Επιχειρήσεις με πλαστά φορολογικά στοιχεία, με ταμειακές μηχανές-«μαϊμού» ή με παραποιημένο μηχανισμό ηλεκτρονικού υπολογιστή ώστε να μην εμφανίζονται τα έσοδα, κοινοπραξίες που εκδίδουν εικονικά τιμολόγια για να εισπράξουν επιδοτήσεις, ασφαλιστικές και φαρμακευτικές εταιρείες που δίνουν και παίρνουν πλαστά παραστατικά, ΠΑΕ και δημοτικές επιχειρήσεις που εκδίδουν εικονικά τιμολόγια, αγρότες που εισπράττουν παράνομες επιδοτήσεις και τεράστια ποσά ΦΠΑ, βουλευτής-ηθοποιός που δεν εκδίδει φορολογικά στοιχεία, διευθύντρια νοσοκομείου και πιλότος με εντυπωσιακή αύξηση περιουσίας, μεγαλογιατροί που δεν δίνουν αποδείξεις, μέντιουμ-τηλεστάρ που κρύβει μεγάλα εισοδήματα από την εφορία κ.ο.κ.
Η κρίση, τα ελλείμματα, η πορεία στο χείλος του γκρεμού, οι περικοπές μισθών και συντάξεων δεν βελτίωσαν τη φορολογική μας συνείδηση, αντίθετα προσέφεραν τα άλλοθι για ακόμη βαθύτερο ενταφιασμό των ψηγμάτων της ορθοφροσύνης κάτω από την παλιά βεβαιότητα: υπάρχει πάντα τρόπος να μην πληρώσεις φόρους. Και το κράτος από ποιους τους εισπράττει; Από τους μισθωτούς και συνταξιούχους λαμβάνει το 74% του συνόλου των φόρων, οι ελεύθεροι επαγγελματίες συνεισφέρουν ένα 4%, τα λοιπά οι επιχειρηματίες.
Ο ηθοποιός-βουλευτής δεν προλαβαίνει ή ξεχνάει να εκδώσει αποδείξεις, ο εστιάτορας ποντίζει το σύνολο του τζίρου μέσα στην τσέπη «για να μην κλείσει», ο τεχνίτης πληρώνεται με «μαύρα», ο επαγγελματίας, παρά τον φόβο της διαπόμπευσης, ρισκάρει να αποκρύψει τη μερίδα του λέοντος, και όλοι μαζί διατηρούν το ύψος της φοροδιαφυγής στα 40 δισ. ευρώ. Και η λογική «δεν πληρώνω» απλώνεται όλο και βαθύτερα στο σώμα της κοινωνίας, ακόμη και στα τάγματα των «πειθαρχημένων», απειλώντας τα τινάξει στον αέρα όλα τα εισπρακτικά κυβερνητικά προγράμματα.
Παράλληλα, η στρέβλωση βαθαίνει, η απόσταση από την προπαρασκευή μιας νέας αρχής γίνεται ιλιγγιώδης, αφού η παραοικονομία (φοροκλοπή, φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή…) ενθαρρύνει την ιδεολογική ρηχότητα, πλάθει ανερμάτιστους πολίτες, ευτελίζει τις κοινωνικές σχέσεις. Υπό αυτές τις συνθήκες τίποτα υγιές δεν κτίζεται, ενώ δημιουργείται ένας ευρύτατος κύκλος εκπτώχευσης, η οποία μετακυλίεται από το κράτος, εξοντωτικά, σε όσους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να «κλέψουν». Ομως, το άδικο μοίρασμα των βαρών καταλύει τις δύο αναγκαίες συνθήκες της σημερινής μας ζωής, τον συλλογικό στόχο και το εσωτερικό σθένος.
Θα έλεγε κανείς ότι τέσσερα και πλέον χρόνια κρίσης προετοίμασαν το έδαφος ώστε η κοινωνία να αρχίσει να οργανώνεται με βάση εκείνον τον κοινό παρονομαστή (όφελος για όλους, όχι η ζημία του ενός κέρδος για τον άλλο) που χρειάζεται μια κοινωνία για να προοδεύσει. Οτι ο πόνος, δρώσα αρχή της ενεργοποίησης, είναι αρκετά δυνατός για να ξηλώσει τους δεσμούς που μας ενώνουν με παλιές έξεις και πρακτικές αποδεδειγμένα επιζήμιες.
Ομως, τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Οπως πάντα, φέρουμε την ιδιοτέλεια και την ασυνέπειά μας ως κορώνα, συντηρώντας με ζήλο τη φιλοσοφία «κοινόν έγκλημα, ουδέν έγκλημα».