Γράφαμε προ τεσσάρων ετών ότι η διαδικασία αξιολόγησης των υποψήφιων στελεχών της κυβέρνησης με τη μέθοδο του opengov, που είχε εισαγάγει η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου, είχε εμφανείς αδυναμίες, αλλά ταυτοχρόνως ήταν μια μεγάλη μεταρρυθμιστική τομή που έπρεπε να διορθωθεί αντί να καταργηθεί. «Παρά τη λυσσαλέα αντίδραση του κομματικού μηχανισμού, παρά τη χλεύη των ΜΜΕ, παρά τις μπαγαποντιές των υπουργών (που ήθελαν τους κουμπάρους ή τους δικούς τους ανθρώπους στις θέσεις αυτές), η διαδικασία ολοκληρώθηκε και πρέπει να αξιολογηθεί. Πρέπει κάποιοι να κάνουν φύλλο και φτερό κάθε πτυχή της, να επισημάνουν τις αδυναμίες και φυσικά να τις θεραπεύσουν» («Η αξιολόγηση του opengov», Καθημερινή 5.2.2010).
Δυστυχώς το πείραμα θάφτηκε, και για πολλά χρόνια επιστρέψαμε στον ρωμαίικο παλαιοκομματισμό ακόμη και με τη μορφή του politeftis-gov· όσοι δεν εκλέγονταν βουλευτές είχαν μια σίγουρη θέση μάνατζερ στο Δημόσιο. Υπ’ αυτή την έννοια είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι ο αρμόδιος για τη δημόσια διοίκηση υπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, «ανασταίνει» αυτή τη διαδικασία· έστω κι αν δεν την ονομάζει opengov, κι έστω για μία και μόνη θέση, αυτή του προέδρου του διοικητικού συμβουλίου του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης (ΕΚΔΔΑ).
Η διαδικασία, όπως την εισάγει ο κ. Μητσοτάκης, είναι σαφώς πιο επεξεργασμένη από την πρωτόλεια κι έχει πέντε βήματα, μεταξύ της ανοιχτής πρόσκλησης που θα απευθύνει το υπουργείο του και του διορισμού ενός εκ των τριών που θα προτείνει μια επιτροπή αξιολόγησης. Στην επιτροπή συμμετέχουν ένας σύμβουλος του ΑΣΕΠ, ένας καθηγητής ΑΕΙ, ένας γενικός διευθυντής του υπουργείου, ένα στέλεχος από τον ιδιωτικό τομέα (ΣΕΒ) και ένα στέλεχος από τον δημόσιο τομέα (ΑΔΕΔΥ). Οι υποψήφιοι θα αξιολογηθούν για τα τυπικά τους προσόντα και θα περάσουν συνέντευξη από τους ίδιους αξιολογητές για να προταθούν τρεις στον υπουργό.
Διά αυτής της διαδικασίας θεραπεύονται κάποιες από τις αδυναμίες του πρώτου opengov, αλλά θα πρέπει να είμαστε υπομονετικοί για να δούμε πώς θα εξελιχθεί. Μπορεί κι αυτή να παρουσιάσει προβλήματα ή να έχει κάποιες αφανείς με την πρώτη ματιά αδυναμίες. Το καταστροφικό όμως θα είναι να απαξιωθεί και πάλι μια διαδικασία εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης και να γυρίσουμε στην εποχή των αλήστου μνήμης διορισμών με αναλογίες 4-2-1 ή των πιστοποιητικών συγγένειας με παλιούς εξόριστους της Μακρονήσου.