Επί το κοσμιότερον το λέμε αναγνωρισιμότητα. Οι συνήθεις λέξεις γι’ αυτό που εννοούμε είναι celebrities, τηλεπερσόνες, διάσημοι, επώνυμοι (για πολλούς και διαφορετικούς λόγους ο καθένας). Ε, λοιπόν, αυτή η κατηγορία συμπολιτών μας -υποψηφίων στις προχθεσινές ευρωεκλογές συμπολιτών μας- είναι οι πραγματικοί νικητές αυτών των εκλογών.
Ποιες διαφορές, ποια εκλογικά κέρδη, ποια ανατροπή, ποιο αίτημα για εκλογές; Ας κοιτάξουν όλοι τα ψηφοδέλτιά τους και ας ξανακοιτάξουν μετά τη λίστα των εκλεγμένων. Ολοι (πλην του ΚΚΕ).
Στη Νέα Δημοκρατία στους πέντε εκλεγμένους είναι δύο πασίγνωστοι σε κάθε σπίτι δημοσιογράφοι, ένας εξίσου (αν όχι περισσότερο) πασίγνωστος ποδοσφαιριστής, ε, και δύο πολιτικά στελέχη.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, από τους έξι οι δύο (Γλέζος και Κούνεβα) είναι επίσης πασίγνωστοι για διαφορετικούς λόγους ο καθένας -η δεύτερη για τραγικούς λόγους. Αλλοι δύο ήταν μέχρι πριν από λίγο καιρό δύο συνταγματολόγοι, γνωστοί μόνο στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Οι αλλεπάλληλες εμφανίσεις τους στα τηλεοπτικά πάνελ και η μαχητική τους στάση σ’ αυτά «ακούμπησε» πάνω στον «θυμό» όσων επέλεξαν αυτό το ψηφοδέλτιο και κατάφεραν ν’ αφήσουν πίσω τους δοκιμασμένα κομματικά στελέχη με πολλών χρόνων «ένσημα». Ακόμα και την πολύχρονη σχέση του Στέλιου Κούλογλου με τη μικρή οθόνη.
Στο νεοσύστατο «Ποτάμι» οι αναγνωρίσιμοι προηγούνται στη σταυροδοσία (ο καθηγητής Γ. Γραμματικάκης, ο Μίλτος Κύρκος -λόγω του επιθέτου του τον καλούσαν τις πρώτες μέρες στις προεκλογικές εκπομπές κι όχι για να ακούσουν τις απόψεις του- και ο ηθοποιός Νίκος Ορφανός (που κι αυτός μέσω της διαφήμισης έφτασε σε κάθε σπίτι, κι όχι τόσο μέσω της δουλειάς του στο θέατρο).
Πολλές ώρες στα τηλεοπτικά πλατό έχει περάσει και ο εκλεγμένος ευρωβουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ο κ. Μαριάς.
Δεν είναι καινοφανές. Και στα δημοτικά συμβούλια των πρόσφατων αυτοδιοικητικών εκλογών, στους μεγάλους δήμους οι δημοφιλείς, οι επώνυμοι και οι πασίγνωστοι κατέλαβαν τις πρώτες εκλόγιμες θέσεις.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοδικαίως όσοι είναι επώνυμοι και γνωστοί είναι… άχρηστοι. Θα ήταν γενικόλογο και άδικο για πολλούς που εντάσσονται σ’ αυτή την κατηγορία, που έγιναν γνωστοί και αγαπητοί λόγω των προσόντων τους ή της προσωπικότητάς τους.
Μόνο που φαίνεται να κυριαρχεί όλο και περισσότερο αυτό -η αναγνωρισιμότητα- στις επιλογές των ψηφοφόρων, δηλαδή της κοινωνίας. Αυτό είναι το ένα κριτήριο που καθορίζει τις επιλογές πολλών, από διαφορετικούς ιδεολογικούς και πολιτικούς χώρους. Το άλλο είναι το θυμικό, εκείνο το στοιχείο δηλαδή που βάζει εντελώς στην άκρη την κρίση και τη λογική και οδηγεί στις ακραίες επιλογές. Το ενδιάμεσο, το ορθολογικό κομμάτι της κοινωνίας υπάρχει. Μόνο που συμπιέζεται φρικτά…