Αναρωτηθείς προ καιρού, αν η γενική του κυρίου ονόματος «Ηπίτης» είναι Ηπίτη ή Ηπίτου (όπως αναγράφεται στην πινακίδα του δήμου στον ομώνυμο δρομίσκο της Πλάκας), προκάλεσα την αγανάκτηση μερικών αναγνωστών, οι οποίοι στα μηνύματά τους επιτίθενται εναντίον μου λάβρως και με κατηγορούν επί μαλλιαρισμώ και εμμέσως επί εθνική αβελτηρία.
Ο κ. Μιχάλης Βάρδας, απευθυνόμενος στον διευθυντή της «K», τον κ. K. I. Αγγελόπουλο, καταγγέλλει με την πρέπουσα αυστηρότητα:
Υπ’ υπόψιν κ. K. I. Αγγελόπουλου, διευθυντού
Ο τακτικός συνεργάτης σας κ. Αντ. Καρκαγιάννης, σε πρόσφατο άρθρο του σχετικό με τα Πειραματικά Σχολεία, αναφέρεται ακροθιγώς στην κεντρική αθηναϊκή οδό Ηπίτου, διερωτώμενος επανειλημμένα (5 ή 6 φορές, γιατί άραγε) αν η γενική του Ηπίτης είναι Ηπίτου ή Ηπίτη.
Στη σημερινή Ελλάδα του παραλυτικού εκσυγχρονισμού και της πνευματικής και ιστορικής εκβαρβάρωσης είναι καλύτερα να γράφουμε οδός Ηπίτη, οδός Σωκράτη, οδός Φαληρέα, πεδίο (αλάνα) του Αρη κ.ο.κ. ώστε να μπορούμε να καταλαβαινόμαστε. O υπογράφων, όμως, την παρούσα επιστολή ενάντια προς το γενικό αυτό πνεύμα της εποχής αισθάνεται την ανάγκη να υπερασπισθεί την ιερά μνήμη του ναυάρχου I. Ηπίτου, ο οποίος, επιβαίνων του θωρηκτού «Αβέρωφ» επικεφαλής μοίρας του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού εκ των αντιτορπιλλικών «Πάνθηρ» και «Ιέραξ» και των εξωπλισμένων ευδρόμων «Αδριατικός» και «Νάξος» εβομβάρδισε τον λιμένα και την πόλη της Σαμψούντος του Πόντου, την 7ην Ιουνίου 1922 (ν. ημ.) (πιστεύω ότι η «K» θα δημοσιεύσει ολόκληρη την εκτενή επιστολή στην κατάλληλη στήλη).
Το πρώτο που θα είχαμε να παρατηρήσουμε είναι ότι ο κ. Μιχάλης Βάρδας αναφέρεται στον αντιναύαρχο Ιωάννη Ηπίτη, ως διοικητού των πολεμικών μας πλοίων στον Βόσπορο, του οποίου Ιωάννη Ηπίτη (και όχι Ηπίτου) υπερασπίζεται την ιεράν μνήμη. Το δικό μας σημείωμα αναφερόταν στον αδελφό του προηγουμένου, στον Αντώνιο Ηπίτη, στον δωρητή του A΄ Πειραματικού Γυμνασίου – Λυκείου, προς τιμήν του οποίου (του Αντωνίου Ηπίτη και όχι Ηπίτου) ονομάσθηκε ο δρομίσκος της Πλάκας, όπου και το A΄ Πειραματικό.
Ο εν λόγω Αντώνιος Ηπίτης ήταν και αυτός στρατιωτικός και πολέμησε στον ατυχή πόλεμο του 1897 και στους Βαλκανικούς Πολέμους και έφτασε στον βαθμό του συνταγματάρχη (τότε οι βαθμοί δεν ήταν τόσο εύκολοι). Εμεινε, όμως, στη μνήμη μας περισσότερο ως στρατιωτικός συγγραφέας και λεξικογράφος, παρά ως πολεμιστής. Αυτός, λοιπόν, ο ίδιος διεκδικεί την πατρότητα των συγγραμμάτων του με το «Αντωνίου Ηπίτη» (και όχι Ηπίτου).
Το όνομα Ηπίτης συνοδεύει τουλάχιστον τρεις γενιές. Ανέκαθεν, πολύ προ της μαλλιαροσύνης και ανεξαρτήτως αυτής, το Ηπίτης σχημάτιζε τη γενική Ηπίτη και όχι Ηπίτου, όπως εσφαλμένως αναγράφει η πινακίδα του δήμου. O Δρανδάκης, στην άκρως καθαρολόγο Εγκυκλοπαιδεία του γράφει: «Υιός του Πέτρου Ηπίτη» και αλλού «Υιός του Θεοδώρου Ηπίτη». Το λανθασμένο «Ηπίτου», υποθέτω ότι οφείλεται στο αντιμαλλιαρικό μένος μεταγενεστέρων καθαρολόγων και παρακαλώ την κ. δήμαρχο να αποκαταστήσει στην πινακίδα της οδού το ορθό «Ηπίτη», αντί του λανθασμένου Ηπίτου.