Μέρα που είναι είπα να γράψω κάτι διαφορετικό σήμερα. Είναι τόση η μαυρίλα που μας τριγυρίζει, η απαισιοδοξία που μας εμπνέει η ελληνική πολιτική τάξη και ο φτωχότατος δημόσιος διάλογός μας που ψάχνουμε όλοι μας να βρούμε αχτίδες φωτός να μπαίνουν σε μια χώρα που έχει κλειστεί ερμητικά στο καβούκι της και βράζει κυριολεκτικά στο ζουμί της. Ολοι μας αναζητάμε λίγο φως, έστω και από τις χαραμάδες…
Την περασμένη Κυριακή ένιωσα λοιπόν, έστω για λίγο, πως ζούσα σε μια άλλη Ελλάδα. Επισκέφθηκα το Μουσείο Μπενάκη και ομολογώ πως θαύμασα αυτό που μπορεί να πετύχουν μια δράκα ανθρώπων με όραμα, πείσμα και μεράκι. Πήραν ένα ξεπεσμένο σχετικά μουσείο, το ζωντάνεψαν, το επέκτειναν με αριστουργηματικό του παράρτημα στην Πειραιώς και το μετέτρεψαν σε κέντρο της πνευματικής μας ζωής. Μπορώ να φαντασθώ τι είχαν και έχουν να αντιμετωπίσουν για να φτάσουν στο μουσείο που εμείς μπορούμε να απολαμβάνουμε μαζί με χιλιάδες ξένους επισκέπτες. Ενα κράτος που σπάνια θέλει να βοηθήσει τέτοια εγχειρήματα, προτιμά την παραδοσιακή γραφειοκρατία, τη μιζέρια και άλλα πολλά. Το κατάφεραν, όμως, ίσως με λίγη «τρέλα» σαν και αυτή που διακρίνει τον Αγγελο Δεληβορριά. Στο τέλος της ημέρας όμως είναι οι άνθρωποι με την «τρέλα» που αφήνουν κάτι πίσω τους και πάνε μπροστά τον τόπο.
Υπάρχει μια «άλλη Ελλάδα» που κάνει πράγματα και προσφέρει στον τόπο. Είναι οι άνθρωποι που βοήθησαν τα πυρόπληκτα χωριά της Ηλείας να αποκτήσουν καλοσχεδιασμένα σπίτια που να αρμόζουν στο τοπίο και στο περιβάλλον. Είναι οι νέοι άνθρωποι που τρέχουν τις Κυριακές στις δενδροφυτεύσεις, στις κινητοποιήσεις για το περιβάλλον και έχουν αποφασίσει πως μερικά πράγματα τα παλεύεις μόνος ως ενεργός πολίτης, όχι περιμένοντας το κράτος και τους πολιτικούς να κάνουν τη δουλειά τους.
Αυτή η «άλλη Ελλάδα» βγήκε μπροστά και αποθεώθηκε με τους Ολυμπιακούς του 2004 όταν θέλαμε να φτάσουμε τον καλύτερό μας εαυτό και να τον δείξουμε και στον υπόλοιπο κόσμο. Εχω την αίσθηση πως τώρα που η Ελλάδα της βίας και της μιζέριας πήρε πάλι το πάνω χέρι, οι «άλλοι Ελληνες» ψάχνονται μόνοι τους, περνάνε φάσεις απόγνωσης και αναζητούν διεξόδους στη μαυρίλα. Σε ό,τι με αφορά νιώθω για πρώτη φορά την ανάγκη να ανακαλύψω γωνιές θετικής ενέργειας σε αυτή τη χώρα, γιατί όσο κοιτάζω από τη μια τα δομικά προβλήματα της Ελλάδας και από την άλλη το επίπεδο του πολιτικού της προσωπικού δυσκολεύομαι να ατενίσω το μέλλον με αισιοδοξία.