Στο «Γούντστοκ της Ευρώπης»

Στο «Γούντστοκ της Ευρώπης»

2' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι γνώστες και οι ενδιαφερόμενοι, οι «παλιοροκάδες» καθώς λέμε, το ξέρουν και το μνημονεύουν. Και όμως, για το ευρύ κοινό, το μουσικό φεστιβάλ του Isle of Wight, που το 1970 αναστάτωσε για τα καλά το ομώνυμο ήσυχο νησί της νότιας Αγγλίας, κρύβεται συχνά στη σκιά ενός Αμερικανού συγγενή του, ονόματι Woodstock.

Είναι κάπως άδικο, αν σκεφτεί κανείς ότι το Woodstock προσείλκυσε περίπου 400.000 κόσμου, ενώ την επόμενη χρονιά, το Isle of Wight αύξησε το νούμερο κατά 200.000 άτομα. Και το άδικο γίνεται και παράξενο, αν ρίξουμε μια ματιά στους μουσικούς που ανέβηκαν στη σκηνή του βρετανικού φεστιβάλ, σε εκείνη, την τελευταία και πιο λαοφιλή διοργάνωσή του, από τις 26 έως τις 31 Αυγούστου του 1970: οι Who και ο Τζίμι Χέντριξ, οι Doors και οι Jethro Tull, η Τζόνι Μίτσελ, η Τζόαν Μπαέζ, ο Λέοναρντ Κοέν, οι Ten Years After και οι Moody Blues, αλλά και ο Μάιλς Ντέιβις ή οι Ζιλμπέρτο Ζιλ και Καετάνο Βελόζο, είναι μόνο μια επιλογή.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από εκείνη τη μυθική συγκέντρωση μουσικών αστέρων (στη σκηνή) και χίπηδων (στην πεδιάδα μπροστά της), η γκαλερί Masterpiece Art του Λονδίνου διοργανώνει ώς τις 5 Σεπτεμβρίου την έκθεση «Wight Spirit, 1968-1970», η οποία έχει διττό (και λιγάκι άνισο) χαρακτήρα: περιλαμβάνει από τη μια γλυπτά του Βρετανού Γκάι Πορτέλι, εμπνευσμένα από την ιστορία του Isle of Wight, και από την άλλη  φωτογραφίες του εκλιπόντος Τσαρλς Εβερεστ, ενός φωτορεπόρτερ του BBC που βρέθηκε στο φεστιβάλ το 1970 και απέκτησε με μερικούς από τους μουσικούς τόση οικειότητα, ώστε οι φωτογραφίες του να συλλαμβάνουν τελικά, αφενός τον χαρακτήρα λ.χ. του Τζίμι Χέντριξ και του Τζιμ Μόρισον, αφετέρου μια ολόκληρη, χαμένη εποχή.

Ισως υπερβάλλουμε, αυτά συμβαίνουν όμως αν ανήκεις, όχι στους γνώστες του Isle of Wight, αλλά πάντως στους ενδιαφερόμενους και αν η εποχή σου επιβάλλει όχι φεστιβάλ εκατοντάδων χιλιάδων, αλλά συναυλίες με πληρότητα 75%. Εστω και έτσι, μπορείς να ρίξεις μια διαδικτυακή ματιά στις εικόνες της έκθεσης και να φανταστείς τον Πολ Ρότζερς, τραγουδιστή των Free, να ελέγχει τα πλήθη με ένα του νεύμα, ενώ η μπάντα παίζει το «All right now». Να δεις την τρέλα στο βλέμμα του Κιθ Μουν, του πρόωρα χαμένου ντράμερ των Who, αλλά και την αγωνία, ίσως, στο πρόσωπο της Τζόνι Μίτσελ, που παίζει πιάνο λίγο αφότου το κοινό την έχει αποδοκιμάσει, επειδή ο μάνατζέρ της έδιωξε από τη σκηνή κάποιον ακτιβιστή. Την αϋπνία, επίσης, στα μάτια του Λέοναρντ Κοέν, που τον ξύπνησαν αιφνιδιαστικά για να ανεβεί στη σκηνή, καθώς και την ομίχλη που σκέπαζε τον Χέντριξ, δύο μόλις εβδομάδες πριν φύγει από τη ζωή.

Ναι, είχε και μια κάπως «ατυχή» πλευρά το φεστιβάλ του Isle of Wight. Η παραγωγή έχασε σε αρκετές περιπτώσεις τον έλεγχο της κατάστασης, το ηχητικό σύστημα αποδείχθηκε ανεπαρκές και χρειάστηκε τους ενισχυτές –ποιων άλλων– των εκκωφαντικών Who, ενώ το πολυπληθές κοινό εξέφραζε συχνά (και μάλλον άδικα) τη δυσαρέσκειά του. Το τελευταίο το εξηγούσε η Τζόνι Μίτσελ, που με τα πολλά είχε κατορθώσει να κατευνάσει τις αποδοκιμασίες εναντίον της με μια έκκληση για σεβασμό προς τους μουσικούς: «Η στάση του κόσμου άλλαξε και εγώ συνειδητοποίησα ότι το κοινό ήταν σαν ένας μεγάλος δράκος, ένα τέρας», διηγήθηκε κάποτε. «Τα μάτια του βρίσκονταν στις πέντε πρώτες σειρές και από εκεί στέλνονταν συναισθήματα μέχρι πολύ πίσω, στην ουρά».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή