Δεν είναι μόνο η δημόσια ζωή και η δημόσια διοίκηση αυτής της χώρας που επιχειρεί να ακολουθήσει τα βήματα της Ευρώπης, μιας που είχε μείνει πολλά χρόνια πίσω. Τον ίδιο δρόμο φαίνεται να ακολουθεί και η τέχνη, με διόλου ευκαταφρόνητα αποτελέσματα.
Ετσι, υπάρχουν βιβλία που εμπνέονται από το παγκόσμιο χωριό και οι ήρωές τους συνομιλούν και συναναστρέφονται με κατοίκους διαφόρων και διαφορετικών χωρών, υπάρχουν ταινίες που στέκονται ισάξια σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ και ακουμπούν όχι μόνο στις εγχώριες ανησυχίες αλλά και στις αντίστοιχες των ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο, υπάρχουν θεατρικές ομάδες που διαπρέπουν σε ξένα φεστιβάλ.
Ολα αυτά είναι καλά και ελπιδοφόρα, μόνο που υπάρχει ένας κίνδυνος, μια παγίδα. Η παγίδα να στήνονται έτσι -παραστάσεις, ταινίες, βιβλία κ.λπ.- έχοντας κατά νου ένα ενδεχόμενο ή βέβαιο ταξίδι σε κάποιο διεθνές φεστιβάλ ή διεθνή διοργάνωση.
Σε ό,τι αφορά τα βιβλία, αυτός ο κίνδυνος υπήρξε έντονος τη δεκαετία του ’70. Οι Ελληνες συγγραφείς φαίνεται να έχουν βρει την ισορροπία τους και να γράφουν όχι σκεπτόμενοι το πώς θα μεταφραστούν, αλλά το πώς θα υπηρετήσουν τις ευαισθησίες τους, τις ανάγκες τους, τα ερωτήματά τους, τη δική τους ματιά για τον κόσμο.
Με τον κινηματογράφο τα πράγματα ήταν πιο εύκολα εξ αρχής. Η γλώσσα του είναι έτσι κι αλλιώς παγκόσμια, η εικόνα είναι έτσι κι αλλιώς διαβατήριο για κάθε σημείο του πλανήτη, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα για τους Ελληνες κινηματογραφιστές.
Με το θέατρο φαίνεται να βρισκόμαστε σ’ ένα μεταίχμιο. Εχουν μπει και σ’ αυτόν τον χώρο πολλοί νέοι και ανήσυχοι άνθρωποι, με σπουδές στο εξωτερικό οι περισσότεροι, με ανάγκη για αναγνώριση και δημιουργία. Αυτή η ανάγκη για αναγνώριση, όμως, μπορεί κάποιες στιγμές να γίνει μια περίεργη και ύπουλη τροχοπέδη. Οι περισσότερες νέες ομάδες επιλέγουν έργα που να μπορούν να είναι ή να γίνουν οικεία και σ’ ένα ξένο κοινό. Δεν είναι μόνο η έλλειψη σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. Είναι κι αυτό, αλλά είναι και η ανάγκη όλων αυτών των νέων δημιουργών να επικοινωνήσουν την τέχνη τους όσο το δυνατόν γρηγορότερα, όσο το δυνατόν μακρύτερα.
Σεβαστή ανάγκη της νιότης, θα πείτε. Μόνο που δεν αρκεί αυτό το κριτήριο για την επιλογή των έργων και των παραστάσεων. Το ελληνικό θέατρο είναι μια πολύ ζωντανή και δρώσα κοινότητα. Αντιδρά άμεσα -και λόγω του είδους της τέχνης- σε ό,τι πλήττει την κοινωνία και τους ανθρώπους. Η πρόσφατη οικονομική κρίση έδωσε στο θέατρο τον ρόλο της τέχνης που παρεμβαίνει άμεσα, που παρηγορεί, που ψυχαγωγεί και τέρπει.
Τώρα φαίνεται ότι αναζητεί τους νέους δρόμους της αντλώντας από τις παραδόσεις και τη γραμματεία και των υπόλοιπων χωρών. Οπως η «Κοκκινοσκουφίτσα» της Λένας Κιτσοπούλου, που συνομίλησε με ευφυή και πρωτότυπο τρόπο με το παραμύθι και τους μύθους που το ακολουθούν.