Η κρατούσα θρησκεία της ελαφρότητας

Η κρατούσα θρησκεία της ελαφρότητας

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Κάποιοι θεωρούν ότι η Ευρώπη είναι ανύπαρκτη και άχρηστη όσο δεν κηρύσσει τον πόλεμο στην Τουρκία «για να τελειώνουμε επιτέλους». Αυτοί, υποθέτω ότι το καλοκαίρι του 2015 όχι μόνο ψήφισαν «Οχι» στο δημοψήφισμα, αλλά υποστήριζαν ότι η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ και να γυρίσει στη δραχμή. Σήμερα κανείς δεν θέτει θέμα δραχμής, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τότε είχαν δίκιο, όπως και τώρα έχουν δίκιο που θεωρούν ότι ο Μακρόν βοηθάει την Ελλάδα όχι από άδολη αγάπη, αλλά επειδή εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα. Σήμερα, ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ξεχάσει την Ευρώπη που είχαν υποσχεθεί πως θα την άλλαζαν, μαζί με τους Ποδέμος και τα λοιπά αστεράκια. Στον κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σήμερα καβγαδίζουν για την ιδεολογική αξία της Παναγίας και βέβαια, όταν μετεωρίζεσαι πάνω από τα εγκόσμια, η Ευρώπη έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Κάποιοι όχι μόνο δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του κορωνοϊού, αλλά θεωρούν πως η εκστρατεία της κυβέρνησης γίνεται για να μας αποπροσανατολίσει από το πρόβλημα με την Τουρκία. Μέρος αυτών, μάλλον το μεγαλύτερο, συμπίπτει με όσους πιστεύουν ότι η Ευρώπη πρέπει να κηρύξει πόλεμο στην Τουρκία, αλλιώς δεν πείθονται ότι η Ευρώπη υπάρχει. Διατηρούν τις αμφιβολίες τους και για την Ευρώπη και για τον κορωνοϊό. Και βέβαια, δηλώνουν σκεπτόμενοι, για να ξεχωρίσουν από εμάς τους υπόλοιπους, που είμαστε εύπιστοι, μετράμε κρούσματα και απώλειες. Θα μου πείτε, ο διαχωρισμός σκέψης και πραγματικότητας είναι κεκτημένο δικαίωμα παρ’ ημίν εδώ και κάτι δεκαετίες.

Υπόθεση εργασίας. Ποια θα ήταν η θέση της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία σήμερα, αν το 2015 ο τότε πρωθυπουργός είχε ακούσει τη φωνή του λαού του, που του έδειχνε τον δρόμο της σύγκρουσης με την Ευρώπη; Αν ο κ. Τσίπρας δεν έκανε την περίφημη κωλοτούμπα, η Ελλάδα σήμερα θα έψαχνε μια γωνίτσα να στριμωχτεί κάπου ανάμεσα στον Πούτιν και τον Τραμπ. Πώς να μην πιστέψεις στη δύναμη της Παναγίας κατόπιν τούτου; Είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι η ομολογία πίστεώς του είναι ειλικρινής, αν και συμφωνώ με τη φίλη Βάσω Κιντή, η οποία έγραψε ότι ήταν τόσο στρωτά διατυπωμένη, ώστε να σου δίνει το δικαίωμα να αμφιβάλλεις για τη γνησιότητά της. Χρειαζόταν μια ασυνταξία, ένας σολοικισμός, κάποια χοντράδα τέλος πάντων για να μας πείσει για το γνήσιον της υπογραφής. Η Ευρώπη έχει τα προβλήματά της, δεν αντιλέγω, και η αντιμετώπιση του κορωνοϊού τα δικά του. Και αναρωτιέμαι πολλές φορές, μήπως όσοι προσπαθούμε να τα πάρουμε στα σοβαρά πέφτουμε στην παγίδα που στήσαμε στον εαυτό μας. Το λέω και για τους κυβερνώντες. Οταν έχεις να αντιμετωπίσεις την κρατούσα θρησκεία της ελαφρότητας, η σοβαρότητα είναι αμαρτία.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή