Αμαλία Μουτούση, ηθοποιός
Κώστας Βάρναλης, «Αηδόνι»
Μ᾿ ἀστροφεγγιὲς ὁλόβαθες, τριανταφυλλιὰ χαράματα, μὲ φεγγαρομαλάματα κι᾿ ὅταν σιγὰ κι᾿ ἀγάλι βρέχει οὐρανὸς σὲ μιὰ μεριὰ κι᾿ ἠλιοφωτάει στὴν ἄλλη,
τοῦ λαρυγγιοῦ δονῶ ἀψηλά τη φουσκωμένη φλέβα κι᾿ ἀνέβα ὁ ἀχὸς ἀνέβα ὅλο καὶ πιὸ μεστώνει καὶ τὸν ἀγέρα, ξέχειλον ἀπὸ ἡδονές, ματώνει.
Ακύλλας Καραζήσης, ηθοποιός-σκηνοθέτης
Διονύσης Σαββόπουλος, «Πρωινό»
Σβήνω αυτό το φως βάλε για καφέ ξημερώνει πού ’ναι τα κλειδιά μου τα λεφτά είναι στην ψωμιέρα κι ότι ζήσαμε μες στη νύχτα αυτή σαν σπουργίτι το τζάμι μας ραγίζει Ραγίζει η αγάπη μας κομμάτια κι αποσπάσματα γυρεύει αίμα και ρίζες μεροδούλι μεροφάι στιχουργική κι όταν ριζώνει ουράνιο τόξο είδες ανοίγει ξάφνου μες στης κυκλοφορίας την αιχμή κλείσε το νερό δεν άκουσα τι λες αλλαξιές σου αφήνω στο καλοριφέρ είπα η νύχτα ίσως είναι πρόληψη κοινή θρυμμάτισμα γυαλιού σαν αράχνη εφτάχρονη φοβία Γυρίζω την πλάτη μου και να ’το πάλι εδώ μπροστά θα ξαναβρούμε τους φίλους μας θα βγαίνουμε τα βράδια όπως πριν το καλοκαίρι θα πιάσουμε ένα σπίτι ξαναγυρνώντας στο απότομα ατέλειωτο ρεφρέν στις εννιάμισι θα πάω απ’ το γιατρό αν αργήσω να ο αριθμός τα παιδιά κοιμούνται ακόμα κι ότι ζήσαμε μες στη νύχτα αυτή ξημερώνει με στάχτες στον αέρα Και φεύγει αόρατο αλλάζοντας ταχύτητες ζητώντας δρόμο στην πολιτεία μας να μπει σαν μια καινούργια μουσική κι όταν ριζώνει ουράνιο τόξο τέλειο ανοίγει ξάφνου μες στης κυκλοφορίας την αιχμή
Σωτήρης Γκορίτσας, σκηνοθέτης
Κωνσταντίνος Καβάφης, «Τείχη»
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Αλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη•
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Παντελής Δημητριάδης, τραγουδιστής-μουσικός (Κόρε Υδρο)
Διονύσιος Σολωμός, «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι»
Ὁ Ἀπρίλης μὲ τὸν Ἔρωτα χορεύουν καὶ γελοῦνε,
κι ὅσ᾿ ἄνθια βγαίνουν καὶ καρποὶ τόσ᾿ ἄρματα σὲ κλειοῦνε.
Λευκὸ βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει Καὶ μὲς τὴ θάλασσα βαθειὰ ξαναπετειέται πάλι, Κι᾿ ὁλόλευκο ἐσύσμιξε μὲ τ᾿ οὐρανοῦ τὰ κάλλη.
Καὶ μὲς τῆς λίμνης τὰ νερά, ὅπ᾿ ἔφθασε μ᾿ ἀσπούδα Ἔπαιξε μὲ τὸν ἴσκιο τῆς γαλάζια πεταλούδα, Ποὺ εὐωδίασε τὸν ὕπνο της μέσα στὸν ἄγριο κρίνο• Τὸ σκουληκάκι βρίσκεται σ᾿ ὥρα γλυκειὰ κ᾿ ἐκεῖνο.
Μάγεμα ἡ φύσις κι᾿ ὄνειρο στὴν ὀμορφιὰ καὶ χάρη, Ἡ μαύρη πέτρα ὁλόχρυση καὶ τὸ ξερὸ χορτάρι• Μὲ χίλιες βρύσες χύνεται, μὲ χίλιες γλῶσσες κρένει: Ὅποιος πεθάνῃ σήμερα χίλιες φορὲς πεθαίνει.
Τρέμ᾿ ἡ ψυχὴ καὶ ξαστοχᾶ γλυκὰ τὸν ἑαυτό της.
Κωστής Μαραβέγιας, μουσικός
Γιώργος Μπρουνιάς, «Ακληροι»
Ποιος να κρατήσει μπορεί
Τη γύρη των ανθών
Οταν άνοιξη φυσά
Τα μαλλιά ποιος μπορεί ν' αρπάξει
Οταν φυτρώνουν πράσινα
Και την καρδιά
Ποιος μπορεί να σταματήσει
Οταν φουσκώνει πρωτοτάξιδα καράβια
Ετσι γλιστράνε
Μες στα δάχτυλα και χάνονται
Τα θαύματά μας
Κι όσοι δεν έχουν
τόπο για ν’ αφήσουνε το σώμα τους
Το γυρίζουν εκεί
Οθε το πήρανε
Καταμεσής του απείρου.