Με καθυστέρηση μερικών χιλιάδων ετών ο Ιρανός πρόεδρος Αχμεντινετζάντ ξεκινάει έναν ακόμα μηδικό πόλεμο. Εχθρός αυτή τη φορά και πάλι ο Λεωνίδας, αν και σε μορφή… ταινίας: οι «300», που έσπασαν τα ταμεία στην Αμερική, είναι, λέει, όργανο της σιωνιστικής προπαγάνδας εναντίον του Ιράν (κύριε ελέησον…).
Μέσα από αυτή την ταινιά ολόκληρος ο σημερινός δυτικός κόσμος ανακαλύπτει και θαυμάζει ξανά τον Λεωνίδα και τους 300 των Θερμοπυλών – όχι απλώς οι λόγιοι, οι ιστορικοί, οι μεγάλοι σε ηλικία ή οι μορφωμένοι, αλλά ο απλός κόσμος, οι άνθρωποι κάθε μορφωτικού επιπέδου, κάθε επαγγέλματος και κάθε ηλικίας, τα παιδιά των γκάτζετ και του Ιντερντετ, που μέσα από τους «300» βλέπουν την Ελλάδα ως τον τόπο γέννησης και υπεράσπισης της ελευθερίας και του ορθού λόγου και ταυτίζονται με την ηθική υπόστασή της. Ολος ο κόσμος, πλην βεβαίως κάποιων δικών μας αυτοαποκαλούμενων «κριτικών», των μόνων άλλωστε στο δυτικό στερέωμα που θα μπορούσε να επικαλεστεί ο δισέγγονος του Ξέρξη πρόεδρος Αχμεντινετζάντ για να στηρίξει τις απόψεις του.
Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα γιορτάζει την έρμη την 25η Μαρτίου, που, αν και της χρωστάμε την ελευθερία μας, δυστυχώς, μας λέει πολύ λιγότερα ως «εθνική» και πολύ περισσότερα ως αργία. Ο προβληματισμός… βαθύς, αν υπάρχει πια ακόμα κι αυτός: τι ακριβώς έκανε ή τι δεν έκανε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, υπήρξε ή δεν υπήρξε αληθινά το επαναστατικό λάβαρο της Αγίας Λαύρας; Και δίπλα σε όλα αυτά, διάφοροι που (μοιάζουν αλλά δεν είναι) γραφικοί και που μέσα από κανάλια θησαυρίζουν πουλώντας βιβλία στους… συνέλληνες. Πουλάνε μια αξιοθρήνητη εκδοχή μιας παγκόσμιας Ιστορίας για αξιοθρήνητο κοινό, στην οποία όλα (μα όλα!) οφείλονται στους Ελληνες και όλα (μα όλα!) θα καταλήξουν σε αυτούς – α, και με μια μικρή βοήθεια από το «ξανθό γένος του βορρά», τον Πούτιν, και άμα χρειαστεί, τα κρυφά υπερόπλα του…
Τελικά, είναι να σε πιάνει μελαγχολία με τον τρόπο που χτίζεται τόσο η ιστορική μας μνήμη όσο σε πολλές περιπτώσεις και η σύγχρονη πολιτική μας. Ιδίως όταν η δεύτερη «πατάει» σε αυθαίρετες, ψευδείς αναγνώσεις της πρώτης. Ομως, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο.
Μπορεί να γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου, αλλά ένα τέτοιο συγκλονιστικό παράδειγμα μιας άδικης μνήμης, χτισμένης σε γυάλινα πόδια, μας το δίνει η άλλη εθνική μας ημέρα, η 28η Οκτωβρίου. Λίγο καιρό πριν ξεκινήσει η ιταλική εισβολή, το Γενικό Επιτελείο Στρατού έστειλε διαταγές στην Ογδοη Μεραρχία της Ηπείρου λέγοντας ότι κάθε μάχη είναι μόνον για την τιμή των όπλων, αλλά, επί της ουσίας, είναι εκ προοιμίου χαμένη και δεν έχει λόγο να δοθεί. Το ΓΕΣ καλούσε μάλιστα την Ογδοη Μεραρχία να υποχωρήσει σε δεύτερη γραμμή άμυνας και να πολεμήσει, αν ήθελε να πολεμήσει, τους Ιταλούς πολύ πιο πίσω από την αμυντική γραμμή Ελαίας – Καλαμά, εκεί που γράφτηκαν τελικά οι πρώτες, οι πιο μεγάλες σελίδες του Επους του ’40.
Τότε, ένας άνθρωπος, ένας σύγχρονος Λεωνίδας, πέταξε αυτές τις διαταγές στα σκουπίδια. Οπως ακριβώς και ο Σπαρτιάτης βασιλιάς είχε παρακάμψει κάποτε τους νόμους της Σπάρτης. Ηταν ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος που, σήμερα, κανείς δεν τον θυμάται, κανείς δεν τον γνωρίζει. Ηταν ο άνθρωπος που αψήφισε τις διαταγές της Αθήνας, που οργάνωσε την άμυνα στην πρώτη γραμμή και εξέδωσε τη δική του διαταγή προς τους άνδρες της Ογδοης Μεραρχίας: ουδεμία σκέψη διά υποχώρησιν, η τελευταία γραμμή αμύνης είναι εδώ, μέχρις εσχάτων. Ο Κατσιμήτρος μόνος, χωρίς καμιά βοήθεια από το ΓΕΣ και χωρίς κανείς στην Αθήνα να πιστεύει ούτε στιγμή στον αγώνα του, στάθηκε στην πρώτη γραμμή, πολέμησε και νίκησε! Οχι μόνον κράτησε τα σύνορα, αλλά μέσα σε λίγες εβδομάδες άρχισε να προελαύνει επιθετικά εναντίον των εισβολέων μέσα στην Αλβανία. Ο Κατσιμήτρος και οι άνδρες του όχι μόνο φύλαξαν τις σύγχρονες Θερμοπύλες, αλλά έτρεψαν τον εισβολέα σε υποχώρηση. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος, ο σύγχρονος Λεωνίδας, χάθηκε στη λήθη – η μνήμη του δεν βόλευε κανέναν. Πέθανε μόνος και ξεχασμένος από όλους στα 1962. Να το πούμε λοιπόν επίμονα, ξανά και ξανά: ότι αν είχε ζήσει να τα δει αυτά ο Κωνσταντίνος Καβάφης θα έγραφε για τον Κατσιμήτρο και τους άνδρες της Ογδοης Μεραρχίας ό,τι ακριβώς έγραψε για τον Λεωνίδα και τους 300: πώς περισσότερη τιμή τους όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε.