Η αυλαία άνοιξε στην ώρα της, την Τετάρτη το βράδυ, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων στην οδό Συγγρού. Οι ηθοποιοί της παράστασης «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν», που σκηνοθέτησε η Κατερίνα Ευαγγελάτου, ήταν στη θέση τους. Σκηνικό κανένα. Ενας άνθρωπος ξεχωρίζει από την ομάδα των ηθοποιών και υποδυόμενος τον Μπέρτολτ Μπρεχτ μάς προϊδεάζει για το τι θα δούμε. Η περίφημη αποστασιοποίηση του Μπρεχτ μάς υποδέχεται εξαρχής.
Ηταν η πρεμιέρα ενός από τα πιο γνωστά και εμβληματικά έργα του μεγάλου δραματουργού. Μια ποιητική παραβολή, με θέμα της το καλό και το κακό ανάμεσα στους ανθρώπους, τα εμπόδια που συναντά το κακό, οι δυσκολίες να διατηρεί το καλό. «Δεν μπορεί να γεννηθεί κάποιος καλός, και να παραμείνει καλός», ακούγεται. Το Σετσουάν είναι μια φανταστική πόλη, κάπου στην Κίνα φυσικά, όπου φτάνουν εξουθενωμένοι τρεις θεοί, αναζητώντας έναν καλό άνθρωπο. Είναι «χρόνια σκοτεινά ξανά». Ομως, σ’ αυτά τα χρόνια συναντούν μια πόρνη, τη Σεν Τε (Στεφανία Γουλιώτη, που επωμίζεται τον διπλό ρόλο της Σεν Τε και του ξαδέλφου της Σούι Τα), που κάνει το καλό και πέφτει διαρκώς θύμα της διαφθοράς, της εκμετάλλευσης, της πονηριάς των εκ πρώτης όψεως καλών ανθρώπων που βρίσκονται γύρω μας.
Ο Μπρεχτ ολοκλήρωσε το έργο μόλις άρχιζε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο ίδιος φανταζόταν το σκηνικό ως «τα περίχωρα μιας κινεζικής πολιτείας με τσιμεντένιες φάμπρικες κ.λπ.». Η Κατερίνα Ευαγγελάτου τον παράκουσε σ’ αυτό, αφαίρεσε όλα τα βαρίδια από το σκηνικό και έδωσε το βάρος στο κείμενο (στον λόγο του Μπρεχτ δηλαδή) και στην υποκριτική των ηθοποιών της.
Το αποτέλεσμα ήταν συναρπαστικό. Η μπλεγμένη ιστορία της Σεν Τε, που αλλάζει και γίνεται Σούι Τα (αλλάζει δηλαδή το καλό με το σκληρό πρόσωπο) με όσους την περιβάλλουν, καθήλωσε το κοινό της πρεμιέρας. Χωρίς να λείπει ούτε από αυτό το έργο η δηλωμένη ιδεολογική ματιά του Μπρεχτ, «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» είναι ταυτοχρόνως ένα έργο ποιητικό και στοχαστικό. Ενα έργο που αναζητάει το καλό, τη γαλήνη του έρωτα, την απάλειψη του πόνου και της δυστυχίας από τους ανθρώπους.
Η Στεφανία Γουλιώτη είχε δίπλα της θαυμάσιους ερμηνευτές, που άλλαζαν όλοι διαρκώς (βάζοντας ή βγάζοντας ένα ρούχο) ρόλους. Οι Αλεξάνδρα Λέρτα, Δαυίδ Μαλτέζε, Νικόλας Παπαγιάννης, Μαρία Παρασύρη, Ομηρος Πουλάκης, Νάνσυ Σιδέρη, Σωτήρης Τσακομίδης ήταν ο λαός του Σετσουάν, άλλοτε καλοί, άλλοτε κακοί, άλλοτε πονηροί, άλλοτε αφελείς, άλλοτε εκμεταλλευτές. Το θερμό χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης από το κοινό (ανάμεσά τους και ο Σπύρος Ευαγγελάτος) υπογράμμιζε τη θερμή σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ πλατείας και σκηνής.