Τα τελευταία χρόνια επισκέπτομαι τακτικά τη (Λακωνική) Μάνη και ομολογώ ότι κάθε φορά τη βρίσκω και καλύτερη. Τι θέλω να πω: παρά τη σχετική οικοδομική επιβάρυνση, τα νέα κτίρια συνήθως όχι μόνο δεν προσβάλλουν το φυσικό και δομημένο περιβάλλον, αλλά ενισχύουν τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική ταυτότητα της περιοχής.
Φυσικά δεν είναι όλα τέλεια. Οσοι αγαπούν την τυπική μανιάτικη λιθοδομή μπορεί να δυσανασχετούν που δεν βλέπουν πάντα τις μεγάλες οριζόντιες ξαπλωτές πέτρες. Σε αποκαταστάσεις μανιάτικων σπιτιών αφαιρούνται ωραίες λεπτομέρειες όπως είναι μια πέτρινη σκάλα, ένα λιακωτό ή το στηθαίο. Γνώστες της τοπικής αρχιτεκτονικής ή παλιοί μάστορες παρακολουθούν με πόνο ψυχής παραδοσιακές δίριχτες στέγες να αντικαθίστανται από οριζόντιες πλάκες μπετόν.
Για εμάς, τους «επισκέπτες του Σαββατοκύριακου», όλα αυτά είναι λεπτομέρειες, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Στο σημερινό μου σημείωμα εστιάζω περισσότερο στη νέα παραγωγή που σε συντριπτικό ποσοστό αφορά τουριστικά καταλύματα. Ορισμένα εξ αυτών αναπτύσσονται σε ίχνη παλιών, ερειπωμένων συνήθως, πυργόσπιτων της Μέσα Μάνης. Οι επενδυτές είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν συγκεκριμένους κανόνες ως προς τη μορφή της νέας κατασκευής, έτσι ώστε να προσομοιάζουν στο τοπικό αρχιτεκτονικό ιδίωμα. Οι βάσεις μπήκαν με τα προεδρικά διατάγματα του 1978 και του 1979 σύμφωνα με τα οποία η Mέσα Mάνη έχει χαρακτηρισθεί παραδοσιακός οικισμός.
Σήμερα η περιοχή δρέπει τους καρπούς ενός ξεχωριστού μεσογειακού τοπίου που της επιτρέπει να εξαργυρώνει τη μακροχρόνια επένδυσή της σε κανόνες αλλά και σ’ ένα είδος ήπιας τουριστικής ανάπτυξης, ικανό, αργότερα (δηλαδή σήμερα) να απευθυνθεί και σ’ ένα καταναλωτικό κοινό μεσαίας και υψηλής εισοδηματικής κλίμακας. Οι πολλοί ξένοι ιδιοκτήτες της Μάνης έφτασαν ώς εδώ αναζητώντας την πνευματικότητα που ίσως κάποτε διάβασαν στα βιβλία του Πάτρικ Λι Φέρμορ και η οποία ευτυχώς επιβιώνει ακόμα γιατί λίγοι συμπατριώτες μας βρέθηκαν τον σωστό χρόνο στη σωστή θέση.