Την ημέρα που ο πρωθυπουργός μιλούσε στην 1η Παγκόσμια «Διάσκεψη για τη Διακυβέρνηση του Διαδικτύου» (μια ατυχής μετάφραση του «Internet Governance Forum») και αναφερόταν στην ελευθερία και τη Δημοκρατία που προάγει το Ιnternet, μια είδηση στον κυβερνοχώρο σκίασε όλα τα καλά και θεωρητικά που ο κ. Καραμανλής είπε στους εξέχοντες καλεσμένους της χώρας. Η Ελλάδα μπήκε στη χορεία εκείνων των κρατών (Κίνα, Ιράν, Τυνησία, Βιετνάμ) που συλλαμβάνουν και οδηγούν σιδηροδέσμιους στα αστυνομικά τμήματα τους χρήστες του Διαδικτύου, επειδή άσκησαν το δικαίωμα έκφρασης.
Το χρονικό αυτού του απίστευτου συμβάντος, το οποίο εκθέτει και την κυβέρνηση, έχει ως εξής: Ενα δικτυακό ημερολόγιο (funel.blogspot.com) σατιρίζει τον γνωστό τηλεπωλητή βιβλίων επιστημονικής ανοησίας Δημοσθένη Λιακόπουλο. Ο τελευταίος έκανε μηνύσεις, όχι μόνο στον κάτοχο αυτού του ηλεκτρονικού ημερολογίου, αλλά και σε καθένα που παρέπεμπε σ’ αυτήν τη διεύθυνση. Ακόμη και σε κατόχους δικτυακών τόπων οι οποίοι απλώς καταλογογραφούν τα περιεχόμενα του ελληνικού Διαδικτύου.
Η μήνυση του κ. Λιακόπουλου ατύχησε σε ό,τι αφορά τον επικριτή του, διότι το ιστολόγιο funEL βρίσκεται στις ΗΠΑ και οι επιχειρήσεις εκεί δεν δίνουν στοιχεία στις αρχές παρά μόνο σε περιπτώσεις πραγματικών εγκλημάτων. Ο κ. Αντώνης Τσιπρόπουλος, όμως, ο οποίος απλώς καταλογογραφεί το περιεχόμενο ατύχησε να έχει τον δικτυακό του τόπο στην Ελλάδα. Και συνελήφθη!
Την εμπειρία του διηγείται ο ίδιος: «Δίχως καμιά προηγούμενη ειδοποίηση από τον μηνυτή (για λόγους διευθέτησης της υπόθεσης, εξηγήσεων τεχνικών ή μη) έλαβα στην έδρα μου αιφνιδιαστική επίσκεψη από αστυνομικούς της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος, παρουσία εισαγγελέα. Αφού έγινε σχετική έρευνα, προανάκριση και κατάσχεση του σκληρού δίσκου, ακολούθησε σύλληψη. Υπό τη συνοδεία των αστυνομικών οργάνων, οδηγήθηκα τέλος, στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών ΓΑΔΑ. Ακολουθώντας τις διαδικασίες του αυτοφώρου (αποτυπώματα κ.λπ.), προωθήθηκα για τη διανυκτέρευση στα κρατητήρια. Την επόμενη ημέρα, και έπειτα από τη διαδικασία της φωτογράφησης, φορώντας χειροπέδες, όπως προβλέπει η διαδικασία, οδηγήθηκα στην Εισαγγελία (Ευελπίδων), όπου διατάχτηκε περαιτέρω έρευνα της υπόθεσης».
Αυτά δεν συνέβησαν στην Κίνα, αλλά στη χώρα της οποίας ο πρωθυπουργός προχθές δήλωνε: «Ο ανοικτός χαρακτήρας, η απλότητα και η ελευθερία στην πρόσβαση και τη λήψη της πληροφορίας, από κοινού με την κατανεμημένη φύση του, είναι μεταξύ των βασικών αρχών, επί των οποίων βασίσθηκε η επιτυχία του Διαδικτύου».
Η ιστορία όμως αυτή θέτει επί τάπητος κάποια σοβαρά ζητήματα. Το πρώτο είναι οι νόμοι-νάρκες που απειλούν την ελευθερία της έκφρασης. Στη δημοκρατική Ελλάδα παραμένει εν ισχύι ο νόμος που προβλέπει ότι τα αδικήματα του Τύπου εμπίπτουν στην αυτόφωρη διαδικασία! Ο νόμος αυτός βέβαια δεν εφαρμόζεται ποτέ για τους ισχυρούς εκδότες και δημοσιογράφους. Ισχύει, όμως, επιλεκτικά για τα «μικρά ψάρια». Οπως, εξάλλου, γίνεται με όλους τους νόμους περί Τύπου.
Το δεύτερο που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι στην εποχή του ηλεκτρονικού εγκλήματος τα δικαστικά και αστυνομικά όργανα είναι τεχνολογικά αστοιχείωτα. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το περιεχόμενο από την καταλογογράφησή του. Το συμβάν αυτό θα ήταν σε περασμένες εποχές σαν να συλλαμβανόταν ο περιπτεράς γιατί ένα έντυπο (κατά την άποψη κάποιου) περιείχε συκοφαντικό περιεχόμενο.
Το πρώτο κρούσμα ηλεκτρονικής λογοκρισίας στην Ελλάδα είναι γεγονός. Είχε μάλιστα και την πιο απεχθή για τις δημοκρατίες μορφή: τη σύλληψη και τον εξευτελισμό ενός ανθρώπου που απλώς δημοσίευσε κάτι. Αυτό δεν συνάδει με τη δημοκρατία μας και σίγουρα δεν συνάδει με όσα μας είπε προχθές ο πρωθυπουργός.