Η κατάσταση δεν είναι ευχάριστη και η ανάγκη διατήρησης υπομονής και ψυχραιμίας δεν τη βελτιώνει. Απλώς συμβάλλει στην κατά το δυνατόν προφύλαξη και στη διατήρηση της ψυχικής ισορροπίας στην περίπτωση του κορωνοϊού και στη σωστή εκτίμηση σε συνδυασμό με ορθές αποφάσεις και κινήσεις στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών. Χωρίς μάλιστα μοιρολατρική διάθεση, είναι αλήθεια ότι οι εξελίξεις και στα δύο αυτά τεράστια προβλήματα εξαρτώνται σε μικρό σχετικά βαθμό από τις ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης, ό,τι και να λέει ή να καταγγέλλει η αντιπολίτευση.
Στο πεδίο του κορωνοϊού, κανείς καλόπιστος δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι η κυβέρνηση πήρε μέτρα, σε συνεργασία με τους ειδικούς, για την αντιμετώπισή του, επιτυχή σε πρώτη φάση, όπως αποδείχθηκε. Ηταν μέτρα αυστηρά, καθολικά και καταναγκαστικά, βοήθησε και ο φόβος όσων βίωνε τότε η Βόρεια Ιταλία, γι’ αυτό στέφθηκαν με επιτυχία.
Πόσο όμως μπορούσε μια χώρα να παραμείνει κλειστή και με την οικονομία της σε αδράνεια; Και τι άλλο μπορούσε να κάνει μόνη της όταν σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο η πανδημία σαρώνει;
Με ποιον τρόπο, τέλος, μπορείς να πειθαρχήσεις πληθυσμούς και να τους επιβάλεις συμπεριφορές ενώ αρνούνται, είτε συνειδητά είτε όχι, εφόσον δεν θέλεις και δεν μπορείς να καταφύγεις στον καταναγκασμό και σε νέο καθολικό lockdown;
Με αυτή την έννοια, είμαστε καταδικασμένοι να περιμένουμε σχεδόν παθητικά, αλλά και με αυξανόμενο φόβο, την εξέλιξη της πανδημίας στη χώρα.
Να διαπιστώσουμε τι θα φέρουν στα αστικά κέντρα όσοι γυρίζουν από τις διακοπές, να δούμε αν οι γονείς θα φροντίσουν να επιστρέψουν τα παιδιά τους περί τις 15 ημέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία –προκειμένου να εκδηλώσουν συμπτώματα σε αυτό το διάστημα και όχι αργότερα, αν φέρουν τον ιό–, να νιώσουμε το βάρος των επιπτώσεων στην οικονομία, που δεν
θα είναι λίγο.
Παράλληλα, είναι φανερό ότι οι εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον Ερντογάν και την Αγκυρα, ό,τι και να κάνει η ελληνική κυβέρνηση, κάτι που επίσης πρέπει να αντιληφθεί μια αντιπολίτευση που θέλει να συμπεριφέρεται με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και όχι αποκλειστικά το κομματικό. Εκτός και αν η χώρα αποφασίσει είτε να παραδοθεί στις ορέξεις του είτε να φτάσει στα άκρα και όποιον πάρει ο χάρος. Ο Ερντογάν αποφασίζει πώς και μέχρι πού θέλει να το τραβήξει προκειμένου να επιτύχει τις δηλωμένες πλέον επιδιώξεις της Τουρκίας, οπότε με αυτή την έννοια είναι φυσικό να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων / προκλήσεων.
Εκείνο που μένει στην ελληνική πλευρά είναι να «διαβάζει» σωστά τον νεοοθωμανό μεγαλοϊδεάτη Ερντογάν και το διεθνές περιβάλλον για να κάνει τις πρέπουσες εκτιμήσεις και κινήσεις. Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι ο Τούρκος πρόεδρος θα το πάει έως το μη περαιτέρω…