LARRY ΤRΕΜΒLΑΥ
Πίρσινγκ
μετ.: Ευαγγελία Ανδριτσάνου
εκδ.: Αγρα
«Τρέχοντας απόψε μέσα στους δρόμους της πόλης σκεφτόμουν ότι το να διδάσκει κανείς λογοτεχνία σε νέους ανθρώπους είναι ό,τι πιο αξιοθρήνητο, η μεγαλύτερη αυταπάτη που μπορεί να υπάρξει ποτέ», είπε ο καθηγητής του Larry Tremblay, μέσα σ’ έναν ολοκληρωτικό πανικό, διασχίζοντας τις λεωφόρους και ενώ με το ζόρι απέφευγε τ’ αυτοκίνητα. Ο βαθιά τραγικός αυτός χαρακτήρας του διηγήματος «Το Τσεκούρι», μοναχικός, διανοούμενος, διαταραγμένος, πυρετικός, ανακατωμένος και ρημαγμένος μέχρι το μεδούλι, σε ευθεία ρήξη με την εποχή του, με το πνεύμα της εποχής του για είμαστε περισσότερο ακριβείς, αναμετριέται στον πιο ακραίο βαθμό με το παράλογο του κόσμου, της πραγματικότητας, της ανάγνωσης, των βιβλίων, εν τέλει του ίδιου του βιωμένου παρελθόντος του. Ακραία σωματικός, κάνει προσωπικό τραγούδι τις διακυμάνσεις του τεχνολογικού κόσμου, της επικοινωνίας, της εξόδου από το νόημα, της εμπορικής αξίας, του κενού που προκύπτει. Στο τέλος του δρόμου, είναι λες καταδικασμένος να συναντήσει τον έρωτα στο πρόσωπο του νεαρού του μαθητή, ο οποίος του έχει παραδώσει τη μελέτη του. Τρέχει λοιπόν ο καθηγητής, αποφεύγοντας αυτοκίνητα και κόβοντας φτερά από αγγέλους για να συναντήσει τον αγαπημένο του μαθητή, έχοντας στον νου να του κάνει μια εξομολόγηση. Συνειδητά αγκυροβολημένος στον πυρήνα της εξομολόγησης, ο καθηγητής, θα ξεδιπλώσει τις αιτίες και τα αποτελέσματα του τραγικού φινάλε, θυμίζοντας εκείνον τον αγαπημένο μας σινολόγο Κην της «Τύφλωσης» του Κανέτι, ή εν πάση περιπτώσει τον Κάφκα που μνημονεύεται στον πρόλογο του βιβλίου: «Ενα βιβλίο πρέπει να είναι το τσεκούρι που σπάει την παγωμένη θάλασσα μέσα μας».
Ο καθηγητής του «Τσεκουριού» είναι η μορφή εκείνη που παραμιλά διαρκώς, και άρα η λογοτεχνία ξεπηδά ακριβώς μέσα από αυτό το διαρκές παραμιλητό. Αυτός ο, θα έλεγες, αναλογικός άνθρωπος σε έναν ψηφιακό κόσμο, δίνει τη θέση του στην έφηβη Μαρί-Ελέν του δεύτερου διηγήματος, του «Πίρσινγκ», που προσφέρει και τον πετυχημένο τίτλο στον τόμο. Η Μαρί-Ελέν μεταφέρει την εφηβεία της από τη μικρή επαρχιακή πόλη στους παγωμένους δρόμους του Μόντρεαλ. Μεταφέρεται εκεί μόνη και δραπέτης από τη μητέρα, για να παραδοθεί στα νέα βλέμματα, στις καινούργιες άγνωστες συναναστροφές, στα κορμιά και τα σημάδια που γυρεύει. Ολα στο Μόντρεαλ είναι αποτυπώματα στο κορμί της έφηβης του «Πίρσινγκ», με τον ίδιο τρόπο που όλοι οι χαρακτήρες σωματοποιούν την πόλη ή με τον ίδιο τρόπο που τα πράγματα γενικώς δηλώνονται μέσω του σώματος. Ετσι, ένα φιλί στο στόμα έχει τη γεύση από το αίμα της τρυπημένης γλώσσας, ένα σκυλί κακοποιείται ενώ ο αναγνώστης ακούει τα κόκαλα που σπάνε. Εξ ου και το αδιέξοδο της έφηβής μας, μιας περιπλανώμενης, οργισμένης, όσο και τρυφερά ευθείας φιγούρας εκδηλώνεται με τον κυριολεκτικό αυτοακρωτηριασμό της γλώσσας της.
Κινηματογραφική κάμερα
Το τρίτο μικρό κομμάτι, Η «Αννα στο Γράμμα C», διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας στη διήγηση, με την έννοια ότι το βλέμμα του συγγραφέα ταυτίζεται με εκείνο μιας κινηματογραφικής κάμερας, περισσότερο, καταστρώνοντας συνεπώς μια αποσπασματική, μικροπερίοδη αφήγηση με την οποία στην πραγματικότητα αυτοπαρουσιάζεται η Αννα. Υπάρχει και εδώ η σεξουαλική αναζήτηση, πάντα οριακή και με πολλές δυσκολίες, όπως υπάρχει και ένας άντρας που από την αρχή βρίσκεται μαζί της στο δωμάτιο του σπιτιού της. Απεγνωσμένοι και οι δύο μέσα εκεί προσπαθούν, ιδρώνουν, κάνουν εμετούς, εντέλει αποτυγχάνουν.
Οι βασικές κεντρομόλες δυνάμεις του, γεννημένου στο Κεμπέκ, γαλλόφωνου Larry Tremblay είναι η ισχυρή του αφοσίωση στον θεατρικό λόγο, η απελπισία και το αδιέξοδο της σύγχρονης μεγάλης πόλης, το σώμα και οι λόγοι που αυτό συγκροτεί. Είμαστε σώματα που αντιδρώντας αυτόνομα επαναστατούν, συγκροτούν τους δικούς τους πολύχρωμους, συνταρακτικούς, καταστροφικούς, αηδιαστικούς και ενίοτε ανακουφιστικούς κόσμους μέσα στην αχανή, παγωμένη πραγματικότητα. Ο Tremblay περνά από τη «νέα» θεατρική γραφή της σκληρότητας στη σεναριακή δομή και τον κλασικό μονόλογο της απόγνωσης για να επιδιώξει μια ένωση όλων αυτών, ώστε τελικά ν’ αγγίξει για λίγο με τρυφερότητα τα διασπασμένα υποκείμενα του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Αν και δεν μπορεί πολλές φορές να αποφύγει τις αδυναμίες της προσπάθειας, οι χαρακτήρες του, ο καθένας για άλλους λόγους, κατορθώνουν να μένουν στη μνήμη μας ως σημαντικές φωνές λίγο πριν από την ολοκληρωτική κατάρρευση.