Πολλοί, όταν ήμασταν μικροί, λατρέψαμε τον Μίκυ Μάους τον Ντόναλντ Ντακ, τον Σκρουτζ και τ’ άλλα παιδιά του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Μέχρι που δύο Χιλιανοί συγγραφείς αποκάλυψαν ότι το γέλιο μας δεν ήταν και τόσο αθώο. Σύμφωνα με τους Αρμάν Ματλάρ και Αριέλ Ντορφμάν, ο Ντόναλντ ήταν τεμπέλης και απατεώνας, ο Σκρουτζ Μακ Ντακ υμνούσε την πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου, ο Κύρος ο Γρανάζης την εμπορευματοποίηση της έρευνας και γενικώς όλοι οι ήρωες του Ντίσνεϊ προωθούσαν με ύπουλο τρόπο τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ. («Ντόναλντ, ο απατεώνας. Η διήγηση του ιμπεριαλισμού στα παιδιά», εκδόσεις Υψιλον) Και μας κόπηκε η χαρά. Καταλάβαμε, ότι άθελά μας υπηρετούσαμε τον ιμπεριαλισμό. Γελώντας…
Κριτική δέχθηκε και ο «Ποπάι» διότι κατά κάποιους (Αμερικανούς αυτή τη φορά) συγγραφείς χρησιμοποιεί υπερβολική βία, και φαντάζομαι ότι κάποιος θα έχει στηλιτεύσει το αρνητικό πρότυπο της ευκαμψίας που προωθούσε στις νέες γενιές ο «Τιραμόλα» ή τη θελκτική παρουσίαση της φτώχειας που επιτυγχάνει ο «Σεραφίνο». Για να φτάσουμε και στα σημερινά πολλοί νεοσυντηρητικοί των ΗΠΑ διείδαν ότι και στη σειρά κινουμένων σχεδίων «Μπομπ ο Σφουγκαράκης», ελλοχεύει ένας μεγάλος κίνδυνος: διδάσκει την ομοφυλοφιλία στα παιδιά, επειδή όλοι οι φίλοι του είναι άρρενες.
Κατά τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, κύκλοι του Ιρανού προέδρου Αχμεντινετζάντ και κύκλοι της εγχώριας διανόησης ανακάλυψαν ότι πίσω από την κινηματογραφική μεταφορά ενός κόμικ για τις Θερμοπύλες κρύβονται τα νέα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ, τα οποία αυτή τη φορά έχουν στόχο το Ιράν.
Οι «300» του Λεωνίδα συμβολίζουν την Αρία Φυλή των Αμερικανών Ράμπο και οι επιτιθέμενοι Πέρσες τους μουλάδες της Τεχεράνης. Ολως παραδόξως λείπουν από την ταινία οι 700 Θεσπιείς κάτι που μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι ο ιμπεριαλισμός πάντα κάνει μισές δουλειές: Αν απεικονιζόταν εξίσου ηρωικά και η «συμμαχία των προθύμων» του Λεωνίδα η διεθνής κοινή γνώμη θα μεταστρεφόταν και περισσότερα κράτη θα συνεπικουρούσαν μία ακόμη επιχείρηση κατά των απόγονων του Ξέρξη.
Οι επαΐοντες περί τα κινηματογραφικά μιλούν για μια ταινία της σειράς από κείνες που κάνουν μεγάλο θόρυβο και πολλές εισπράξεις. Εχει πολύ βία και περισσότερα ιστορικά λάθη. Είναι ένα έργο από κείνα που χρησιμεύουν σε πολλούς να σκοτώσουν δύο ώρες από την ζωή τους.
Το αστείο είναι πως όλοι εκείνοι που το πολεμούν με πολιτικούς όρους, εξυπηρετούν τους παραγωγούς των: μεγαλώνουν τις ουρές στα ταμεία. Συνεχίζοντας, λοιπόν, την συνωμοσιολογία μπορούμε να συμπεράνουμε πως όσοι επιτίθενται στην ταινία είναι τσιράκια του Μπους, αφού τελικά παίζουν το παιχνίδι του. Αθελά τους, βέβαια, αλλά σάμπως κι εμείς υπηρετούσαμε τον ιμπεριαλισμό με τη θέλησή μας, όταν διαβάζαμε Ντόναλντ Ντακ;
Αυτό όμως που αξίζει να επισημανθεί είναι η απρόσμενη επιτυχία της ταινίας στην Ελλάδα. Οταν ένα έργο χαρακτηρίζεται από τα ΜΜΕ ότι υπηρετεί τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και κάνει ρεκόρ πωλήσεων σε μια χώρα, η οποία εμφανίζει από τα υψηλότερα ποσοστά αντιαμερικανισμού στον δυτικό κόσμο, τότε κάτι έχει διαρραγεί στη σχέση ΜΜΕ και κοινού.
Πιθανότατα ο κόσμος να βαρέθηκε τις κραυγές «ιμπεριαλιστές στα πρόβατα» κι έσπευσε να διασκεδάσει. Δεν πρέπει, όμως, να μας ανησυχεί και το γεγονός ότι ο κόσμος έσπευσε να κάνει πλάκα με τον «Λεονάιντας». Γέμισε τις αίθουσες και για την εξαιρετική ταινία «Οι ζωές των άλλων», την οποία επίσης είχαν θάψει οι κριτικοί. Κάτι που θα μας κάνει να πιστέψουμε ότι πιθανώς η σχέση κοινού ΜΜΕ δεν έχει απλώς διαρραγεί. Μπορεί να έχει αντιστραφεί.