Το τελευταίο τοπίο που ενέπνευσε τον Βαν Γκογκ
Η ταυτοποίηση του τόπου όπου ο Βίνσεντ βαν Γκογκ ζωγράφισε το τελευταίο του έργο, πριν αυτοκτονήσει, έχει προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον στην επιστημονική κοινότητα των ιστορικών τέχνης. Η ανακάλυψη έγινε από τον Wouter van der Veen, επιστημονικό διευθυντή του Ινστιτούτου Βαν Γκογκ, που έχει έδρα το Auvers-sur-Oise, το καλλιτεχνικό χωριό στη Γαλλία όπου ο Βαν Γκογκ έζησε τα τελευταία χρόνια του και αυτοκτόνησε. Ο Wouter van der Veen ερεύνησε το τοπίο που αποτύπωσε ο Βαν Γκογκ στο τελευταίο του έργο με τίτλο «Ρίζες», με θέμα ένα εξοχικό μονοπάτι μέσα σε ένα δάσος. Εντόπισε μια παλιά καρτ ποστάλ της περιόδου 1900-1910, στην οποία το τοπίο έδειχνε παρόμοιο. Το θέμα της κάρτας είναι η rue Daubugny από το Auvers-sur-Oise. (O Σαρλ-Φρανσουά Ντομπινί, 1817-1878, ήταν ένας από τους ζωγράφους της καλλιτεχνικής κοινότητας σε αυτό το ξεχωριστό, γαλλικό χωριό.) Οι ομοιότητες στο τοπίο ήταν εντυπωσιακές. Ο Wouter van der Veen ήρθε σε επαφή με τους ερευνητές στο Μουσείο Βαν Γκογκ στο Αμστερνταμ, στους οποίους υπέβαλε τα πορίσματα της έρευνάς του. Η μελέτη του δόθηκε για περαιτέρω γνωμάτευση στον Bert Maes, δενδρολόγο και ειδικό των ιστορικών δρυμών. Ολοι οι ειδικοί που μελέτησαν το σκεπτικό της έρευνας και τα δεδομένα που προβάλλονται τόσο στο συγκεκριμένο έργο του Βαν Γκογκ όσο και στην καρτ ποστάλ, αποφάνθηκαν πως οι ομοιότητες είναι πολλές. Ηδη, κυκλοφορεί το βιβλίο του Der Veen, γραμμένο στα γαλλικά («Attaqué à la racine», λογοπαίγνιο για την αποτελεσματική ταυτοποίηση αλλά και τις μεγάλες ρίζες δέντρων στο έργο του Βαν Γκογκ), στο οποίο αναλύει πώς βρήκε το τελευταίο τοπίο που ενέπνευσε τον Βαν Γκογκ. Το σημείο αυτό βρίσκεται 150 μέτρα από το Auberge Ravoux, όπου ο Βαν Γκογκ πέρασε τις τελευταίες 70 ημέρες της ζωής του. Το μεγάλο δέντρο με τις τεράστιες ρίζες που διακρίνεται στο έργο (και στην καρτ ποστάλ) επιζεί ακόμη και μπορεί κανείς να κάνει την αντιπαραβολή και σήμερα. Το Ινστιτούτο Βαν Γκογκ σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές προχώρησε σε προστασία των εκτεθειμένων ριζικών συστημάτων των δέντρων καθώς είναι μέρος, πια, όχι μόνο του φυσικού πλούτου αλλά και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Στη δικαιοδοσία του Ινστιτούτου Βαν Γκογκ είναι η λειτουργία του Auberge Ravoux, που είναι τόπος επίσκεψης πολλών φιλότεχνων που επιθυμούν να γνωρίσουν το Auvers-sur-Oise με την καλλιτεχνική αύρα.
ΛΟΝΔΙΝΟ
Ραντεβού το 2023
Κλειστή θα παραμείνει έως το 2023 η National Portrait Gallery του Λονδίνου, που αξιοποιεί αυτή την παράδοξη εποχή προχωρώντας το εκτενές πρόγραμμα επανασυγκρότησης του μουσείου. Το πρόγραμμα έχει τίτλο «Inspiring People» και υπογράφεται από τους Jamie Fobert Architects με χρήματα του Εθνικού Ταμείου για την πολιτιστική κληρονομιά. Η μόνιμη συλλογή θα επανεκτεθεί με άλλη λογική και το παλαιό, όμορφο κτίριο θα αποκατασταθεί για τις επόμενες γενιές.
ΖΥΡΙΧΗ
Η δεκαετία του 1920
Φωτ. KUNSTHAUS ZURICH
Στο Kunsthaus της Ζυρίχης, μια νέα έκθεση ξετυλίγει τον κόσμο της τέχνης όπως διαμορφωνόταν πριν από 100 χρόνια. Η δεκαετία του ’20 (του εικοστού αιώνα, πρέπει να τονίζουμε πια) παρουσιάζεται μέσα από τις θελκτικές αντιφάσεις της, τον ντανταϊσμό και τον μοντερνισμό, την τζαζ, το Μπάουχαους, τον εξπρεσιονισμό, τον βωβό κινηματογράφο και τα νέα ήθη για το σώμα και τα φύλα. Το ωραίο έργο στη φωτογραφία είναι του Félix Valloton (La poudreuse, 1921).
ΡΩΜΗ
Για τον Μπερνίνι
Η αγάπη για τη Ρώμη είναι οικουμενική και υπάρχει και ένας κλάδος της αγγλικής ιταλομανίας που εστιάζει σε όσα προσέφερε στον κόσμο το μπαρόκ του 17ου αιώνα. Δημοφιλής ως παρουσιαστής, συγγραφέας και δηλωμένος εραστής της Ρώμης, ο 70χρονος Βρετανοαμερικανός Λόιντ Γκρόσμαν έγραψε ένα νέο βιβλίο, 320 σελίδων, για το θαύμα της Ρώμης και τη διάνοια του Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι (An Elephant in Rome: Bernini, The Pope and The Making of the Eternal City).
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
Γιόκο Ονο
Φωτ. THE MET
Δύο μεγάλα λευκά μπάνερ, αριστερά και δεξιά της εισόδου, δεσπόζουν στην πρόσοψη του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης. Είναι η εγκατάσταση της Γιόκο Ονο, που επέλεξε να προβάλει δύο λέξεις που φέρουν αισιόδοξα μηνύματα: Dream Together. Η παρέμβασή της συμπίπτει με την επαναλειτουργία του μουσείου καθώς και με την ετήσια εγκατάσταση γλυπτών στην πρόσοψη του κτιρίου, όπου φέτος ο χώρος δόθηκε στον Wangechi Mutu με τα τέσσερα μπρούντζινα γλυπτά του.
ΟΤΤΑΒΑ
Γουίλιαμ Κέντριτζ
Φωτ. NATIONAL GALLERY OF CANADA
Η μεγάλη διαδραστική εγκατάσταση του Νοτιοαφρικανού Γουίλιαμ Κέντριτζ απλώνεται σε μήκος 35 μέτρων στην Εθνική Πινακοθήκη του Καναδά, στην Οττάβα. Είναι ένα έργο που χρησιμοποιεί τη ζωγραφική, την κινούμενη εικόνα και το βίντεο για να προκαλέσει σύνθετα και ισχυρά συναισθήματα στον επισκέπτη, καθώς είναι απολύτως πολιτική η στόχευσή του. Είναι ένας μακάβριος χορός ήχων και κινήσεων που οργανώνεται σαν ζωφόρος για να μιλήσει για την ανισότητα στον κόσμο μας.