ALAIN BADIOU-NICOLAS ΤRUΟΝG
Εγκώμιο για τον έρωτα
μετ.: Φώτης Σιατίτσας, Δημήτρις Βεργέτης
εκδ. Πατάκη
Τα παραμύθια τελειώνουν με τους ερωτευμένους να παντρεύονται, να κάνουν πολλά παιδιά και να ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ολη δε η αφήγηση αφορά τη στιγμή της συνάντησης, τον αγώνα για την κατάκτηση του αγαπημένου προσώπου, την υπερνίκηση διάφορων εμποδίων και άλλα παρόμοια. Κανείς εκεί όμως δεν μιλάει για τον έρωτα ως διάρκεια, για την ερωτική σχέση που αρχίζει μετά τη συνάντηση και θέλει να κρατήσει για πάντα, για τη σχέση που καθώς μεγαλώνει ίσως καταλήξει να μεταμορφωθεί σε οικογένεια, ίσως όχι.
Ο έρωτας και οι ερωτικές σχέσεις είναι μία διαδικασία αλήθειας για δύο, σύμφωνα με τον διάσημο, Γάλλο, ριζοσπαστικό φιλόσοφο Αλέν Μπαντιού, ο οποίος μας καλεί να επανεπινοήσουμε τον έρωτα. Η συζήτησή του με τον δημοσιογράφο Nicolas Truong ξεκινάει από την καθημερινότητα, τον ξεπεσμό του έρωτα στο Διαδίκτυο και τις υπηρεσίες εύρεσης συντρόφου, από την ανάγκη να περιορίσουμε καθετί το απρόβλεπτο ή «επικίνδυνο», από τη σύγχυση που υπάρχει μεταξύ έρωτα και σεξουαλικής επιθυμίας.
Αυτό που πρέπει να δούμε είναι ότι ο έρωτας ενώνει δύο ανθρώπους, χωρίς να τους συγχωνεύει, και τους προσφέρει έναν νέο τρόπο να δουν τον κόσμο, μια νέα χρονικότητα, αφού «όλοι το γνωρίζουν, ο έρωτας είναι μια επανεπινόηση της ζωής».
Το σημαντικότερο κατά τον Μπαντιού είναι η υπογράμμιση της διάρκειας, κάτι που η φιλοσοφία, ή ακόμα και η τέχνη, ξεχνάει να επισημάνει. Είναι το γεγονός ότι ο έρωτας δεν αφορά τόσο τη στιγμή της συνάντησης όσο τη δημιουργία και τη διατήρηση της σχέσης, τη δημιουργία και τη διατήρηση ενός κόσμου που αρνείται την ταυτότητα και δέχεται τη διαφορά, που δέχεται δηλαδή ότι μαζί με τον άλλο, και όχι μέσα από τα δικά του μάτια, θα κοιτάξει εκ νέου τον κόσμο.
Η ευτυχία και ο ενθουσιασμός της ερωτικής κατάστασης μπορεί να αναμειγνύονται αθέλητα με την πολιτική δράση, την τέχνη ή τη σκέψη, όμως δεν ταυτίζονται. Βέβαια, η εγγύτητα του έρωτα με την πολιτική ξαφνιάζει, με τον έρωτα να είναι μια ένταση μεταξύ δύο προσώπων και μια ανάγκη δημιουργίας ενός κοινού κόσμου, και την πολιτική, μια ένταση της συλλογικότητας και μια ανάγκη πραγματοποίησης της ισότητας.
Σύμφωνα με τον Μπαντιού, το πολιτικό πάθος και η εποχή των πολιτικών ιδεολογιών έφεραν κοντά τον έρωτα στην πολιτική. Βλέπουμε όμως πως και για τον ίδιο υπάρχει εξίσου η πολιτική αξίωση για μια κοινωνία ισότητας και αδελφοσύνης με την απαίτηση να ξαναπροσδιορίσουμε τον έρωτα. Αλλωστε, όπως σημειώνει, μοιάζει ευκολότερο να κατανοήσουμε τον έρωτα με την πλήρη σημασία του σε έναν κόσμο ελεύθερου συνεταιρισμού και ισότητας αντί στον κόσμο των ατελέσφορων παθών και ορέξεων, της ιδιοκτησίας, της καπιταλιστικής μανίας.
Πάνω από όλα, ο Μπαντιού, μιλώντας για την προσωπική του πορεία, υπογραμμίζει τη βαθιά του πεποίθηση, τόσο στον έρωτα όσο και στην πολιτική, «ότι δεν πρέπει ποτέ να παραιτούμαστε». Και μας βάζει έτσι μια ακόμα πρόκληση για να αναμετρηθούμε με το κείμενό του και τις απόψεις μας περί έρωτος.