Πριν από μερικές ώρες παρέδιδα το μάθημά μου, Πολιτική Οικονομία πρώτου έτους, στον 5ο όροφο της Νομικής Σχολής. Το ακροατήριο μικρό καθώς από χθες σερνόταν η φήμη επικείμενων επεισοδίων. Κάπου στη μέση του μαθήματος παρατήρησα ότι τα μάτια των φοιτητών μαγνητίζονταν από το τζάμι της πόρτας. Πράγματι διακρίνονταν διάφορες φιγούρες με ρούχα παραλλαγής να κινούνται στον διάδρομο. Ενιωσα τον φόβο των δεκαοκτάχρονων φοιτητών μου. Προσπάθησα να τους εμψυχώσω. Δεν είχαν ανάγκη. Εμειναν μέχρι το τέλος της διάλεξης οπότε και αποχωρήσαμε όλοι μαζί, σαν κυνηγημένοι. Στον δρόμο αναρωτιόμουν: Αν ήμουν ο βασικός εκπρόσωπος του αστικού κράτους που στόχο έχει να καταργήσει στην πράξη το δημόσιο πανεπιστήμιο, να το υποβαθμίσει, να το μετατρέψει σε αποθήκη λανθάνουσας ανεργίας. Αν στόχος μου ήταν να καμφθούν οι αντιστάσεις της κοινωνίας στην ιδέα των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αν αποφάσιζα να τιμωρήσω τους φοιτητές που δεν έχουν τα χρήματα να σπουδάσουν στο εξωτερικό ή που, αν και τα έχουν, προτίμησαν το ελληνικό πανεπιστήμιο. Αν όλα αυτά ήταν αλήθεια, θα μπορούσα να σκαρφιστώ τίποτα αποτελεσματικότερο από αυτό που συνέβη σήμερα; Δεν ισχυρίζομαι ότι οι καταληψίες είναι εγκάθετοι. Απλά, διαπιστώνω την ειρωνεία του αμφισβητία που, ίσως άθελά του, εξυπηρετεί βέλτιστα τα σχέδια κατάργησης της έλλογης αμφισβήτησης. Αυτά όμως παθαίνει η αμφισβήτηση όταν τη θέση της σκέψης υποκαθιστά τη βία.
* Καθηγητής στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής Αθηνών.