«Αδυνατώντας πλέον να προσφέρω τις υπηρεσίες μου, εξαιτίας της ψυχικής μου εκμηδένισης και της βιολογικής μου αδυναμίας (…) υποβάλλω την παραίτησή μου».
Αυτή είναι η επιστολή παραίτησης του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χρ. Κίττα. Ο οποίος την περασμένη Κυριακή κατάλαβε ότι όταν είσαι πρύτανης, το «πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;» αποκτά νέα σημασία. Βλέπετε, τα «παιδιά» είθισται να επιφυλάσσουν στον πρύτανη τη μοίρα των παλιών παρανόμων του «φαρ ουέστ»: πίσσα και πούπουλα στη σύγχρονη εκδοχή τους. Δηλαδή, ξύλο, αυγά, μπογιές, γιαούρτια, και ό,τι άλλο διαθέτει η «ΕΒΓΑ» της γειτονιάς του πανεπιστημίου…
Τον Μάιο του 2008, στο ΑΠΘ, ας πούμε, οι φοιτητές είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στον νόμο – πλαίσιο. Είκοσι απ’ αυτούς ανέλαβαν δράση καταδρομέων. Κι έτσι, φτάσαμε στη σκηνή που ο πρύτανης Αν. Μάνθος δεν θα ξεχάσει ποτέ: μια δύσμοιρη γραμματέας να έχει αγκαλιά τα πρακτικά, είκοσι φοιτητές να προσπαθούν να της τ’ αρπάξουν και ο πρύτανης να ορμάει να σώσει τη γραμματέα. Τι κι αν φώναζε ο κ. Μάνθος πως θα δεχθεί τα αιτήματα των φοιτητών; Ενας νεαρός τον κρατούσε απ’ τον λαιμό όσο οι υπόλοιποι δοκίμαζαν πάνω του αυτά που ο Τζάκι Τσαν δίδαξε στις ταινίες. Το επόμενο που θυμάται ο Αν. Μάνθος είναι το ταβάνι του ΑΧΕΠΑ και το «εγκεφαλική διάσειση μετρίου βαθμού» που του ανήγγειλε ο γιατρός βάρδιας…
Εκ των υστέρων, οι επαναστατημένοι φοιτητές είπαν πως «εμείς δεν είχαμε κακή πρόθεση»(!), κι όσο για την αρπαγή των πρακτικών, αυτή τη χαρακτήρισαν… «πολιτική πράξη» – οπότε, προφανώς, θα θεωρούν πως και ο πρύτανης έφαγε «πολιτικό ξύλο». Κι ένα χρόνο αργότερα, θα έτρωγε και «πολιτικά αυγά». Στη συγκέντρωση που είχε καλέσει το Πρυτανικό Συμβούλιο για να σταματήσει την κατάληψη του ΑΠΘ, τον Μάρτιο του 2009, ο Αν. Μάνθος είδε τα αυγά να σκάνε πάνω του σαν μικρές οβίδες. Αλλά πλέον, ο πρύτανης είχε κατακτήσει το ανώτατο στάδιο ζεν: ζήτησε απ’ τον αντιπρύτανη να τον αντικαταστήσει, πήγε στο κτίριο της βιβλιοθήκης, σκούπισε τον κρόκο, μάζεψε τ’ ασπράδια, και η ζωή στο πανεπιστήμιο συνεχίστηκε.
Η ζωή του πρύτανη, δηλαδή, η οποία είναι γεμάτη εκπλήξεις. Πού να φανταζόταν, φερ’ ειπείν, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Γ. Γεροθανάσης πως οι φοιτητές θα του συμπεριφέρονταν σαν να ήταν η Ελένη απ’ το Κωσταλέξι; Κι όμως! Τον Νοέμβριο του 2009, ο πρύτανης βρέθηκε κλειδωμένος μαζί με τα μέλη του Συγκλήτου στην αίθουσα συνεδριάσεων, και το κλειδί το πήραν οι φοιτητές που απαιτούσαν να αλλάξουν τα θέματα που θα συζητούσε η Σύγκλητος! Οταν πια ο πρύτανης απελευθερώθηκε, ψέλλισε κάτι για «παθογένειες» του συστήματος. Διότι είχε δει και χειρότερα, και μάλλον δεν επιθυμούσε να τα υποστεί στο μέλλον.
Οπως αυτά που υπέστη ο Γ. Παλλήκαρης στην Κρήτη. Ηταν το 2006 που ο υφυπουργός Παιδείας Σ. Ταλιαδούρος επισκέφτηκε το νησί για να παραστεί στην υποδοχή των νέων φοιτητών. Αλλά οι παλαιοί φοιτητές παραμόνευαν: για να τον καλωσορίσουν έστησαν ειδικό απόσπασμα εκτόξευσης αυγών, γιαουρτιών και μπογιάς. Κι αφού τα πολεμοφόδια βρήκαν τον στόχο τους, κι ο κ. Ταλιαδούρος κατέληξε ποσέ, οι φοιτητές εντόπισαν πιο πίσω τον Γ. Παλλήκαρη. Στον οποίο πρώτα φώναξαν «έξω απ’ το σπίτι μας» (!), και στη συνέχεια τον περιποιήθηκαν με ό,τι είχε απομείνει στο οπλοστάσιό τους και δεν είχε αλειφθεί ήδη στο κεφάλι του κ. Ταλιαδούρου.
Οι χτίστες αθωώθηκαν
Πάντως ο κ. Παλλήκαρης ήταν μάλλον τυχερός σε σχέση με τον πρύτανη Θ. Καραμπίνη. Εκείνος υπέστη το μαρτύριο της γυναίκας του πρωτομάστορα: τον Νοέμβριο του 2006, έξι φοιτητές με τσιμέντο, τούβλα και λοιπά εξαρτήματα οικοδομής, ανέλαβαν δράση μπρος στην πόρτα του. Με ζηλευτή τέχνη σε τσαπί, πηλοφόρι και μυστρί, οι φοιτητές του πολυτεχνείου Ξάνθης έχτισαν τον κ. Καραμπίνη μέσα στο γραφείο του! Εννοείται πως πριν αρχίσει το χτίσιμο, όταν αυτός προσπάθησε να αποδράσει, τον ξανάκλεισαν μέσα διά της γνωστής μεθόδου του ξυλοφορτώματος. Οπως εννοείται επίσης πως στη δίκη που ακολούθησε, και οι έξι χτίστες – φοιτητές αθωώθηκαν.
Αλλά τουλάχιστον αυτοί πήγαν σε δίκη. Ενώ οι «Καταστασιακοί Φοιτητές με Χόμπι τη Ζαχαροπλαστική», δηλαδή η ομάδα που τον Νοέμβριο του 2006 αποφάσισε να δοκιμάσει τα μαγειρικά ταλέντα της πάνω στον πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης, ουδέποτε εντοπίστηκε για να τιμωρηθεί. Οι φοιτητές – ζαχαροπλάστες εφόρμησαν στο γραφείο του Ι. Γρυσπολάκη. Ο πρώτος που μπήκε μέσα, φώναξε «Χρόνια πολλά κύριε Γρυσπολάκη», και ο δεύτερος, ως δώρο για τα γενέθλια του πρύτανη που ήταν ένα μήνα πριν, του πέταξε μια τούρτα απ’ τα τέσσερα μέτρα. Ο συγκεκριμένος φοιτητής θα πρέπει να είχε εκπαιδευτεί στη ρίψη τούρτας: το γλυκό προσγειώθηκε πλαγίως στο κεφάλι του πρύτανη, ο οποίος εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησε πως πρόκειται για τούρτα αμυγδάλου. Και καθώς οι φοιτητές είχαν ολοκληρώσει το έργο τους, ευχήθηκαν ξανά «χρόνια πολλά! Να ζήσετε!», και απεχώρησαν ανενόχλητοι απ’ τη μικρή αυτή τελετή…