Ποιος να το φανταζόταν ότι αυτή η τριάδα ηθοποιών: ο Βασίλης Μπισμπίκης, ο Παναγιώτης Σούλης και η Φαίη Τζήμα που εμπνεύστηκαν και έκαναν πραγματικότητα πριν από ένα χρόνο τον Τεχνοχώρο «Cartel», θα έβρισκε τόσους συμπαραστάτες σχηματίζοντας σιγά σιγά το δικό της κοινό, μέσα στα χωράφια, τις αποθήκες, τις μάντρες, τα απορριμματοφόρα και τα συνεργεία του Βοτανικού. Εκεί σε ένα έρημο μηχανουργείο στην Αγίας Αννης και Μικέλη 4 (στη στάση μετρό Ελαιώνας), γεννήθηκε το «Cartel» και μάλιστα από… σκουπίδια. Αστείρευτη πηγή ο γειτονικός χώρος ανακύκλωσης του δήμου.
Ετσι στήθηκε το πρώτο σκηνικό του Κώστα Παππά πέρυσι τον Μάρτιο για τους «Εκτελεστές» του Γιώργου Σκούρτη, με αμέτρητους πεταμένους σωλήνες. Τώρα η Ζωή Πυρίνη έφτιαξε τα σκηνικά της για το «Shopping and Fucking» του Μαρκ Ρέιβενχιλ που παίζεται σε μετάφραση Θωμά Μοσχόπουλου και σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη με εξαρτήματα από παλιές τηλεοράσεις, ψυγεία, πλυντήρια, καλώδια. Οπως το «Striptease» του Μρόζεκ σε δραματουργική επεξεργασία Γιάννη Λιγνάδη που μόλις τελείωσε τις παραστάσεις του.
Ολα ξεκίνησαν από την ανάγκη έκφρασης μιας παρέας τριαντάρηδων (και κάτι) και την αγωνιώδη προσπάθειά τους να βρουν ένα φτηνό ενοίκιο στην Αθήνα της κρίσης. «Αναζητούσαμε με τον Παναγιώτη (Σούλη) πριν από δύο χρόνια ένα χώρο να ανεβάσουμε έργο του Μρόζεκ, όμως τα ενοίκια ήταν απαγορευτικά. Μας ζητούσαν 7.000 τον μήνα και μάλιστα σε θέατρα που δεν ήταν κεντρικά» λέει ο ηθοποιός Βασίλης Μπισμπίκης. «Η οργή μάς παρακίνησε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Βρήκαμε το μηχανουργείο στον Βοτανικό και με σκληρή εργασία δική μας και των φίλων μας το κάναμε θέατρο. Πήραμε φώτα από κάποιον που τα νοίκιαζε για περιοδείες και τώρα ήθελε να τα ξεφορτωθεί, υλικά από την ανακύκλωση, ενώ η πρόσοψη του χώρου μεταμορφώθηκε κατά τη διάρκεια ενός πάρτι γνωριμίας».
Το οργάνωσαν με τον γείτονά τους, τον φωτογράφο Γιάννη Βασταρδή που έχει το Dark Box Studio, καλώντας φίλους και γνωστούς, ενώ street artists όπως οι: ATAK και KLARK, SONKE, NAIP και SMART έντυσαν τους εξωτερικούς χώρους με ασπρόμαυρες γυναικείες αφηρημένες μορφές και σουρεαλιστικά σχέδια. Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσεις και να μην κοντοσταθείς.
Τα έργα που παρουσιάζει το «Cartel» έχουν πολιτική ματιά, αλλά δεν είναι στρατευμένα. «Θέλαμε να εκφραστούμε πάνω σε αυτό που συνέβη σε όλους και ειδικά στη γενιά των 30ρηδων. Αυτό που μας έφραξε τα όνειρα την ώρα που θέλαμε να δημιουργήσουμε». Ο τεχνοχώρος μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι 100 άτομα. Το μυστικό του είναι οι παλέτες, οι οποίες ανάλογα με τις ανάγκες του έργου σχηματίζουν διαφορετικές σκηνές. Η ομάδα δεν περιορίζεται μόνο σε παραστάσεις που ανεβάζει η ίδια, αλλά επεκτείνεται σε εκθέσεις ζωγραφικής, βραδιές ποίησης ακόμη και μουσικά δρώμενα.
«Ολα γίνονται οικονομικά. Παρ’ όλα αυτά επειδή έχουμε φτηνό εισιτήριο 8 ευρώ και μια φορά την εβδομάδα ελεύθερη είσοδο για ανέργους, δεν έχουμε βγάλει χρήματα. Ωστόσο συντηρείται ο χώρος».
Ο Βασίλης Μπισμπίκης ήταν από τους ευνοημένους ηθοποιούς. «Από το πρώτο έτος που ήμουν στη σχολή έπαιζα σε παιδικές παραστάσεις, έπειτα με πήρε μαζί της η κ. Αννα Συνοδινού, ακολούθησε το ΚΘΒΕ, η τηλεόραση, τώρα το Εθνικό Θέατρο. Θέλω να πω ότι δουλεύω και ζω εδώ και 10 χρόνια από το θέατρο». Καλή πορεία που ξεκίνησε από το Θέατρο Τέχνης έχει και ο Παναγιώτης Σούλης, όπως και η νεότερη της παρέας, η Φαίη Τζήμα που τελείωσε τη σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη. «Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η κατάσταση χειροτερεύει γιατί πολλοί δεν πληρώνονται. Σε αυτή την περίπτωση λες αφού δεν αμείβομαι, ας κάνω αυτό που θέλω όπως το θέλω κι αν είναι θα γεννηθεί κάτι. Τον χώρο που φτιάξαμε δεν τον νοικιάζουμε στις νέες ομάδες, δεν τους εκμεταλλευόμαστε. Οσες φορές το δώσαμε ήταν δωρεάν, πλήρωσαν μόνο για τα έξοδα του χώρου». Αυτό έκανε και για το «Shopping and Fucking» που μοιράστηκε τα έξοδα με πέντε νέους συναδέλφους από τη Θεσσαλονίκη: Ελεονώρα Αντωνιάδου, Απόστολος Κρίτσας, Δημήτρης Νικολαΐδης, Αγγελική Παρδαλίδου, Στέλιος Τυριακίδης. Μαζί θα μοιραστούν και τα όποια κέρδη. Στο μεταξύ, η ομάδα «Cartel» αναζητά το επόμενο έργο της που θα ανέβει στη γειτονιά του Βοτανικού.
Ο χαμένος Ελαιώνας
Εν τω μεταξύ από τη μακρινή θεατρική γειτονιά της Κυψέλης μια άλλη παράσταση μιλάει για τον Βοτανικό. Το «Πωλούνται δάκρυα ελιάς» που παίζεται τα Δευτερότριτα στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, μας θυμίζει το «ιερό δάσος» της περιοχής που δεν υπάρχει πια. Πρόκειται για ένα κείμενο της Φένιας Παπαδόδημα, στο οποίο παίζει μαζί με τη Μαρία Σκουλά. Με αφετηρία τον Ελαιώνα, και το όνομά του που έδωσε στον σταθμό του μετρό, μια εκκεντρική, μοναχική 40άρα φτιάχνει μια άλλη πραγματικότητα. Βλέποντας γύρω της τερατώδη εμπορικά κέντρα, βιομηχανίες θανάτου, σουβλατζίδικα, πορνεία, ονειρεύεται μια αθώα εποχή διαβάζοντας ένα περιηγητικό σύγγραμμα για την Αθήνα του 1920. Εμπνευσμένο από το «Ο Αναδρομάρης της Αττικής» του αθηναιογράφου Δ. Καμπούρογλου ταξιδεύει το κοινό σε ατμόσφαιρες που της έδωσαν συνθέσεις του Ολιβιέ Μεσσιάν, η γραφή του Βαλέρ Νοβαρινά, ο Κόντογλου, ο Παπαδιαμάντης, ο Σκαρίμπας ακόμη και ο Πασκάλ Κινιάρ.