Το συμβάν είναι συγκλονιστικό. Οι δημοσιογράφοι των τηλεοπτικών εκπομπών, πάντως, που πήγαν μέχρι το Ελληνικό όπου συνέβη, πάνω στο παιχνίδι ένας θάνατος, έλεγαν ότι μέτρα προστασίας σ’ αυτόν τον παιδότοπο δεν υπήρχαν. Δεν ξέρω, δεν έχω πάει, ό,τι άκουσα στα ρεπορτάζ μεταφέρω. Αλλωστε θα φανεί στην πορεία, μια που η υπόθεση έχει ήδη πάρει τον δρόμο της Δικαιοσύνης, αν και τίποτα δεν μπορεί να διορθωθεί πια…
Απλώς, για ακόμη μια φορά, αναδεικνύεται με τρόπο τραγικό ότι πολύ συχνά αρκετά πράγματα αφήνονται στην τύχη τους. Είτε από άγνοια είτε από επιπολαιότητα. Εγκληματικές και οι δύο. Π.χ., επιπολαιότητα, δολοφονική σίγουρα (μέχρις ότου συμβεί βέβαια), είναι τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, που αναγκάζουν τους πεζούς να κατέβουν στο οδόστρωμα με άμεσο κίνδυνο να γίνουν θύματα τροχαίου. Κανείς απ’ όσους παρκάρουν (σε πολλούς δρόμους των πόλεων ανά την Ελλάδα) δεν κάνει τον κόπο να σκεφτεί από πού θα περάσει ο πεζός.
Και μάλλον αυτή είναι η μαγική φράση: ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν κάνουν τον κόπο να σκεφτούν με την προοπτική της πράξης τους. Βάζοντας έτσι σε κίνδυνο άγνωστους ή δικούς τους ανθρώπους. Ή απλώς βγάζοντας τα ματάκια τους μόνοι τους. Οταν, π.χ., δεν φροντίζουν να ασφαλίσουν όπως πρέπει το σπίτι τους (και δεν εννοώ να βάλουν κλειδαριές ασφαλείας, απλούστερα πράγματα εννοώ) και για δικές τους αβλεψίες έρχονται, π.χ.,λογαριασμοί Κοινής Ωφέλειας που τους τρελαίνουν!
Ενας φαύλος κύκλος δημιουργεί συμπεριφορές (και κυρίως πράξεις) με πλημμελέστατη υπευθυνότητα για την κοινή και ασφαλή συμβίωση των πολιτών αυτής της χώρας. Ενας φαύλος κύκλος που ξεκινάει από τις διόλου προσεκτικές ενέργειες ιδιωτών, με τη συνέχιση της ανευθυνότητας από πολλούς και διαφορετικούς δημόσιους οργανισμούς και φορείς που καθήκον τους είναι να ελέγξουν τις ενέργειες του κάθε ιδιώτη, αλλά δεν το κάνουν όπως πρέπει και όπως οφείλουν. Αν σε αυτές τις ανευθυνότητες προσθέσουμε και τον δόλο (εκεί δηλαδή που κάποιος στήνει κάτι με ελαττωματικά ή λιγότερα υλικά από όσα πρέπει για να είναι ασφαλής η κατασκευή του) και αν δίπλα σ’ αυτόν τον δόλο προσθέσουμε τους δημόσιους οργανισμούς που… παραβλέπουν να ελέγξουν όπως πρέπει, ό,τι πρέπει, τότε ο φαύλος κύκλος είναι μπροστά μας. Γιατί εκτός από το καλό, παράδειγμα προς μίμηση γίνεται ευκολότερα και το κακό!
Το περασμένο Σάββατο μετείχα –ως θεατής και ως συμμέτοχος– σε μια παράσταση διαφορετική από τις άλλες. Είκοσι θεατές, μ’ ένα iPad στο χέρι έπρεπε να κινηθούμε σε συγκεκριμένους χώρους, ακολουθώντας συγκεκριμένες οδηγίες στην παράσταση των Rimini Protokoll. Η φράση που πρωτοάκουσα από πολλούς θεατές, όταν βγήκαμε από εκείνον τον ιδιότυπο λαβύρινθο, ήταν: «Φοβόμουν μην κάνει κάτι λάθος και τινάξω όλη την αλυσίδα στον αέρα». Είναι η φράση που πρέπει διαρκώς να σκεφτόμαστε ως πολίτες, και πάντα την ξεχνάμε…