Ο Μπρους Σπρίνγκστιν και η Ε Στριτ Μπαντ βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη. Ξεκίνησαν από το φεστιβάλ Πίνκποπ στην Ολλανδία στις 30 Μαΐου και μέχρι τις αρχές Αυγούστου θα έχουν συνολικά εμφανιστεί σε 23 ευρωπαϊκές πόλεις. Περνάνε από γνώριμους για εκείνους σταθμούς όπως το Δουβλίνο, η Στοκχόλμη κ.λπ., αλλά και από αρκετά φεστιβάλ, όπως του Γκλάστονμπερι, εκεί που τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί πριν καν ο Σπρίνγκστιν επιβεβαιώσει τη δική του συμμετοχή. Στάση στην Ελλάδα δεν προβλέπεται.
Ανεβάζει στροφές
Το «αφεντικό» (όπως είναι το προσωνύμιο που χάρισαν στον Αμερικανό ρόκερ οι συνάδελφοί του στις αρχές του ’70, επειδή εκείνος εισέπραττε και μοίραζε τις αμοιβές της μπάντας στα μικρά κλαμπ του Νιου Τζέρσεϊ) έχει επιστρέψει για τα καλά. Δύο δίσκοι το 2007 και το 2009 («Magic» και «Working on a dream») και ισάριθμες παγκόσμιες υποστηρικτικές τουρνέ. Μεσολάβησαν πολλά: η συμμετοχή του με ακουστικές συναυλίες στην προεκλογική περιοδεία του Μπαράκ Ομπάμα, η εμφάνισή του στο ημίχρονο του Super bowl στις ΗΠΑ, αλλά και ο θάνατος του προσωπικού του φίλου και οργανίστα της E Στριτ Μπαντ, Ντάνι Φεντερίτσι.
Ο Σπρίνγκστιν δεν σταματά όμως. Για την ακρίβεια, τρεις μήνες πριν κλείσει τα 60, κάνει το αντίθετο. Ανεβάζει στροφές δίνοντας την αίσθηση ότι επείγεται να είναι ξανά και διαρκώς παρών σε όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Αλλωστε αυτό έκανε σε όλες τις μεγάλες στιγμές της καριέρας του. Προσπαθούσε να τραγουδά χωρίς χρονοτριβή για όσα συνέβαιναν ακριβώς τη στιγμή που οι δίσκοι του κυκλοφορούσαν. Αναζητούσε το χαμένο αμερικανικό όνειρο στο δίσκο «Born in the USA» το ’84 ή συμπαραστεκόταν στους Νεοϋορκέζους με το άλμπουμ του «Rising» λίγο μετά την πτώση των δίδυμων πύργων το 2001.
Μόνο που αυτή τη φορά μοιάζει πιο χαλαρός και κατασταλαγμένος. Φτιάχνει μουσική απαλλαγμένη από το «ροκ στερεότυπο» που προσδοκά από εκείνον μεγάλη μερίδα των οπαδών του, αλλά και κάνει συναυλίες που πλησιάζουν σε ένταση και αυτοσχεδιασμούς τα τέλη του ’70. Την εποχή δηλαδή που εκείνος και η μπάντα του έχτιζαν με τις ζωντανές τους εμφανίσεις το θρυλικό τους όνομα.
Οι New York Times χαρακτήρισαν τις τελευταίες συναυλίες του Σπρίνγκστιν επί αμερικανικού εδάφους «συναρπαστικές και μεγάλες». Ηταν δύο εμφανίσεις στις 21 και 23 Μαΐου στο κλειστό γήπεδο των New Jersey Nets. Και τις 58 φορές που έχει εμφανιστεί στο αθλητικό κέντρο Meadowlands (το οποίο περιλαμβάνει και το Giants Stadium) ο Σπρίνγκστιν έχει κάνει σολντ άουτ. Βέβαια, τα εισιτήρια έφθασαν από 68 δολάρια να πωλούνται επισήμως (!) πάνω από 200 και προκλήθηκε εισαγγελική παρέμβαση, αλλά και μια οργισμένη ανακοίνωση του καλλιτέχνη για τα παιχνίδια των εταιρειών διακίνησης των εισιτηρίων.
Ακόμη και έτσι πάντως, ο Μπρους στο Νιου Τζέρσεϊ, γέννημα θρέμμα της πολιτείας νιώθει κυριολεκτικά στο σπίτι του. Τον «αγκαλιάζει» ένα κοινό που περιλαμβάνει τους πάντες. Από κορίτσια γύρω στα 20 που λικνίζονται στους ρυθμούς του «E Street Shuffle», ενός τραγουδιού γραμμένου το 1973 (!), μέχρι περήφανους γονείς με μπλούζα-ενθύμιο από την περιοδεία του ’88, οι οποίοι τραγουδάνε μαζί με τα παιδιά τους στίχο προς στίχο το «Thunder Road»…
Οι γείτονες
Οταν ο Μπρους βγαίνει στη σκηνή και φωνάζει από το μικρόφωνο «καλησπέρα γείτονες», νιώθεις ότι όλοι μοιράζονται ένα προνόμιο: έχουν τον Σπρίνγκστιν «δικό τους». Ξέρουν και τραγουδάνε όλους τους στίχους από την αρχή ώς το τέλος της συναυλίας. Αναγνωρίζουν τα τραγούδια από την εισαγωγή, κάποια ακόμη και από ένα χαρακτηριστικό νεύμα του Μπρους για το τι θα ακολουθήσει. Την ίδια στιγμή δεν διστάζουν να κατηφορίσουν μαζικά προς τα μπαρ των διαζωμάτων αν το τραγούδι τους πέσει λίγο «βαρύ» ή αρκετά καινούργιο για να έχουν προλάβει να το αγαπήσουν.
Ο Σπρίνγκστιν μοιάζει να παίρνει τον εαυτό του λιγότερο στα σοβαρά. Δεν είναι εκεί για να υπενθυμίσει τα προβλήματα. Νιώθει πάνω απ’ όλα την υποχρέωση να ψυχαγωγήσει το κοινό στις δύσκολες μέρες που περνάει η χώρα. Επιστρέφει στην πρώτη περίοδο της μπάντας, διασκευάζει τραγούδια όπως το «Mony Mony» ή το «Good Lovin’» για να απογειώσει την αρένα, ενώ ενδιάμεσα παρελαύνουν οι γνώριμοι ήρωες των τραγουδιών του ’70 και του ’80 πιο επίκαιροι από ποτέ.
Μέσοι Αμερικανοί στις παρυφές της πόλης αντιμέτωποι με καθημερινά, προσωπικά και οικονομικά αδιέξοδα. Για δύο ώρες και σαράντα λεπτά ο βραχνιασμένος από το πρώτο λεπτό Σπρίνγκστιν στάζει ολόκληρος πάνω από την κιθάρα του, μαζεύει τα πανό με τις παραγγελίες από το κοινό για να επιλέξει το επόμενο τραγούδι και παρασέρνει την μπάντα σε ένα φρενήρη ρυθμό. Η συναυλία είναι ένα παράδοξο πήγαινε-έλα ανάμεσα σε κεφάτα επιφωνήματα και σε σκοτεινές φιγούρες τραγουδιών όπως το «Johnny 99» ή το «Ghost of Tom Joad»
«Τζέρσεϊ! Ηρθαμε να χτίσουμε ένα σπίτι, ένα σπίτι χαράς και ελπίδας, αλλά δεν μπορούμε να το χτίσουμε μόνοι μας», φωνάζει ο Σπρίνγκστιν από το μικρόφωνο προσκαλώντας το κοινό να συμμετάσχει στη γιορτή. Δεν έχεις το περιθώριο να κάνεις αλλιώς. Υπό τους ήχους του «Born to Run» και ενώ τα φώτα ανάβουν σε όλη την αρένα δεν υπάρχει κανείς που να μην τραγουδά δυνατά: «tramps like us, baby we were born to run».