Το πάρτι που γινόταν τις προηγούμενες δεκαετίες με το δημόσιο χρήμα είναι γνωστό: αναθέσεις έργων σε ημετέρους, συμβόλαια για υπερτιμολογημένες προμήθειες, μίζες, παχυλές αμοιβές σε κομματικούς διοικητές και στελέχη δημόσιων επιχειρήσεων, πολυτελή ταξίδια, χλιδάτες δεξιώσεις… Σήμερα, μετά τη χρεοκοπία της χώρας και ύστερα από πολλές πιέσεις, η Δικαιοσύνη κινείται πιο αποφασιστικά και υποθέσεις διαφθοράς έρχονται στο φως η μία μετά την άλλη. Ευτυχώς, πολλοί επώνυμοι πέρασαν την πόρτα των φυλακών κι άλλοι περιμένουν τη σειρά τους. Το μήνυμα που εκπέμπεται είναι ότι πλέον αρχίζει να υπάρχει λογοδοσία κι όποιος διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός, παρότι ακόμη και σήμερα εμφανίζονται στελέχη κρατικών οργανισμών να συνεχίζουν την παλιά τακτική. Στη χώρα της υπερβολής, όμως, εξακολουθούμε να κάνουμε το σύνηθες λάθος και να πέφτουμε από το ένα άκρο στο άλλο.
Εκεί που η διαχείριση του δημόσιου χρήματος γινόταν δίχως να δίνεται λογαριασμός σε κανέναν, το κλίμα που δημιουργείται είναι τέτοιο ώστε κινδυνεύει να οδηγήσει σε παράλυση την κρατική μηχανή. Εκεί που αμείβονταν διοικητές κρατικών οργανισμών κι επιχειρήσεων με δεκάδες χιλιάδες ευρώ μηνιαίως και με επιπλέον παροχές, μετά τη χρεοκοπία έχουμε κακοπληρωμένα στελέχη. Ομως ποιος θα πάει να αναλάβει επικεφαλής σε κάποιον οργανισμό, όταν η αμοιβή του είναι πολύ χαμηλή και η αντιπολίτευση απειλεί με προσφυγή στη Δικαιοσύνη για οποιαδήποτε απόφασή του; Ποιος θα βάλει υπογραφή όταν φοβάται ακόμη και τη σκιά του; Ποιος θα πάρει αποφάσεις που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον όταν ξέρει ότι για πολιτικούς λόγους μπορεί να τρέχει για χρόνια στα δικαστήρια παρότι έχει κινηθεί απολύτως έντιμα; Υπό τέτοιες συνθήκες, θέσεις ευθύνης αναλαμβάνουν ή κομματικοί ή άνθρωποι που δεν έχουν τύχη στην αγορά ή κάποιοι (ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι τέτοιοι) που πιστεύουν ότι ακόμη και στις σημερινές αντίξοες συνθήκες μπορούν να συνδέσουν το όνομά τους με έργο και να βοηθήσουν τη χώρα. Ο φόβος της υπογραφής διακατέχει και υπουργούς, οι οποίοι, φοβούμενοι τις καταγγελίες των πολιτικών αντιπάλων τους αρνούνται να πάρουν αποφάσεις σημαντικές για την οικονομία της χώρας, εκεί που συνάδελφοί τους τις προηγούμενες δεκαετίες υπέγραφαν συμβάσεις δίχως να δίνουν λόγο, με αντάλλαγμα εκατομμύρια στον λογαριασμό τους.
Το ίδιο ισχύει και στις τράπεζες, οι οποίες βρίσκονται πλέον υπό κρατικό έλεγχο. Επειδή δίνονταν δάνεια στον αέρα σε φίλους και ημετέρους, όπως προκύπτει μετά και τις τελευταίες αποκαλύψεις γύρω από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, σήμερα υπάρχει ξανά ο κίνδυνος να οδηγηθούμε στο άλλο άκρο. Να κλείσει τελείως η στρόφιγγα του δανεισμού ακόμη και σε επιχειρήσεις που είναι βιώσιμες επειδή τραπεζικά στελέχη θα φοβούνται να βάλουν την υπογραφή τους.
Από την ασυδοσία και ατιμωρησία, είναι σαφώς προτιμότερο να υπάρχει φόβος. Να ξέρει κάποιος πως τα δικά του χρήματα μπορεί να τα διαχειριστεί με τον τρόπο που κρίνει αυτός, όμως όταν πρόκειται για το δημόσιο χρήμα θα δίνει λόγο και για το τελευταίο ευρώ. Ανάμεσα στην ατιμωρησία και στον διαρκή φόβο υπάρχει και η μέση οδός: να κάνει κάποιος τίμια τη δουλειά του και να μη χρειάζεται να φοβάται για κάθε του πράξη.