Πρωταγωνιστεί στη νέα παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου «Δυτική αποβάθρα» του Μπερνάρ-Μαρί Κολτές, σε σκηνοθεσία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή της Comedie de Reims Λουντοβίκ Λαγκάρντ, αλλά και στην ταινία «Wild Duck» του Γιάννη Σακαρίδη. Η Θέμις Μπαζάκα, ένας κομψός άνθρωπος και μία ακριβή ηθοποιός, αυτοσυστήνεται σήμερα μέσα από ένα παιχνίδι αυθόρμητων συνειρμών.
Αποβάθρα: «Σε μια αποβάθρα, μπορεί να συναντήσει κανείς όλες τις κοινωνικές τάξεις, όλες τις φυλές του κόσμου. Εδώ, μπορεί να συναντηθεί ένας άστεγος με έναν πλούσιο, ένας ντίλερ με μια μετανάστρια από την Κολομβία. Η ιδέα για τη “Δυτική αποβάθρα” γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, το 1982, όταν ο Μπερνάρ-Μαρί Κολτές επισκέφτηκε ένα τέτοιο μέρος και εμπνεύστηκε το έργο».
Βεβαιότητες: «Η ζωή μου έχει δείξει ότι δεν μπορώ να έχω καμία. Έχω μόνο αβεβαιότητες. Αυτό δημιουργεί έναν “λικνισμό” στον βηματισμό της ζωής, αλλά μαθαίνεις να ζεις με αυτό».
Γεννήθηκα: «Στη Θεσσαλονίκη, ξημερώματα Σαββάτου, τις Απόκριες. Η γιατρός της μητέρας μου ήρθε εσπευσμένα –και ελαφρώς ζαλισμένη- από ένα μασκέ πάρτι για να την ξεγεννήσει. Όταν γεννήθηκα, έπεσε πάνω μου κομφετί από τα μαλλιά της γιατρού».
Δραπετεύω: «Θέλω να δραπετεύω συνέχεια. Αυτό το ρήμα με καθορίζει σε όλους τους χρόνους: δραπετεύω, δραπέτευα, δραπέτευσα, έχω δραπετεύσει, θα δραπετεύω. Αυτή είναι η μόνιμη, σταθερή επιθυμία μου, από το πρωί έως το βράδυ. Τώρα, καλό είναι αυτό; Κακό; Δεν ξέρω».
Ερωτας: «Τον έχω ξεχάσει. Υπάρχει πάντα μια επιθυμία αλλά είναι κάτι μακρινό τώρα».
Ζορίζομαι: «Κυρίως, όταν κινδυνεύει η ελευθερία μου, όταν δεν μπορώ να την υπερασπιστώ με τον τρόπο που θέλω».
Ηθοποιός: «Επέλεξα να γίνω ηθοποιός, επειδή αυτή η δουλειά έχει μέσα της πολλή ελευθερία, φαντασία, δημιουργικότητα, ψυχή, δύναμη, ενέργεια αλλά και σύγκρουση. Κάθε μέρα, όμως, προσπαθώ να επαναπροσδιορίζω αυτή τη ζωοφόρο σχέση, καθώς με το χρόνο ξεθωριάζει ή χάνει το κέντρο της. Η δουλειά μου είναι ένα μαγικό πράγμα, με το οποίο επέλεξα να περάσω το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Η δουλειά μου είναι ο γάμος μου».
Θέμις: «Το όνομά μου σχηματίστηκε μέσα στα χρόνια. Γεννήθηκα Θωμαή -το Θέμις δεν είναι το γενέθλιο όνομά μου. Όταν ήμουν μικρή, ξεκίνησαν οι πρώτες παραποιήσεις, επειδή δεν μπορούσα να το πω καλά και στο τέλος της εφηβείας πήρα την τελική του μορφή. Πλέον, ναι, είμαι Θέμις. Δεν αντέχω το άδικο, είτε προς εμένα, είτε προς τους άλλους. Παίρνω πάντα θέση μπροστά σε μια αδικία. Βέβαια, αυτό έχει το τίμημά του, και σε σχέσεις, και σε δουλειές, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντέχουν τις συγκρούσεις, δεν θέλουν να ξεβολεύονται για να υπερασπιστούν κάποιον ή κάτι».
Καθρέφτης: «Ποτέ δεν ήμουν του καθρέφτη. Και μεγαλώνοντας, δεν μπορώ να πω πως είναι ο καλύτερός μου φίλος. Τον αποφεύγω».
Λάθη: «Τα ξεχνάω. Και, φυσικά, μπορεί και να τα ξαναεπαναλάβω. Δεν είμαι οργανωμένος άνθρωπος, δεν ζω μια ζωή βάσει σχεδίου, δεν είμαι διπλωμάτισσα στις σχέσεις μου, συγκρούομαι. Αυτά είναι λάθη. Αλλά τα κάνω και θα τα ξανακάνω. Και τι θα πει “λάθος”, δηλαδή; Σε σχέση με τι είναι κάτι “λάθος”; Υπάρχει το “αλάνθαστο”; Παναγιά μου, μακριά από μας! Λάθη, λοιπόν, έχω κάνει πολλά και ως μάνα, και ως γυναίκα, και ως φίλη, και ως επαγγελματίας. Στο θέατρο, το αποζητάω το λάθος. Είναι πιο αληθινό από κάτι με τέλεια τεχνική πίσω του. Υπάρχει ζωή μέσα στο λάθος».
Μητρότητα: «Είναι ένα μικρό θαύμα. Η σύλληψη, η γέννηση και η ύπαρξη ενός παιδιού είναι ένα θαύμα, που δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω. Μπορεί να μην είναι εύκολο πράγμα η σχέση μάνας-παιδιού, μπορεί να είναι πολύ οδυνηρή αλλά μπορεί και να σου χαρίσει ουράνια ευτυχία. Επίσης, η μητρότητα είναι τρομερή ευθύνη. Δια βίου. Είσαι για πάντα δεύτερος, μετά το παιδί σου».
Ντροπή: «Ντρέπομαι, όταν βλέπω έναν άνθρωπο στο δρόμο πεταμένο, χωρίς να έχει να φάει. Νιώθω ότι ευθύνομαι εγώ, ότι θα μπορούσα να έχω κάνει κάτι και δεν το έχω κάνει. Δεν μπορώ να περπατήσω στην Ομόνοια φορώντας τα καλά μου για να πάω στο θέατρο, όταν γύρω μου άνθρωποι λιώνουν στα πεζοδρόμια. Ντρέπομαι να φοράω παλτό, όταν ο συνάνθρωπός μου δεν φοράει. Εγώ ασχολούμαι με την τέχνη μου και πώς να πω τα λόγια μου στο έργο, όταν υπάρχει κόσμος που δεν έχει να φάει».
Ξαγρυπνώ: «Είμαι άνθρωπος της μέρας. Ξυπνώ πολύ νωρίς. Μου αρέσει η πόλη πριν αρχίσει να βουίζει. Δεν μου αρέσει να ξενυχτάω και να ξαγρυπνώ. Το καλύτερό μου είναι να κοιμηθώ στις 10.30 το βράδυ και να ξυπνήσω στις 6.00 το πρωί. Βέβαια, αυτό μου κοστίζει σε παρέες, γιατί οι περισσότεροι θέλουν να διασκεδάζουν τη νύχτα».
Όνειρα: «Μόνο ονειρεύομαι! Και στον ύπνο μου και στον ξύπνιο μου! Φτιάχνω μια εικονική πραγματικότητα και ζω μέσα σε αυτή. Αν μου στερήσουν το όνειρο, όπως τώρα προσπαθούν να μας κάνουν οι κυβερνήτες μας, μπορώ να πεθάνω. Είμαι συνεχώς σε ένα όνειρο. Αυτή είναι η καθημερινότητά μου. Είμαι ονειροπόλα χωρίς να μου φάινεται».
Πονάω: «Δεν μου αρέσει να πονάω. Δεν αντέχω τον πόνο, ούτε σωματικά, ούτε ψυχικά. Δεν μπορώ να τον διαχειριστώ. Τις μεγαλύτερες οδύνες στη ζωή μου, την επόμενη μέρα κάνω πως δεν υπήρξαν, δεν συνέβησαν ποτέ. Όταν πέθανε ο άντρας μου, για ένα χρόνο δούλευα ασταμάτητα, μέχρι που με πήραν με ασθενοφόρο, λόγω εξάντλησης. Ο γιατρός συνέστησε έξι μήνες ξεκούραση και ηρεμία. Και τότε βγήκε όλος ο πόνος. Ειλικρινά, δεν μπορώ να τον διαχειριστώ. Δεν ξέρω τι να τον κάνω. Δεν μπορώ να τον καταλάβω. Δεν τον θέλω πάνω μου».
Ρυτίδες: «Α, μπόλικες! Και λογικά, θα έρθουν και άλλες. Καλοδεχούμενες! Δεν έχω καμία πρόθεση να κρύψω τις ρυτίδες μου».
Σημείο Μηδέν: «Εχω φτάσει πολλές φορές σε αυτό το σημείο. Και κάθε φορά, λόγω overdose δουλειάς, πόνου, υπερβολικής προσπάθειας και καταλυτικής ματαίωσης. Και όταν πια έχω εξαντλήσει όλες μου τις δυνάμεις και τα περιθώρια, μηδενίζω το κοντέρ και πάω γι’ άλλα».
Ταξίδι: «Το ωραιότερό μου ταξίδι ήταν στην Ινδία και το Νεπάλ το 1983. Μια μαγική εμπειρία. Πήγα με τα χρήματα που κέρδισα από τη βράβευσή μου για το “Ρεμπέτικο”, χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Εμεινα τρεις μήνες και γύρισα άλλος άνθρωπος».
ΥΠ.ΠΟ.: «Απορώ πως χρησιμοποιείς αυτές τις δύο λέξεις! Υπάρχει αυτό το πράγμα; Και “Υπουργείο”, και “Πολιτισμού”; Δεν υπάρχει! Είμαστε μόνοι οι καλλιτέχνες σε αυτό το πάθος».
Φόβοι: «Συνέχεια, παντού, πάντα, φόβοι, φοβίες. Εχω ταλαιπωρηθεί πολύ με τις φοβίες μου, έχω παλέψει πολύ με αυτές, βρίσκομαι σε καλό δρόμο, αλλά καιροφυλακτούν».
Χρήματα: «Μπορεί να έχω ζήσει μια σχετικά καλή ζωή, αλλά ποτέ μου δεν είχα πολλά χρήματα, ούτε πρόκειται να βγάλω τώρα πια. Παλεύω με την καθημερινότητα, με το μήνα, με τη μέρα. Μεγάλωσα μόνη μου ένα παιδί και εξακολουθώ να το στηρίζω, όσο μπορώ. Επίσης, δεν είμαι οικονόμα. Δεν είμαι σπάταλη, αλλά μπορώ να κάνω μια “σπατάλη”, όταν το έχω ανάγκη, ως ανάσα. Τώρα, πια, δεν έχω καν ούτε αυτή τη δυνατότητα».
Ψέματα: «Λέω ψέματα από μια διάθεση να καλλωπίσω κάποια πράγματα, να μαλακώσω κάποιες σκληρές αλήθειες. Και τα μικροψέματα των άλλων, τα βρίσκω νόστιμα, ενίοτε γελάω με αυτά. Δεν αντέχω τα μεγάλα ψέματα, είτε να τα λέω, είτε να μου τα λένε».
Ωρα να…: «… κάνω διακοπές».
info: «Δυτική αποβάθρα»: Εθνικό Θέατρο-Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, τηλ. 2105288170,-171,-173, www.n-t.gr. Πρεμιέρα: 5/6.
«Wild Duck»: Ταινιοθήκη της Ελλάδας (Ιερά Οδός 48 & Μεγ.Αλεξάνδρου 134-136, Γκάζι, τηλ. 2103609695) και στον θερινό Δημοτικό Κινηματογράφο «Μελίνα Μερκούρη (Λεωφ. Ειρήνης 50, Α. Ηλιούπολη, τηλ. 2109937870).
Διαβάστε τη συνέντευξη, ακούγοντας εφτά αγαπημένα τραγούδια της Θέμιδας Μπαζάκα:
«Dance Me To The End of Love», Leonard Cohen
«(I Can’t Get No) Satisfaction», Rolling Stones
«Summertime», Ella Fitzgerald & Louis Armstrong
«Wild Is The Wind», Nina Simone
«Where The Wild Roses Grow», Nick Cave & Kylie Minogue
«Henry Lee», Nick Cave & P.J. Harvey