Η γοητεία της ανωνυμίας σε δεκατρείς φωτογραφίες

Η γοητεία της ανωνυμίας σε δεκατρείς φωτογραφίες

2' 44" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Το να φωτογραφίζει κανείς, δεν είναι τίποτ’ άλλο από το να τοποθετεί το κεφάλι, το μάτι και την καρδιά στον ίδιο άξονα», συνήθιζε να λέει ο Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν. Η φρέσκια φωτογραφική δουλειά του Γιώργη Γερόλυμπου, με τίτλο «Interim», που παρουσιάζεται μέχρι και τα τέλη Μαρτίου στην a. antonopoulou. art (Αριστοφάνους 20 – 22, Ψυρρή) δεν εκβιάζει καθόλου το συναίσθημα. Εντούτοις, εισάγει τον θεατή σε ένα ψύχραιμο διάλογο με τις εικόνες του. Εσωτερικά χώρων, φωταγωγοί, δωμάτια, το κρυφό πατάρι του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών, σε αναγκάζουν να σκεφτείς «Πώς θα ένιωθα άραγε εκεί μέσα» και να τα παρατηρήσεις προσεκτικότερα. Να εισέλθεις ως λαθραίος ένοικος για να αφουγκραστείς τον εαυτό σου.

Ο Γερόλυμπος, γεννημένος στο Παρίσι το 1973, από γονείς αρχιτέκτονες ήταν σχεδόν εξαναγκασμένος να ορίσει εκ νέου τη σχέση του με το δομημένο και το ανθρώπινο περιβάλλον. Με σπουδές φωτογραφίας και αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα και το εξωτερικό, συνεργάτης πολλών αρχιτεκτονικών εκδόσεων όπου επωμίστηκε το κύριο βάρος της εικονογράφησης, όφειλε να βρει την προσωπική του οπτική γλώσσα. Πέρα από την τυποποίηση, το προφανές, το κοινά αποδεκτό. Τα κατάφερε. Η έκθεση «Interim» όπως και η προηγούμενη δουλειά του «Terza Natura», δεν είναι τίποτ’ άλλο από τη δική του αποκρυπτογράφηση μιας σειράς χώρων.

Τα έργα

Καθεμιά από τις 13 φωτογραφίες μεγάλου μεγέθους που παρουσιάζει στην έκθεση ο Γερόλυμπος, έχει την ιστορία της, η οποία δεν έχει τελικά τόση σημασία. Παρομοίως, ο θεατής δεν χρειάζεται να ξέρει πού βρίσκεται ο χώρος που βλέπει μπροστά του. Επίτηδες ο φωτογράφος έχει αφήσει έξω όλες τις λεπτομέρειες που θα βοηθούσαν να φανεί ο τόπος. Σε αντίθεση με τα αρχιτεκτονικά λευκώματα που δίνουν έμφαση στο πού, το πώς και το γιατί, στην παγερή ομορφιά ενός κτιρίου, τα έργα της έκθεσης εστιάζουν στη γοητεία της ανωνυμίας. Ετσι, αντί ο φακός του Γερόλυμπου να μας ξεναγεί, όπως έχει μάθει πολύ καλά να κάνει στις εκδόσεις, σε άψυχα σωστά φωτισμένα πλάνα, μας κάνει να στρέψουμε το βλέμμα σε «τοπία» που υπάρχουν γύρω μας, αλλά δεν τα αντιλαμβανόμαστε.

«Οταν φωτογραφίζω για κάποιο λεύκωμα, κάνω μια επαγγελματική δουλειά που δεν αρκεί για να μου καλύψει το πλεόνασμα της ενέργειας και της ανησυχίας μου. Πέρυσι το καλοκαίρι πέρασα πολλές ημέρες καύσωνα, κλεισμένος μέσα στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα για μια έκδοση. Οι φωτογραφίες των αγιογραφιών ήταν άρτιες. Ομως μία λήψη που τράβηξα στο πατάρι με μερικές καρέκλες, έναν πολυέλαιο και το φως να μπαίνει από το παράθυρο μου έδωσε το κουράγιο να αντέξω τη δουλειά αυτή μέχρι τέλους. Πριν από λίγο καιρό είχα δώσει μια διάλεξη της οποίας ο τίτλος τα λέει όλα: «Η φωτογραφία που με ζει και η φωτογραφία για την οποία ζω»» λέει ο καλλιτέχνης στην «Κ».

Η τελευταία ενότητα της δουλειάς του Γερόλυμπου έχει επηρεαστεί από τη διδακτορική διατριβή που εκπονεί αυτή την περίοδο: «Ασχολούμαι με το αμερικανικό κίνημα New Topographics που ξεκίνησε στο Ρότσεστερ των ΗΠΑ το 1975. Βασική αρχή ήταν ότι το τοπίο δεν είναι η όμορφη φύση που αντικρίζεις μετά από 6 ώρες οδήγησης σε κάποιο εθνικό πάρκο, αλλά όλα όσα μας περιτριγυρίζουν στο σπίτι, το γραφείο». Παράλληλα, το «interim» μιλάει με κάποιον τρόπο για τη φάση που ζει ο ίδιος ο φωτογράφος: «Το διδακτορικό σε αναγκάζει να αποκτήσεις πειθαρχία και να σκεφτείς πολλά πράγματα για τον εαυτό σου. Στην ουσία δεν είναι τίποτ’ άλλο από το να εξερευνήσεις τους εσωτερικούς άγνωστους χώρους σου…».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή