Τριάντα πέντε άνθρωποι σχηματίζουν πέντε ουρές. Μπροστά στο Εκτακτο Χειρουργικό, εννιά άνθρωποι. Στο Εκτακτο Παθολογικό, επτά. Στο Καρδιολογικό, έξι. Στο Ακτινολογικό, πέντε. Και μπροστά στη γραμματεία, μια ομάδα ανθρώπων που προσπαθούν να φτάσουν στο γκισέ. Κάθε φορά που περνάει φορείο, οι ουρές ξεμπερδεύονται αμέσως, ο διάδρομος αδειάζει και καθένας κολλάει στην πόρτα του τμήματος περιμένοντας να περάσει ο νοσοκόμος που σέρνει το φορείο με τον ασθενή. Αλλά κάθε φορά που περνάει γιατρός, οι ουρές γίνονται ένα κουβάρι. Ολοι μαζί ορμούν προς την ιατρική ρόμπα, κάτι να πουν στον γιατρό, να ρωτήσουν, να τον κρατήσουν, να μην τους φύγει πάλι και μείνουν ξεχασμένοι στον διάδρομο του νοσοκομείου.
Είναι η εφημερία στο «Ελπίς» στους Αμπελοκήπους, την Τετάρτη το μεσημέρι. Η ώρα πάει 12.30 και στις καρέκλες της αίθουσας υποδοχής δεν έχει χώρο για κανένα. Μια γιαγιά περνάει την πύλη, στέκεται μπρος στον χώρο αναμονής, αλλά ποιος να σηκωθεί για να κάτσει εκείνη; Σε σχέση με αυτούς που κάθονται, με τους ορούς κρεμασμένους, τις πεταλούδες στις φλέβες, η γιαγιά είναι σε άριστη κατάσταση. Κι έτσι κόβει ένα χαρτάκι σαν κι αυτό που παίρνουμε στις ουρές των σούπερ μάρκετ και βγαίνει έξω ξανά, να περιμένει στα σκαλάκια. Γιατί το ενδεχόμενο να μιλήσεις σε γιατρό σήμερα στο «Ελπίς» που εφημερεύει μοιάζει μακρινό.
Κάθε φορά που ανοίγει η πόρτα του Εκτακτου Παθολογικού, βλέπω τους τέσσερις γιατρούς μέσα που παλεύουν με ένα μικρό λόχο ασθενών και συγγενών. Κάποια στιγμή, μια ξανθιά γιατρίνα ανοίγει διάπλατα την πόρτα. «Επόμενο περιστατικό για παθολόγο, παρακαλώ;», φωνάζει δυνατά. «Εδώ!», ακούω από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο άνδρας δίπλα μου, στις καρέκλες, τρέχει κι αυτός. «Ογδόντα τέσσερα!», φωνάζει. «Πίσω!», τον σπρώχνει ένας κοντός. «Εγώ έχω το 83!». «Ωχ!», κάνει η γιατρός όπως τη σπρώχνουν όλοι μαζί και φεύγει προς τα πίσω. «Ηρεμα! Ηρεμα», ακούω τον άλλο γιατρό από μέσα. Στην πόρτα του Παθολογικού, έξι άνθρωποι σπρώχνουν ποιος θα μπει πρώτος μέσα. Ολοι άρρωστοι, όλοι σε έξαλλη κατάσταση. Στις ταινίες του, ούτε ο Αλμοδόβαρ δεν θα έβαζε τέτοια σκηνή. Θα τον κατηγορούσαν πως το παρατράβηξε.
Αλλά το «Ελπίς» αυτών των ημερών καμία σχέση δεν έχει με ταινία. Οι ειδικευόμενοι εδώ δεν μοιάζουν καθόλου με τους καλοζωισμένους γιατρούς του Gray’s Anatomy, και ο δρ Χάουζ αν είχε πιάσει δουλειά σ’ αυτό το νοσοκομείο αντί να γιατρεύει, θα έψαχνε να βρει πρώτα επίδεσμο και γύψο. Εδω μέσα ο κόσμος είναι τόσο πολύς και η αναμονή τόσο κουραστική, που η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε λογική. Ολ’ αυτά που δεν θες να δεις, τα γηρατειά, η ανημπόρια, είναι όλα εδώ, σ’ αυτόν τον διάδρομο. Και οι γιατροί που καλούνται να τα αντιμετωπίσουν τρέχουν σαν κυνηγημένοι απ’ τη μία πόρτα στην άλλη. Οχι για να ξεφύγουν, αλλά για να προλάβουν. Μια κυρία δίπλα μου κρατάει το πράσινο «Ατομικό βιβλιάριο υγείας ασφαλισμένου», το ξεφυλλίζει και «παλιόχαρτο. Πατσαβούρι!» μονολογεί . «Τι να κάνουν κι αυτοί;», της λέει ο άνδρας της. «Το ξέρεις πως στους ειδικευόμενους ούτε που τις πληρώνουν τις εφημερίες;». Ενας τραυματιοφορέας ψάχνει ένα αναπηρικό καρότσι, πάει πέρα-δώθε εδώ και ώρα. «Δεν υπάρχει τίποτα», ακούω μια νοσοκόμα να του λέει. «Εδώ κατεβάσαμε τον καημένο τον άνθρωπο για να του πάρουμε το δικό του το καρότσι». Μετά κοιτάζει ολόγυρα. «Και αυτόν τον έρημο τον άνθρωπο ούτε πού τον βάλαμε δεν ξέρω!», συμπληρώνει. Μια αλλαγή θα κάνουμε;», ακούω την κυρία που μετά δύο ώρες αναμονής, επιτέλους έφτασε μπροστά μπροστά στην πόρτα του ιατρείου. «Σήμερα; Δεν βλέπετε τι γίνεται; Εχουμε επείγοντα εδώ, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλαγή», της απαντάει η γιατρός. «Και τι θα γίνω τώρα;», ρωτάει η γυναίκα. «Κάντε την αλλαγή μόνη σας!», ακούω την απάντηση. «Μα…», πάει να διαμαρτυρηθεί η γυναίκα. «…Ή αλλιώς, ελάτε την Παρασκευή», συμπληρώνει η γιατρός. Και πια δεν έχει νόημα για τη γυναίκα να αντιδράσει, να πει πως σήμερα είναι ακόμη Τετάρτη. Γιατί ο επόμενος ασθενής έχει ήδη μπει στο ιατρείο και η πόρτα πίσω του έχει κλείσει ερμητικά.