Δεν θα μάθουμε ποτέ εάν ο Ρωμαίος σατιρικός ποιητής Γιουβενάλης κατέθεσε σπέρμα ειρωνείας στην πλέον γνωστή φράση του «νους υγιής εν σώματι υγιεί», που στη συνέχεια υιοθετήσαμε σαν κληροδότημα των αρχαίων προγόνων μας. Στην πορεία, η ιστορική και εμπειρική παρατήρηση έδειξε ότι η πνευματική ευστροφία μπορεί κάλλιστα να κατοικεί σε ασθενικό κορμί, όπως ένα σώμα που ακτινοβολεί ευεξία, μπορεί να υπακούει στις διαταγές μυαλού ισχνών δυνατοτήτων.
Οι επίσης πρόγονοί μας Βυζαντινοί για παράδειγμα, μετρ του πραγματισμού, όταν προσλάμβαναν μισθοφόρους, δεν τους υπέβαλαν σε τεστ ευφυΐας της εποχής. Οι Βάραγγοι, ας πούμε, έβρισκαν ως μόνο ενδιαφέρον πολιτιστικό δρώμενο το μεθοκόπι με βυζαντινό κρασί, αλλά όταν τους έβλεπες πάγωνε το αίμα σου, το μπόι τους έκρυβε τον ήλιο. Τέρατα αντοχής, μεγαλούργησαν στις υπηρεσίες των Βυζαντινών, πετσοκόβοντας απίστους και πιστούς.
Σε μια ευθύγραμμη διαχρονική ερμηνεία, η σωματική υγεία, επίπλαστα, αναβαθμίζεται σε πειστική ρώμη, κυρίως όταν συνοδεύει άνθρωπο υψηλόσωμο, επιβλητικό, ευρύστερνο. Υπάρχει κάποιος που θα θεωρούσε «φυσιολογικό» να ήσαν οι εύζωνοι της Προεδρικής Φρουράς κοντόχονδροι; Ή να είχαν σπιθαμιαίο ανάστημα οι παρελαύνοντες άνδρες των ειδικών δυνάμεων;
Αντιθέτως, σε μια «επιτροπή σοφών» προαπαιτούμενο είναι η επιστημονική επάρκεια, η εμπειρία, η επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα. Ουδείς ενδιαφέρεται εάν οι «σοφοί» τρέχουν μαραθώνιο, κάνουν καταδύσεις, παίζουν με τις ώρες πινγκ-πονγκ κ.ο.κ. Από έναν υπουργό περιμένουμε έργο και μέτρα που θα κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Εάν δεν αθλείται καθόλου, έχει υψηλές τιμές χοληστερόλης και σακχάρου μάς αφήνει (δυστυχώς) αδιάφορους. Με την ίδια ψυχρή λογική, από έναν ποδοσφαιριστή η εξέδρα απαιτεί να βάζει γκολ, να οργώνει το γήπεδο σαν σκυλί ή να μαγεύει με τις ντρίπλες του. Τους φιλάθλους της ομάδας δεν τους απασχολεί εάν πριν από τις προπονήσεις διαβάζει μανιωδώς τα Ομηρικά Επη ή λύνει τριτοβάθμιες εξισώσεις.
Ο παγκόσμιος θαυμασμός που προκάλεσε ο Νοτιοαφρικανός Οσκαρ Πιστόριους, με τα τεχνητά κάτω άκρα, πολυνίκης σε παραολυμπιακούς αγώνες, τρέχοντας στα 400 μ. του παγκόσμιου πρωταθλήματος στίβου, είναι ιστορικό γεγονός. Πρώτη φορά στα χρονικά, μη αρτιμελής αθλητής, εκπληρώνοντας το όνειρό του, συναγωνίστηκε σάρκινες μηχανές στα κουλουάρ της μπίζνας. Η άλλη, πολύ σκληρή όψη του νομίσματος λέει ότι οι διοργανωτές κάτω από τη φενάκη της ανθρωπιάς, παρακάμπτοντας τους κανόνες, πρόσφεραν στα μάτια των θεατών μια «ατραξιόν». Αναλογιζόμενος με θλίψη αυτό, το μυαλό μου πήγε στην εξής συνήθη εικόνα: ανοίγει η πόρτα μιας ταβέρνας, και μπαίνει συνοδευόμενος ένας άνθρωπος σε αναπηρικό καροτσάκι. Αυτόματα οι ματιές των μπουκωμένων θαμώνων, πέφτουν σαν λεπίδες πάνω του. Και μένουν.