Η διαχείριση των κρίσεων στις σχέσεις Αθηνών και Αγκύρας υπαγόταν στην αποκλειστική αρμοδιότητα των Ηνωμένων Πολιτειών επί δεκαετίες. Πρόκειται ασφαλώς για μια κοινότοπη διαπίστωση, αλλά ισχύει δυστυχώς.
Δεν έχει πρακτικώς καμία σημασία εάν η αμερικανική διαμεσολάβηση δεν ικανοποιούσε πάντα απολύτως την ελληνική πλευρά. Η εκάστοτε παρέμβαση των ΗΠΑ εκτόνωνε την ένταση για ικανό διάστημα, έως ότου ανακύψει άλλο σημείο εντάσεως και τριβής. Διότι προφανώς ουδέποτε θα παύσουν οι αναταράξεις στην περιοχή μας.
Στην παρούσα συγκυρία, μετά την άμβλυνση του διπολικού ανταγωνιστικού συστήματος Ουάσιγκτον και Μόσχας, κάποιοι θεώρησαν πως η Ευρωπαϊκή Ενωση θα ήταν σε θέση να διαδραματίσει ρόλο ουσιαστικότερο στη γεωπολιτική σκηνή, τουλάχιστον στην περιοχή του άμεσου ενδιαφέροντός της.
Εξ αυτού προέκυψε και η διαμεσολαβητική πρωτοβουλία που ανέλαβε η καγκελάριος της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ, για επανέναρξη του ελληνοτουρκικού διαλόγου.
Είναι αναμφιβόλως η κ. Μέρκελ μια ικανότατη πολιτικός, αλλά στο πλαίσιο της Ε.Ε. και μόνον. Μπορεί επιτυχώς να διαχειρισθεί ισορροπίες μεταξύ των μελών της Ενώσεως, αλλά είναι αμφίβολο εάν δύναται να πράξει κάτι πέραν του σημείου αυτού.
Οσο για τη Γαλλία, που ανταγωνίζεται με το Βερολίνο επιχειρώντας να αφήσει ισχυρό αποτύπωμα στην Ανατολική Μεσόγειο, απλώς επισημαίνεται ότι οι παρεμβάσεις της στην περιοχή κατά το παρελθόν, κυρίως στη Λιβύη και στη Συρία αργότερα, δεν θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ιδιαιτέρως επιτυχείς.
Τόσο ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν όσο και η καγκελάριος Μέρκελ είναι μακράν των υπολοίπων οι ισχυρότεροι ηγέτες της Ευρώπης. Το ερώτημα είναι εάν έχουν το απαιτούμενο ειδικό βάρος ώστε να επιβάλουν στην Ανατολική Μεσόγειο τη διαταραχθείσα τάξη πραγμάτων.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, αντιπαρατιθέμενος με τον υποψήφιο των Δημοκρατικών Τζο Μπάιντεν, «αναβάθμισε» τον πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην κατηγορία των σκακιστών παγκοσμίου επιπέδου, με τους οποίους δεν είναι δυνατόν να αντιπαραβληθεί ο Δημοκρατικός αντίπαλός του για το προεδρικό αξίωμα.
Κυρίως όμως ο κ. Τραμπ ανέδειξε την ανεπάρκεια των ηγετών που εμπλέκονται στην κρίση της περιοχής και οι οποίοι, όπως τόνισε, του ζητούν επίμονα να επικοινωνήσει με τον κ. Ερντογάν, διότι είναι ο μόνος που θα ακούσει ο Τούρκος πρόεδρος.
Τρεις είναι οι ηγέτες που κάνουν χρήση της γλώσσας της ισχύος στην περιοχή κατά την παρούσα συγκυρία. Οι πρόεδροι των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Τουρκίας. Και εκ των τριών αποτελεσματικότερα ο κ. Βλαντιμίρ Πούτιν, διότι ακαταπαύστως ενεργεί και ομιλεί σπανίως.
Οσο για την Ευρώπη, απλώς συσκέπτεται, προβαίνει σε δηλώσεις επικριτικές της συμπεριφοράς της Αγκυρας και αναμένει «να συνετισθεί» η Τουρκία. Είναι ένας σκληρός αγώνας αναμονής και αντοχής για την Ελλάδα. Ας ευχηθούμε η νέα διαμεσολάβηση της κ. Μέρκελ να έχει καλύτερη τύχη.