χαθεί, αλλά το χωριό το καλοκαίρι διατηρεί μια σχετική ζωντάνια. Σε θύλακες κάποιων λίγων παλιών αρχοντικών, με κειμήλια και θραύσματα ενός ρωμαλέου απόηχου αστικής παιδείας, έρχεται κανείς σε επαφή με εκείνη τη ζωή που κατά μία έννοια είναι συστατικό στοιχείο μιας ευρύτερης αντίληψης της ελληνικής πορείας στον χρόνο.

Με κηπευτικά κομμένα εκείνο το πρωί και ψωμί ζεστό, με δροσερά δωμάτια γεμάτα υφαντά, φωτογραφίες και σειρές γαλλικών και ελληνικών βιβλίων από τις προηγούμενες γενιές, εγγράμματες, ανήσυχες και ταξιδεμένες, νιώθεις σε μια στιγμή, που χάνεται όπως γεννιέται, ότι ένας «τρόπος» κατανόησης αυτού του τόπου επιζεί ακόμη. Σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, μακριά από πολυσύχναστες διαδρομές, κόγχες πολιτισμικής πυκνότητας υπενθυμίζουν πόσα υπάρχουν για να υπερασπίζεσαι.

Αλλά σε κάθε περίπτωση, η ποικιλία της ελληνικής ζωής τροφοδοτεί διαρκώς τη φαντασία και γεννάει σκέψεις. Η απέραντη πολιτισμική ενδοχώρα της Ελλάδας μοιάζει συχνά εγκαταλελειμμένη και ξεχασμένη ή στην καλύτερη περίπτωση αφημένη να ζήσει όπως έχει μάθει να ζει, με μια σχετική αυτάρκεια, στα όρια ενός διαρκούς ημίφωτος. Στα Αμπελάκια, που υπό άλλες προϋποθέσεις θα ήταν γνωστά σε όλον τον κόσμο, ένιωσα όλα εκείνα που δεν ακούγονται αλλά υπάρχουν, που δεν φαίνονται αλλά είναι ορατά, που δεν υπολογίζονται αλλά είναι θησαυρός. Οταν άνοιξα μετά το ραδιόφωνο, η αξιολόγηση της επικαιρότητας έδειχνε άλλον τρόπο κατανόησης του τόπου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή