Εάν ένα επιχείρημα δεν πιάσει, μπορεί να μην έφταιγε το επιχείρημα. Μπορεί να έφταιγε το ακροατήριο. Ισως και η κακιά στιγμή. Αυτό μάλλον είχε συμβεί με το σκιάχτρο του Πινοσέτ. Ο ΣΥΡΙΖΑ το έσειε προεκλογικά. Οι ψηφοφόροι δεν τρόμαξαν. Τώρα η αξιωματική αντιπολίτευση δίνει στο σκιάχτρο μια δεύτερη εκφοβιστική ευκαιρία. Καταγγέλλει ως «ασφαλιστικό Πινοσέτ» την εξαγγελία του οικονομικού συμβούλου του πρωθυπουργού περί προσθήκης κεφαλαιοποιητικού πυλώνα στο σύστημα.
Σύμφωνα με την Εφη Αχτσιόγλου, το σχέδιο να δοθεί στους νέους ασφαλισμένους η δυνατότητα να αποταμιεύουν οι ίδιοι σε έναν «κουμπαρά» της επιλογής τους χρήματα για τη σύνταξή τους είναι «κανιβαλικό». Πρόκειται για ριπλέι της κασέτας του ’19.
Αν ξεπεράσει κανείς τον αντίλαλο της δαιμονολογίας, οφείλει να αναγνωρίσει ότι τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συνεπής: αυτά έλεγε, αυτά λέει. Η υποψία της ανακολουθίας βαραίνει τη Νέα Δημοκρατία, που λησμόνησε το περί συντάξεων κεφάλαιο του προεκλογικού της προγράμματος. Το λησμόνησε σίγουρα ο αρμόδιος υπουργός, που τον περασμένο Φεβρουάριο διατυμπάνιζε ότι καταθέτει το τελευταίο των τελευταίων και το βιωσιμότερο των βιωσιμότερων ασφαλιστικό.
Η αλήθεια είναι ότι η εξαγγελία, που αναθέρμανε ο Αλέξης Πατέλης, σκάλωνε πάντα στη χρηματοδότηση της μετάβασης από το ένα σύστημα –που διοχετεύει τις εισφορές των νυν εργαζομένων για να πληρώνει συντάξεις– στο άλλο. Το πρόβλημα ήταν και είναι το από πού θα καλυφθούν οι πόροι που θα λείψουν.
Υπάρχει όμως και ένα εξίσου βαρύ, ανομολόγητο πρόβλημα. Το πολιτικό και μιντιακό οικοσύστημα είναι προσανατολισμένο σε αυτούς που ωφελούνται από το status quo στο ασφαλιστικό. Αρκεί να μετρήσει κανείς πόσα μίλια γραμμένης ύλης καλύπτει καθημερινά η φιλολογία των αναδρομικών και των «παράθυρων» για πρόωρη συνταξιοδότηση. Αρκεί να βλέπει κανείς τηλεόραση το πρωί.
Εδώ είναι και η δυσκολία της μεταρρύθμισης που επανεξαγγέλλει τώρα η κυβέρνηση: όσοι θα πληγούν από αυτή είναι προνομιακοί πελάτες των κομμάτων και των ΜΜΕ και συνδιαμορφώνουν την ατζέντα τους· όσοι θα ωφεληθούν, θα αργήσουν πιθανότατα να συναισθανθούν το όφελος, γιατί έχουν εθιστεί να εργάζονται σε καθεστώς δεινώς υπερφορολογημένης επισφάλειας, που καθιστά μεταφυσική κάθε συζήτηση για συνταξιοδοτική αποκατάσταση.
Κάποιοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πολιτικό κεφάλαιο να «σπαταληθεί» σε τόσο οδυνηρές αλλαγές – όπως ο τρίτος πυλώνας του ασφαλιστικού ή το κλείσιμο κάποιων περιφερειακών ΑΕΙ. Με χαίνουσες τρεις ταυτόχρονες κρίσεις –ιός, οικονομία, Τουρκία–, η κυβέρνηση μοιάζει να μην έχει την πολυτέλεια να ανοίξει τέτοια μέτωπα.
Κάποιοι μετρούν τον κυβερνητικό χρόνο με την ψευδαίσθηση ότι η Ιστορία τούς χρωστάει κανονικότητα.