Εδωσε μάχες στη ζωή της η Αννη Βρυχέα. Εχασε την τελευταία, χθες το πρωί στον Αγιο Σάββα, φεύγοντας νωρίς, μία αγωνίστρια της αρχιτεκτονικής κοινότητας, ένας άνθρωπος που πάλευε για τις αρχές της. Μία από τις αγάπες της η ίδια η πόλη της Αθήνας, που πολλά της χρωστάει, γιατί η Αννη Βρυχέα ήταν στην πρώτη γραμμή κάθε «εύφλεκτης» ζώνης. Μία από αυτές, από τις πιο πρόσφατες, και με θετικό αποτέλεσμα, η μάχη για τη διάσωση των Προσφυγικών της Αλεξάνδρας. H στήλη έδωσε τη δική της νικηφόρα μάχη για τα Προσφυγικά με πίστη για την Αθήνα της ανθρώπινης κλίμακας και της ιστορικής μνήμης. H Αννη Βρυχέα, καθηγήτρια στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, στον Τομέα III – Αρχιτεκτονική Γλώσσα/ Επικοινωνία και Σχεδιασμός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, συγγραφέας του βιβλίου «Κατοίκιση και Κατοικία, διερευνώντας τα όρια της αρχιτεκτονικής» (εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», 2003), ήταν μία αρχιτέκτων που είχε τον άνθρωπο σε πρώτη προτεραιότητα. Με την ερευνητική της διάθεση, είχε ασχοληθεί από το 1983 ώς το 1992 με τον σχεδιασμό μιας εναλλακτικής πρότασης με τη συμμετοχή των κατοίκων για την ανάπλαση του προσφυγικού συνοικισμού της Θήβας. H ευρωπαϊκή της εμπειρία την είχε φέρει στην καρδιά των βασικών ζητημάτων, όπως ο κοινωνικός αποκλεισμός και οι άστεγοι και κατ’ επέκτασιν η πόλη που τους αφομοιώνει ή τους συνθλίβει.
Η κηδεία της γίνεται την Παρασκευή, στις 3.15 το απόγευμα, από το A΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Οι αγαπημένοι της άνθρωποι, οι συνάδελφοι και οι μαθητές της, αλλά και πολλοί Αθηναίοι που γνώριζαν τους αγώνες της θα είναι εκεί. H Αννη Βρυχέα άφησε ένα έργο με δυναμισμό και θα μείνει στη μνήμη μας ως η αρχιτέκτων που είχε διευρύνει την κοινωνική διάσταση του επαγγέλματός της και είχε εμβαθύνει στην εκπαιδευτική και ερευνητική του δυνατότητα. Είχε σπουδάσει στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης και είχε κάνει τη διδακτορική διατριβή της στο Universit-X de Paris με θέμα «H διαφήμιση για την κατοικία. Ερευνα σχετικά με τα μοντέλα καθημερινής ζωής». Στην ελληνική επικαιρότητα με θέματα που συχνά αποπροσανατολίζουν από την ουσία, η αναφορά σε ανθρώπους που μόχθησαν για τον άνθρωπο είναι μία υπόμνηση ότι ένα κομμάτι της Ελλάδας δουλεύει για να δημιουργεί.